Σε αυτό το τεύχος της ΚΟΜΕΠ δημοσιεύονται αποσπάσματα από την πρόσφατη Απόφαση της ΚΕ καθώς και από την εισηγητική ομιλία και το «κλείσιμο» του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα. Σε αυτά τα κείμενα παρουσιάζεται η τοποθέτηση του ΚΚΕ για όλα τα κομβικά ζητήματα της περιόδου, σε συνδυασμό με την αντίστοιχη παρέμβασή του στο κίνημα. Κεντρική θέση σε αυτά έχει η κλιμάκωση των ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένων της διακριτής όξυνσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων το τελευταίο διάστημα και των κινδύνων που απορρέουν από αυτήν.

Λίγες μέρες μετά από τη συνεδρίαση της ΚΕ έλαβε χώρα η επίθεση των ΗΠΑ - Βρετανίας - Γαλλίας σε στρατιωτικές εγκαταστάσεις και ερευνητικά κέντρα στις συριακές πόλεις Δαμασκό και Χομς. Το δολοφονικό αυτό χτύπημα πραγματοποιήθηκε σε μια περίοδο κατά την οποία ο στρατός των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» - ο οποίος αρχικά είχε στηριχτεί από τις ΗΠΑ και άλλες δυτικές χώρες - υποχωρούσε και ο συριακός στρατός ανακτούσε ένα σημαντικό μέρος της χώρας του. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι αυτή η επιθετική κίνηση συνδέεται άμεσα με τους ανταγωνισμούς για την επόμενη μέρα στην πολύπαθη Συρία.

(...) Για άλλη μια φορά - όπως και σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη - η κατασκευή των προσχημάτων αποτέλεσε το πρελούδιο της ιμπεριαλιστικής επίθεσης.

Αποκαλυπτικό είναι επίσης το γεγονός ότι η επίθεση έγινε ανήμερα της επίσκεψης στη Συρία κλιμακίου της Διεθνούς Επιτροπής για την Απαγόρευση των Χημικών Οπλων, την οποία είχε αποδεχτεί η συριακή κυβέρνηση! Το πρόσχημα της χρήσης χημικών από τη συριακή κυβέρνηση υιοθετήθηκε αμέσως τόσο από την ΕΕ όσο και από μια σειρά κράτη - μέλη, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας, με το σχετικό κείμενο του Συμβουλίου Εξωτερικών Υποθέσεων της ΕΕ να φέρει και την υπογραφή του Ελληνα ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιά. Αξίζει, επίσης, να αναφερθεί ότι η επίθεση είχε τη στήριξη και της Τουρκίας, η οποία φαίνεται ότι παραδίδει μαθήματα «πολυεπίπεδης» εξωτερικής πολιτικής και διπλωματίας.

Πέρα από τη στήριξη της επίθεσης, αξιοσημείωτη ήταν και η αυταρχικότητα με την οποία αντιμετώπισε η κυβέρνηση τις αντιδράσεις απέναντι στη νέα ιμπεριαλιστική επίθεση στη Συρία και την προσπάθεια ανατροπής του μισητού αγάλματος του Τρούμαν. Η αδικαιολόγητη προκλητική σκληρότητα, με την οποία χτυπήθηκαν οι διαδηλωτές, αλλά και το «φόρτωμα» πολύ βαριών κατηγοριών στους δύο συλληφθέντες διαδηλωτές φοιτητές αποτελούν ένδειξη της αποφασιστικότητας με την οποία στηρίζει η κυβέρνηση τις αμερικανοΝΑΤΟικές επιδιώξεις στην περιοχή. Αυτήν τη «μετάφραση» έχει άλλωστε και η δήλωση του Ν. Κοτζιά, σύμφωνα με την οποία «η Αστυνομία δεν προστάτευε το άγαλμα του Τρούμαν να μην πέσει, δεν ήθελε να δημιουργηθεί ένα καινούργιο διπλωματικό πρόβλημα εκεί που δε χρειάζεται». Σε κάθε περίπτωση, η «εικόνα» της προκλητικής φωτογράφισης του ίδιου του Αμερικανού πρέσβη μπροστά από το άγαλμα την επόμενη μέρα δίνει με τρόπο καλύτερο κι από «χίλιες λέξεις» το στίγμα του ρόλου της Ελλάδας στην περιοχή.

