Σχέδια επιτάχυνσης εξοπλισμών αλλά και προσαρμογές στη δομή των ναυτικών δυνάμεων των ΗΠΑ με το βλέμμα στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως η Ρωσία και η Κίνα, αποτυπώνει αναφορά που κατατέθηκε το Μάρτη στο Κογκρέσο για τη Δομή Ναυτικών Δυνάμεων και τα σχέδια ναυπήγησης νέων πολεμικών πλοίων.

Στα νούμερα που καταγράφει η αναφορά, το Πολεμικό Ναυτικό των ΗΠΑ από τα 568 πολεμικά πλοία το 1987 είχε «πέσει» στις 27/3/2018 στα 282, με αποστολή να αντιμετωπίσει - όπως κατονομάζονται στην αναφορά - τις Ενοπλες Δυνάμεις Ρωσίας, Κίνας, Β. Κορέας και Ιράν, όπως και «τρομοκρατικές οργανώσεις».

Ο στόχος που μπαίνει, πλέον, είναι ο αμερικανικός στόλος να ανέβει στα 355 πλοία, συμπεριλαμβανομένου του επιμέρους στόχου για 12 αεροπλανοφόρα, μέχρι το 2035. Αναθεωρείται έτσι προς τα πάνω ο στόχος που είχε τεθεί προηγουμένως, για 308 πλοία, και μάλιστα με ένα πρώτο πλάνο για 54 νέα πλοία τα επόμενα 5 χρόνια.

Κατά την αναφορά, η αύξηση της στοχοθεσίας «μπορεί να ιδωθεί ως απάντηση του Ναυτικού, μεταξύ άλλων, στη συνεχιζόμενη προσπάθεια εκσυγχρονισμού του Ναυτικού της Κίνας, στην αναζωπύρωση της ρωσικής ναυτικής δραστηριότητας, ιδίως στη Μεσόγειο Θάλασσα και τον Βόρειο Ατλαντικό Ωκεανό».

Εξάλλου, σε ενότητα της αναφοράς με τίτλο «Παγκόσμια Γεωγραφία και η Μεγάλη Στρατηγική των ΗΠΑ» σημειώνεται:

«Με βάση τη θεώρηση των ΗΠΑ για τη μεγάλη στρατηγική και τη γεωπολιτική, μπορεί να σημειωθεί ότι οι περισσότεροι άνθρωποι, οι πόροι και η οικονομική δραστηριότητα του κόσμου δεν βρίσκονται στο δυτικό ημισφαίριο, αλλά στο άλλο ημισφαίριο, ιδιαίτερα στην Ευρασία.

Ανταποκρινόμενοι σε αυτό το βασικό χαρακτηριστικό της παγκόσμιας γεωγραφίας, οι Αμερικανοί υπεύθυνοι χάραξης πολιτικής τις τελευταίες δεκαετίες επέλεξαν να επιδιώξουν, ως βασικό στοιχείο της εθνικής στρατηγικής των ΗΠΑ, να αποτρέψουν την εμφάνιση ενός περιφερειακού ηγεμόνα (σ.σ.: "hegemon" στο πρωτότυπο), λόγω του ότι ένας τέτοιος ηγεμόνας θα μπορούσε να αντιπροσωπεύσει συγκέντρωση εξουσίας αρκετά ισχυρή ώστε να απειλήσει τα βασικά συμφέροντα των ΗΠΑ, για παράδειγμα, αρνούμενος την πρόσβαση των ΗΠΑ σε κάποιο από τα μέσα και την οικονομική δραστηριότητα του άλλου ημισφαιρίου.

Αν και οι πολιτικοί της Αμερικής δεν έχουν δηλώσει συχνά αυτόν το σημαντικό εθνικό στρατηγικό στόχο ρητά στο κοινό, οι αμερικανικές στρατιωτικές (και διπλωματικές) επιχειρήσεις τις τελευταίες δεκαετίες - τόσο οι πολεμικές επιχειρήσεις όσο και οι καθημερινές επιχειρήσεις -μπορεί να θεωρηθεί ότι έχουν πραγματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό για την υποστήριξη ακριβώς αυτού του βασικού στόχου».

