Παρότι ο διάλογος της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης της Βενεζουέλας και της αντιπολίτευσης στη Δομινικανή Δημοκρατία με διαμεσολαβητές τον Πρόεδρο της χώρας Ντανίλο Μεδίνα και τον πρώην Ισπανό πρωθυπουργό Χ. Λ. Θαπατέρο έχει ουσιαστικά «παγώσει», ανακοινώθηκε χτες από την Εθνική Εκλογική Επιτροπή ότι οι προεδρικές εκλογές θα γίνουν στις 22 Απρίλη.

Οι εκπρόσωποι της αντιπολίτευσης του «Προεδρείου της Δημοκρατικής Ενότητας» (ΜUD) αρνούνται ακόμα να υπογράψουν τη συμφωνία 6 σημείων, που είναι προϊόν συμβιβασμού για τη λεγόμενη «εθνική συμφιλίωση και την ειρήνη» στη Βενεζουέλα, μετά από μια τουλάχιστον δίχρονη περίοδο βίαιων συγκρούσεων με νεκρούς και από τις δύο πλευρές. Το ίδιο διάστημα, ασκούνται έντονες πιέσεις από ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στην κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο, τις ΗΠΑ (όπως καταγράφτηκε στην περιοδεία του Αμερικανού ΥΠΕΞ σε χώρες της περιοχής), την ΕΕ με κυρώσεις και άλλα περιοριστικά μέτρα που πλήττουν την οικονομία. Πρέπει επίσης να σημειώσουμε ότι οι εξελίξεις αυτές έρχονται εν μέσω κρίσης του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, που δεν άλλαξε με τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση στη χώρα εδώ και 18 χρόνια, από τον Ούγκο Τσάβες και στη συνέχεια τον Ν. Μαδούρο.

Η αντιπολίτευση, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις του Θαπατέρο, ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν εγγυήσεις για «καθαρές, ελεύθερες και δημοκρατικές εκλογές», ενώ στο κείμενο διατυπώνονται ρητά μέτρα και προβλέπεται παρουσία παρατηρητών του ΟΗΕ. Ταυτόχρονα, περιλαμβάνεται και έκκληση για την άρση των υφιστάμενων κυρώσεων ώστε «να ξεπεραστούν προβλήματα στην οικονομία», ζήτημα που όπως φαίνεται είναι σημαντικό σημείο, στο οποίο διατυπώνονται ενστάσεις από τους ισχυρούς πάτρωνες της αντιπολίτευσης. Σε μια ωστόσο συμβολική κίνηση, η κυβερνητική αντιπροσωπεία και ο Ν. Μαδούρο ανακοίνωσαν ότι υπέγραψαν τη συμφωνία «τηρώντας το λόγο τους».

Το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης που έχει αρνητικότατη εξέλιξη στα λαϊκά στρώματα, τα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν σε στοιχειώδεις ανάγκες, επισημαίνει το ΚΚ Βενεζουέλας, που επίσης αναλύει τα όποια επιδοματικά μέτρα παίρνει η κυβέρνηση από ταξική σκοπιά και ως ανεπαρκή σε συνδυασμό με μέτρα που προωθούν το συμβιβασμό με τμήματα της αστικής τάξης, όπως και η «συμφωνία στον Αγιο Δομίνικο». Οπως σημειώνει, παρά τις διακηρύξεις η κυβέρνηση δεν οδηγεί σε επαναστατική διέξοδο από την κρίση, που διαχειρίζεται χωρίς να πειράζει στο ελάχιστο την κυριαρχία του κεφαλαίου. Σε ό,τι αφορά τις εκλογές, το ΚΚ Βενεζουέλας, που μέχρι τώρα στήριζε το Ενωμένο Σοσιαλιστικό Κόμμα του Προέδρου Ν. Μαδούρο, βρίσκεται σε διαδικασία εσωκομματικής συζήτησης ώστε να αποφασίσει τη στάση του (στήριξη ή όχι) με Εθνική Συνδιάσκεψη το επόμενο διάστημα. Ταυτόχρονα, προχωράει στη συγκέντρωση δυνάμεων από την εργατική τάξη, την αγροτιά, τα λαϊκά στρώματα για τη συγκρότηση αντιιμπεριαλιστικού αντιφασιστικού λαϊκού μετώπου με ένα «συνεπές αντιιμπεριαλιστικό, αντιμονοπωλιακό πρόγραμμα, με εργατικό - λαϊκό έλεγχο της παραγωγής και της διανομής, με εθνικοποίηση του τραπεζικού τομέα, των μεγάλων βιομηχανικών ομίλων και του εμπορίου, με ένα σχέδιο εθνικής ανεξάρτητης παραγωγικής ανάπτυξης, που θα στείλει στη φυλακή τους διεφθαρμένους τόσο από την αντιπολίτευση όσο και από την κυβέρνηση, πολιτικούς και στρατιωτικούς».