Αναπόσπαστο τμήμα του ψηφιδωτού των ανταγωνισμών στη ΝΑ Μεσόγειο αποτελεί και η σημαντική όξυνση το τελευταίο διάστημα των ελληνοτουρκικών σχέσεων. (...)

Επιθετικό μήνυμα προς διάφορες κατευθύνσεις στέλνουν η παραγγελία των σύγχρονων αμερικανικών μαχητικών «F-35» και η έναρξη της κατασκευής (από ρωσικές εταιρείες) του πρώτου σταθμού πυρηνικής ενέργειας στο Ακούγιου - παρουσία του Ερντογάν και του Ρώσου Προέδρου Πούτιν - καθώς και η πρόσφατη απόκτηση από την Τουρκία ενός υπερσύγχρονου γεωτρύπανου. (...)

Η τουρκική αστική τάξη εντάσσει τις κινήσεις της προς την Ελλάδα σε ένα γενικότερο παζάρι στην ευρύτερη περιοχή, προσπαθώντας να αξιοποιήσει προς όφελός της την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική ενδυνάμωσή της τα τελευταία χρόνια και να ενισχύσει τη θέση της στην περιοχή ως ύαινα που διεκδικεί όσο περισσότερα μπορεί από τα «αποφάγια» των ισχυρότερων κρατών. (...)

Σε αυτό το πολυεπίπεδο παζάρι εντάσσεται και η εισβολή της σε κουρδικές περιοχές της Βόρειας Συρίας - οι οποίες στηρίζονται από τις ΗΠΑ - απειλώντας για επέκταση της στρατιωτικής προέλασης μέχρι το Μανμπίτζ (όπου υπάρχουν αμερικανικά και γαλλικά στρατεύματα), ακόμα και μέχρι τις κουρδικές περιοχές στο Βόρειο Ιράκ. (...)

Ο στρατηγικός χαρακτήρας των επιδιώξεων της τουρκικής αστικής τάξης τόσο προς τα ανατολικά όσο και προς τα δυτικά σύνορα της χώρας αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι όχι μόνο δεν αμφισβητούνται από καμία βασική πολιτική δύναμη ενόψει των εκλογών της 24ης Ιούνη, αλλά υπάρχει και ένας ιδιότυπος διαγωνισμός εθνικιστικής πλεονεξίας.

Εχουμε έγκαιρα αναδείξει μέσα από τις σελίδες της ΚΟΜΕΠ, πολλά χρόνια πριν από την εκδήλωση των σημερινών στρατιωτικών αντιπαραθέσεων, τους λόγους όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, τα σχέδια του ΝΑΤΟ και τον ανταγωνισμό ελληνικής και τουρκικής αστικής τάξης. Η ελληνική κυβέρνηση δημιουργεί εφησυχασμό στον ελληνικό λαό, προβάλλοντας επαίσχυντα ως προστάτες της Ελλάδας τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ.

Η κυβέρνηση κωφεύει συνειδητά μπροστά στα συνεχή κελεύσματα του γγ του ΝΑΤΟ «βρείτε τα», μέσω των οποίων αναγνωρίζονται - και ουσιαστικά ενθαρρύνονται - από το ΝΑΤΟ οι τουρκικές βλέψεις στο Αιγαίο, το οποίο έτσι κι αλλιώς θεωρεί ενιαίο επιχειρησιακό χώρο της Συμμαχίας, χωρίς σύνορα. (...)