Συνεχίζει, εξάλλου, σε άλλη ενότητα σχετικά με τη «Μεγάλη Στρατηγική των ΗΠΑ και τις Αμερικανικές Ναυτικές Δυνάμεις»:

«Ο παραδοσιακός στόχος των ΗΠΑ να αποτρέψουν την εμφάνιση ενός περιφερειακού ηγεμόνα σε κάποιο μέρος της Ευρασίας ή άλλο υπήρξε ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο ο αμερικανικός στρατός είναι δομημένος με στοιχεία δύναμης που του επιτρέπουν να διασχίσει ευρείες εκτάσεις του ωκεάνιου και εναέριου χώρου και στη συνέχεια να διεξάγει εκεί μεγάλες στρατιωτικές επιχειρήσεις». Ως τέτοια στοιχεία αναφέρει τα βομβαρδιστικά μεγάλης εμβέλειας, τα αεροσκάφη επιτήρησης μεγάλης εμβέλειας, τα αντίστοιχα μεταγωγικά αεροσκάφη, τα ιπτάμενα τάνκερ και, σε ό,τι αφορά το Ναυτικό, τα αεροπλανοφόρα, τα πυρηνοκίνητα υποβρύχια και άλλα μεγάλα πολεμικά πλοία.

Βάζει και το στοιχείο ότι οι άλλες χώρες στο δυτικό ημισφαίριο δεν σχεδίασαν τις Ενοπλες Δυνάμεις τους για να κάνουν τέτοιες επιχειρήσεις μακριά από τα σύνορά τους, τόσο επειδή δεν μπορούν να τις υποστηρίξουν οικονομικά, όσο και επειδή είχαν τις ΗΠΑ να τις διεξάγουν για λογαριασμό τους. Μια αντανάκλαση η τέτοια εκτίμηση και των πιέσεων που ασκεί η κυβέρνηση Τραμπ εντός ΝΑΤΟ οι εταίροι των ΗΠΑ να αναλάβουν μεγαλύτερο φορτίο, όχι μόνο οικονομικό αλλά και σε ό,τι αφορά τη διάθεση μέσων και προσωπικού για τις επιχειρήσεις και αποστολές του ΝΑΤΟ.

Επαναλαμβάνοντας το γεωστρατηγικό στόχο των ΗΠΑ «για αποτροπή εμφάνισης ενός περιφερειακού ηγεμόνα στην Ευρασία» προσθέτει:

«Γενικότερα, από γεωπολιτική άποψη, μπορεί να σημειωθεί ότι οι αμερικανικές ναυτικές δυνάμεις, αν και δεν είναι φθηνές, δίνουν στις ΗΠΑ τη δυνατότητα να μετατρέψουν τους ωκεανούς (...) σε ένα μέσο ελιγμών και επιχειρήσεων για την προβολή της αμερικανικής ισχύος στην ξηρά, και επίσης για την υπεράσπιση των αμερικανικών συμφερόντων σε όλο τον κόσμο.

Η δυνατότητα να χρησιμοποιηθούν οι ωκεανοί με αυτόν τον τρόπο - και να εμποδίζονται οι άλλες χώρες στη χρήση των ωκεανών για τη λήψη μέτρων εναντίον των συμφερόντων των ΗΠΑ - αποτελεί ένα τεράστιο ασυμμετρικό πλεονέκτημα για τις ΗΠΑ».

Αποτυπώνοντας τις ανακατατάξεις στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά και την αμφισβήτηση της πρωτοκαθεδρίας των ΗΠΑ από άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, η αναφορά σημειώνει ότι επικρατεί «αβεβαιότητα σχετικά με τον μελλοντικό ρόλο των ΗΠΑ στον κόσμο», επισημαίνοντας ότι βασικός στόχος του ρόλου αυτού μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο «ήταν η προώθηση και η προάσπιση της ανοικτής διεθνούς τάξης που δημιούργησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, με την υποστήριξη των συμμάχων τους».

