Μέχρι τώρα οι εργαζόμενοι είχαν να αντιμετωπίσουν την παγκοσμιοποίηση που αποδεδειγμένα έθιγε και θίγει τα συμφέροντά τους, αφού με τη συγκέντρωση του πλούτου σε μια πολύ μικρή παγκόσμια ομάδα πλουσίων, αφαιρούνται από τους εργαζόμενους μεγάλα κομμάτια εισοδημάτων τους, δημιουργώντας παράλληλα φτώχεια, ανεργία, εξαθλίωση και μια σειρά άλλες συνέπειες γι' αυτούς.

Θα μπορούσε κανείς να περιμένει ότι η τρομοκρατία κατά της παγκοσμιοποίησης και των εκφραστών της, τους αποδιοργανώνει και έτσι από μόνο του δημιουργεί το κατάλληλο έδαφος, ώστε να δυναμώνει και να κερδίζει έδαφος η αντινεοφιλελεύθερη αντίσταση των εργαζομένων.

Οι χιλιάδες πολίτες που σκοτώθηκαν ήταν εργαζόμενοι, ήταν απλοί πολίτες ήταν αστυφύλακες και πυροσβέστες.

Οι κυβερνώντες και οι μεγάλοι παράγοντες έγκαιρα ειδοποιήθηκαν και φυγαδεύτηκαν στα ασφαλή καταφύγιά τους.

Την οικονομική κρίση στις εταιρίες που επλήγησαν από την τρομοκρατική ενέργεια την επωμίστηκαν οι εργαζόμενοι με τις χιλιάδες απολύσεις που έγιναν και γίνονται καθημερινά, με την αύξηση των ωρών εργασίας τους και τη μείωση του μισθού τους, προκειμένου να συμβάλουν στην ανάκαμψη των εταιριών άσχετα αν αυτές αποζημιώνονται ταυτόχρονα.

Παγκόσμια οι πολίτες υφίστανται τις συνέπειες των «αυξημένων μέτρων ασφάλειας» που έχουν να κάνουν με τον περιορισμό των δημοκρατικών ελευθεριών, των ατομικών δικαιωμάτων και τον εξευτελισμό κάθε ανθρώπινης αξίας και ιδανικού.

Ο αποπροσανατολισμός και η πλύση εγκεφάλου με συμπαραστάτες τα ΜΜΕ δίνει την ευκαιρία στις νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις να περάσουν και να εφαρμόσουν μια σειρά ακόμη αντεργατικών και νεοφιλελεύθερων νομοσχεδίων (Ασφαλιστικό - ιδιωτικοποιήσεις - αποκρατικοποιήσεις κλπ.) προσφέροντας και χαρίζοντάς τα στο μεγάλο κεφάλαιο σε αντάλλαγμα με την παραμονή τους στην εξουσία.

Μήπως, τελικά μεγαλύτερο ήταν το όφελος για το παγκόσμιο καπιταλιστικό σύστημα.

- μήπως έγινε πιο ισχυρό και ελεύθερο να επιβάλλει αυτό που σχεδιάζει και θέλει,

- μήπως οι εκφραστές του οι πολυεθνικές, αναπτύσσουν τις δραστηριότητές τους πιο ελεύθερα και ανεμπόδιστα ακόμη και στα λιγοστά αυτά μέρη του πλανήτη που δεν είχαν πρόσβαση,

- ή μήπως οι πολεμικές βιομηχανίες δημιουργούν νέα ανάπτυξη μετά από μια περίοδο απραξίας, λόγω των διαφόρων συμφωνιών για ειρήνη και αφοπλισμό.

Ας μας πείσουν, λοιπόν, με επιχειρήματα και όχι κροκοδείλια δάκρυα για τα «αθώα θύματα», εμάς, αυτοί οι οποίοι έχουν κηρύξει τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, ποιοι είναι οι τρομοκράτες και τι επιδιώκουν.

Και ας μας πείσουν, επίσης, ότι δε θα μπορούσαν να είναι ακόμη και οι ίδιοι.

Οπως και αν έχουν τα πράγματα, τελικά το συμπέρασμα είναι ένα.

Οι εργαζόμενοι πλέον έχουν να αντιμετωπίσουν δύο εχθρούς, την παγκοσμιοποίηση και τους εκφραστές της, καθώς και την τρομοκρατία με τους εκφραστές της, είτε αυτά είναι δύο διαφορετικές πηγές κακού, είτε είναι μία με δύο πρόσωπα, για τους εργαζόμενους και τους απλούς πολίτες, στο δικαίωμά τους στη ζωή και την εργασία.