Οταν δημοσιοποιήθηκε η νέα «εθνική στρατηγική για την ασφάλεια» των ΗΠΑ, το Πεκίνο αντέδρασε καλώντας την Ουάσιγκτον «να προσαρμοστεί και να αποδεχθεί την άνοδο της Κίνας». Αλλωστε, τα ανερχόμενα κινεζικά μονοπώλια είναι έτοιμα να υπερασπιστούν τη δύναμη και τη θέση τους, σε όλα τα επίπεδα, με δεδομένο φυσικά ότι οι ανακατατάξεις στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα αποτυπώνονται και στην όξυνση των ανταγωνισμών - οικονομικών, στρατιωτικών, γεωπολιτικών.

Πρώτη και καλύτερη απόδειξη είναι η προώθηση των λεγόμενων νέων «Δρόμων του Μεταξιού», ενεργειακών και εμπορικών διαδρομών που ενώνουν Ανατολή και Δύση, μέσα από τις οποίες οι κινεζικοί όμιλοι επιχειρούν διείσδυση και στερέωση της δράσης τους σε μεγαλύτερες και μικρότερες αγορές, κατά κύριο λόγο πάνω στους βασικούς δρόμους του παγκόσμιου εμπορίου. Ετσι, από τις κινεζικές ακτές που βρέχει ο Ειρηνικός και την Κεντρική Ασία, μέχρι τη Μέση Ανατολή και την Ευρώπη, προχωρούν αμέτρητοι σχεδιασμοί, σε Ενέργεια, Υποδομές, Μεταφορές κ.λπ., που ασκούν τη δική τους δυναμική και στις ενδοϊμπεριαλιστικές διεργασίες, στην αποδυνάμωση ή αναβάθμιση συνεργασιών με ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα.

Τις επιχειρηματικές επιδιώξεις συνοδεύει φυσικά και η απαραίτητη «κινητοποίηση» σε στρατιωτικό επίπεδο, με την Κίνα να διαμηνύει - με πιο «ισορροπημένους» αλλά εξίσου σαφείς τόνους - την «αποφασιστικότητά» της να προστατεύσει την «ασφάλεια και τη σταθερότητα». Σε αυτό το πλαίσιο, μετά το μικρό Τζιμπουτί στην ανατολική Αφρική όπου λειτουργεί την πρώτη στρατιωτική της βάση εκτός συνόρων, η Κίνα σχεδιάζει την ενίσχυση της στρατιωτικής της παρουσίας σε πολλές ακόμα περιοχές. Ενδεικτικά είναι τα «σενάρια» ανέγερσης βάσης στο Πακιστάν, η επέκταση στρατιωτικών υποδομών σε διαφιλονικούμενες ζώνες της Νότιας Κινεζικής Θάλασσας, οι κοινές ασκήσεις με τη Ρωσία, από τα ανοιχτά της Κορεατικής Χερσονήσου μέχρι τη Βαλτική αλλά και τη Μεσόγειο.

Επίσης, η Κίνα παρακολουθεί στενά και καθορίζει τις επιλογές της σε όλα τα κρίσιμα «μέτωπα», από τη Συρία και το Παλαιστινιακό (για τη μεν πρώτη έχει ορίσει εδώ και καιρό ειδικό απεσταλμένο, για το δε δεύτερο θέμα οργάνωσε προ ημερών και ειδική ημερίδα) μέχρι την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας». Σε αυτό το πλαίσιο εντείνει τις πρωτοβουλίες της, διπλωματικές και άλλες, και για τις ισορροπίες σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, τη σημασία του οποίου για την προώθηση πολλών αντιλαϊκών σχεδιασμών απέδειξαν οι πολύχρονες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις. Επιπλέον, το Πεκίνο προσαρμόζει την τακτική του αξιοποιώντας κάθε περιθώριο και διεκδικώντας συντονισμό ακόμα και με δυνάμεις που διατηρούν στενότερες σχέσεις με τις ΗΠΑ, όπως δείχνουν για παράδειγμα οι συνομιλίες με τη Νότια Κορέα ή η «κατανόηση» που λέγεται ότι δείχνει η Σεούλ απέναντι στην κινεζική ανησυχία για την εγκατάσταση της αμερικανικής αντιπυραυλικής ασπίδας THAAD στη Χερσόνησο.

Εξάλλου, όπως αποτυπώθηκε και στο 19ο συνέδριο του ΚΚ Κίνας, δυναμώνει η αποφασιστικότητα της κινεζικής αστικής τάξης να διασφαλίσει μεγαλύτερη «συμβολή» σε διεθνείς εξελίξεις και ισορροπίες. Στην κατεύθυνση αυτή, η απόφαση του συνεδρίου αναφερόταν και στην «ενεργό συμμετοχή» που χρειάζεται στη «μεταρρύθμιση και την ανάπτυξη του συστήματος παγκόσμιας διακυβέρνησης», σε απαιτήσεις για «μια ισχυρή χώρα με έναν ισχυρό στρατό», με την επισήμανση της ανάγκης «προσαρμογής της στρατιωτικής στρατηγικής στις νέες συνθήκες», έτσι ώστε «οι Ενοπλες Δυνάμεις να γίνουν παγκόσμιας κλάσης». Ενώ σε όλους τους τόνους διαμηνύθηκε ότι «μπορούμε να ενισχύσουμε σταθερά την ικανότητα της κινεζικής οικονομίας να καινοτομεί και να είναι ανταγωνιστική», με ό,τι αυτό συνεπάγεται.