Επιπλέον, η αναφορά του Κογκρέσου, αποτυπώνοντας και αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό των ΗΠΑ για την «αρμόζουσα» απάντηση, εκφράζει ανησυχία ότι «ορισμένες δηλώσεις και ενέργειες της Διοίκησης Τραμπ οδήγησαν σε αβεβαιότητα για τις προθέσεις της Διοίκησης σχετικά με το ρόλο των ΗΠΑ στον κόσμο. Με βάση αυτές τις δηλώσεις και ενέργειες, ορισμένοι παρατηρητές έχουν υποθέσει ότι η Διοίκηση Τραμπ μπορεί να θέλει να αλλάξει τον ρόλο των ΗΠΑ με έναν ή περισσότερους τρόπους. Μια αλλαγή στο συνολικό ρόλο των ΗΠΑ θα μπορούσε να έχει σοβαρές επιπτώσεις για τη στρατηγική του υπουργείου Αμυνας, τους προϋπολογισμούς, τα σχέδια και τα προγράμματα, συμπεριλαμβανομένου του προβλεπόμενου μεγέθους και δομής του Πολεμικού Ναυτικού».

Παράλληλα, στην ενότητα με τίτλο «Πτώση της τεχνολογικής και ποιοτικής ακμής των ΗΠΑ» σημειώνει: «Αξιωματούχοι του υπουργείου Αμυνας εξέφρασαν την ανησυχία τους για το γεγονός ότι η τεχνολογική και ποιοτική ακμή που είχαν οι στρατιωτικές δυνάμεις των ΗΠΑ, σε σχέση με τις στρατιωτικές δυνάμεις άλλων χωρών, μειώνεται με τηβελτίωση των στρατιωτικών δυνατοτήτων σε άλλες χώρες. Οι βελτιωμένες στρατιωτικές ικανότητες της Κίνας συνεισφέρουν πρωτίστως σε αυτή την ανησυχία. Οι ανανεωμένες στρατιωτικές ικανότητες της Ρωσίας είναι ένας επιπλέον παράγοντας που συμβάλλει στην τέτοια ανησυχία».

Να καταγραφεί, εδώ, ότι τη Δευτέρα 9/4, στο πλαίσιο διεθνούς έκθεσης εξοπλισμών («Navy League's Sea Air Space 2018»), στις ΗΠΑ, πολλά εν ενεργεία στελέχη ευρωπαϊκών χωρών έδωσαν μια αντίστοιχη εικόνα σε ειδική εκδήλωση για την κατάσταση ασφάλειας στις θάλασσες.

Ο αντιναύαρχος Andreas Krause, επιθεωρητής του γερμανικού Ναυτικού, είπε ότι «ήμασταν πολύ αισιόδοξοι το 1989», για τη στάση της Ρωσίας, μετά τις ανατροπές στην ΕΣΣΔ, και ότι «το 2014 ήρθε σαν μια έκπληξη», η προσάρτηση δηλαδή της Κριμαίας, προσθέτοντας ότι αντί για μειώσεις που έκαναν οι γερμανικές Ενοπλες Δυνάμεις τα προηγούμενα 24 χρόνια, πριν από την «κατάληψη της Κριμαίας», «το γερμανικό Ναυτικό θα αυξηθεί σε αριθμό και ικανότητες (...) και θα παραμείνει αξιόπιστος εταίρος» στο ΝΑΤΟ στη βόρεια πτέρυγα (βλ. Βαλτική, Ατλαντικό), αλλά και στην αποστολή της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο για τον έλεγχο της ροής των μεταναστών στο νότο».

Στο μικροσκόπιο μπήκε και η δραστηριότητα της Κίνας, με την εκτίμηση που έγινε ότι οι Κινέζοι άρχισαν να δίνουν μεγαλύτερη προσοχή στις υποθέσεις εντός και γύρω από τη Μεσόγειο, συμπεριλαμβανομένης της ίδρυσης της πρώτης υπερπόντιας στρατιωτικής βάσης τους στο Κέρας της Αφρικής.

«Είναι γεγονός ότι πρέπει να λάβουμε υπόψη την κινεζική παρουσία στην αξιολόγηση του αλλαγμένου περιβάλλοντος ασφαλείας», δήλωσε ο αρχηγός του ισπανικού Ναυτικού, ναύαρχος Teodoro Lopez Calderon, περιγράφοντας ως στόχο της χώρας του να χτίσει «πιο ικανά» υποβρύχια και φρεγάτες, που θα μπορούν να λειτουργούν σε συνδυασμό με τους «εταίρους» του ΝΑΤΟ.