Η ελληνική κυβέρνηση φέρει τεράστια ευθύνη και για τα συνεχή κελεύσματα για εθνική ενότητα που - από κοινού με τα άλλα αστικά κόμματα - εξαπολύει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί. Λες και είναι τα δήθεν ενιαία «εθνικά» συμφέροντα αυτά που μετατρέπουν μέρα με τη μέρα την Ελλάδα σε ένα τεράστιο αμερικανοΝΑΤΟικό πολεμικό ορμητήριο, με τα κατασκοπευτικά αεροσκάφη που κατέδειξαν τους στόχους του χτυπήματος στη Συρία να σταθμεύουν σε Ηράκλειο και Σούδα, με τα αμερικανικά drones να ετοιμάζονται να σταθμεύσουν στην καρδιά της ηπειρωτικής Ελλάδας (Λάρισα) και στην Ανδραβίδα, με τη Σύρο και την Αλεξανδρούπολη να βρίσκονται στο κατώφλι της μετατροπής τους σε καλυμμένες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις!

Πίσω από τα παραπάνω δεν βρίσκονται τα συμφέροντα του - δήθεν ομοιογενούς - ελληνικού έθνους, αλλά τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης για τα οποία - όπως και σε καιρό «ειρήνης», έτσι και σε καιρό ιμπεριαλιστικού πολέμου - θα κληθεί να «πληρώσει» ο λαός της χώρας μας. (...)

Εκτός από τα λόγια, όμως, η κυβέρνηση και το ελληνικό κράτος προσπαθούν να επιβάλουν στην πράξη την υποτιθέμενη εθνική ενότητα, τσακίζοντας οποιονδήποτε αναδεικνύει τους σχεδιασμούς της ελληνικής αστικής τάξης και των συμμάχων της και «χαϊδεύοντας» οποιονδήποτε πρωτοστατεί στην υπεράσπισή τους. Ετσι, εκτός από το βίαιο χτύπημα της διαδήλωσης, τις συλλήψεις και το εξαιρετικά βαρύ κατηγορητήριο απέναντι στους διαδηλωτές στο άγαλμα του μακελάρη Τρούμαν, το τελευταίο διάστημα είχαμε την - πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα - επιβολή προστίμου στον ευρωβουλευτή του ΚΚΕ Σ. Ζαριανόπουλο επειδή αποκάλεσε στελέχη της Χρυσής Αυγής «νοσταλγούς του Χίτλερ» και «πολιτικούς απογόνους των ντόπιων συνεργατών τους»! Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση και το κράτος καθυστερούν τη δίκη της ΧΑ, ενώ κυβερνητικά στελέχη εμφανίζονται από κοινού με στελέχη της με διάφορες αφορμές (κοινή επίσκεψη στο Καστελόριζο, κοινή παρακολούθηση της άσκησης «Παρμενίων», κοινή υποδοχή του «Αγίου φωτός» στο αεροδρόμιο κ.λπ.).

Υπενθυμίζουμε επίσης ότι το Μάρτη η κυβερνητική «Αυγή» αρθρογράφησε - όπως και η ΧΑ - με ιδιαίτερα θερμό τρόπο για τα εθνικιστικά «συλλαλητήρια στη Μελβούρνη για το Μακεδονικό», ενώ δύο βδομάδες μετά η «Αυγή» φιλοτέχνησε (με αφορμή την υπόθεση «Novartis») μια αγιογραφία του - πρωτοστάτη του εγχειρήματος «σοβαρή Χρυσή Αυγή» - Μπαλτάκου, αφότου η έτερη φιλοκυβερνητική «Εφημερίδα των Συντακτών» είχε δημοσιεύσει ολοσέλιδη συνέντευξή του. Είναι φανερό ότι η ανεμοδούρα των αστικών κομμάτων κινείται μεταξύ εθνικισμού και κοσμοπολιτισμού κατά το δοκούν, ανάλογα με τις εκάστοτε επιδιώξεις της αστικής τάξης και την πολιτική τακτική έναντι των υπόλοιπων αστικών κομμάτων.

Σε κάθε περίπτωση, η «καρδιά» της κυβερνητικής εξωτερικής πολιτικής έχει τη στήριξη ολόκληρου του αστικού πολιτικού κόσμου. Οπως δήλωσε πρόσφατα ο τομεάρχης Εξωτερικών της ΝΔ, Γ. Κουμουτσάκος, «υπάρχει μια διακομματική αντίληψη για τις βασικές κατευθυντήριες γραμμές της εξωτερικής μας πολιτικής». Στο ίδιο μήκος κύματος, ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωσε από τις ΗΠΑ: «Σήμερα αναγνωρίζεται από σχεδόν όλο το φάσμα των πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα η σημασία της ιδιαίτερης σχέσης μεταξύ Ελλάδας και ΗΠΑ».

