Ο νέος υπουργός Οικονομίας, Γ. Δραγασάκης, έλεγε τις προάλλες σε συνέντευξή του ότι καταλύτης για την επίτευξη των στόχων της κυβέρνησης είναι η «κοινωνικοποίηση της ανάπτυξης», με τέτοιον τρόπο, ώστε «να βρεθούν η κοινωνία, οι παραγωγικές δυνάμεις και οι φορείς στο επίκεντρο της παραγωγικής διαδικασίας, των μέσων της και των αποτελεσμάτων της ανάπτυξης». Την ίδια μέρα, εφημερίδα μεγάλου συγκροτήματος κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι δηλητηριάζει το πολιτικό κλίμα με την αντιπαράθεση επί των σκανδάλων, την ώρα που η Ελλάδα «θα έπρεπε να συγκλονίζεται από το ερώτημα πώς θα επανέλθει στην κανονικότητα και πώς θα είναι οργανωμένη η ζωή της στα επόμενα δέκα χρόνια». Ισχυριζόταν, μάλιστα, ότι η χώρα έχει ανάγκη μιας «αστικοδημοκρατικής επανάστασης τούτη την ώρα» και ότι «αντί αυτής, πορεύεται διχασμένη στην οδό της απώλειας». Ακούγοντάς τους, θα νόμιζε κανείς ότι εδώ συγκρούονται δύο εκ διαμέτρου αντίθετες στρατηγικές, με ιστορικές - πολιτικές αναφορές και βαρύ ιδεολογικό υπόβαθρο. Πόσο απέχει, όμως, η «κοινωνικοποίηση» του Δραγασάκη από την «αστικοδημοκρατική επανάσταση» στην οποία καλεί ο αντιπολιτευόμενος Τύπος; Ούτε χιλιοστό! Ο μεν υπουργός Οικονομίας καλεί το λαό να κάνει κτήμα του τον αναπτυξιακό σχεδιασμό για το κεφάλαιο, ο δε αρθρογράφος του Συγκροτήματος καλεί σε σύμπηξη μετώπου απ' όλες τις αστικές δυνάμεις, για να βγει η καπιταλιστική οικονομία από την κρίση και να μην υπονομεύεται η ανάπτυξη από την πολιτική αντιπαράθεση και τις έριδες! Μιλάμε, δηλαδή, για ...αγεφύρωτο χάσμα ιδεών.