Απέναντι στον εφησυχασμό και την κοροϊδία του αστικού κόσμου, το ΚΚΕ καλεί τον ελληνικό λαό σε επαγρύπνηση, πρωτοστατεί από τώρα στην πάλη απέναντι στους πολεμικούς σχεδιασμούς, καταδικάζει και εναντιώνεται σε κάθε συμμετοχή της χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, καλεί από τώρα να μην υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στην ελληνική κυβέρνηση. Συστατικό μέρος της προετοιμασίας του ελληνικού λαού αποτελεί και η ιδεολογική μάχη ενάντια στις οπορτουνιστικές αυταπάτες ότι μπορεί το εργατικό κίνημα να αποτρέψει τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, λες και ο τελευταίος δεν αποτελεί το προϊόν της αντικειμενικής όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Η έμπρακτη πάλη εδώ και τώρα απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο όχι μόνο δεν ταυτίζεται αλλά αντιστρατεύεται αυτές τις αυταπάτες, οι οποίες βάζουν εμπόδια στην προετοιμασία του λαϊκού κινήματος για συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης και προετοιμάζουν το έδαφος για παθητική αποδοχή ενδεχόμενης ιμπεριαλιστικής «μοιρασιάς», μιας νέας «ιμπεριαλιστικής ειρήνης».

Στο ζήτημα της στάσης στο ενδεχόμενο ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου - με πιθανό το σενάριο μιας τουρκικής εισβολής - ο οπορτουνισμός υιοθετεί θέσεις που αντανακλούν αντικειμενικά (αν και τροποποιημένα) το αστικό δίπολο κοσμοπολιτισμού - εθνικισμού. Τόσο οι απόψεις που τείνουν προς την αδιαφορία για τα κυριαρχικά δικαιώματα όσο και εκείνες που τείνουν προς την υποταγή στην αστική τάξη για την υπεράσπισή τους ακυρώνουν την υποχρέωση του ελληνικού λαού να παρέμβει αποφασιστικά στις εξελίξεις προς όφελός του. Και οι δύο αποκρύπτουν ότι υπάρχουν δύο πατρίδες με αντιμαχόμενα συμφέροντα σε όλες τις συνθήκες, αυτή της αστικής τάξης και αυτή του ελληνικού λαού.

Η αδιαφορία για τα κυριαρχικά δικαιώματα και την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας - η οποία εκφράζεται με τον καλύτερο τρόπο στο σύνθημα του προσκείμενου στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ Δικτύου Ελεύθερων Φαντάρων «Σπάρτακος» «Δεν πολεμάμε για βραχονησίδες και πετρέλαια» - συνεπάγεται ουσιαστικά την παραίτηση από την πάλη για την εργατική εξουσία στη χώρα μας σε όλες τις συνθήκες και κατ' επέκταση την αδιαφορία για την αξιοποίηση των πλούσιων πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας προς όφελος της ανάπτυξης με κριτήριο τις κοινωνικές ανάγκες.

Σε αυτές τις συνθήκες, ιδιαίτερης σημασίας είναι η κοινή ανακοίνωση των ΚΚΕ και ΚΚ Τουρκίας ενόψει της Πρωτομαγιάς, στην οποία, μεταξύ άλλων, αναφέρεται: «Τόσο η συνεργασία όσο και οι ανταγωνισμοί των αστικών τάξεων της Τουρκίας και της Ελλάδας υπηρετούν τα δικά τους συμφέροντα και δεν έχουν καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών (...) Οι λαοί της Τουρκίας και της Ελλάδας δεν έχουν να μοιράσουν τίποτα μεταξύ τους. Εχουν συμφέρον να διεκδικήσουν να ζούνε ειρηνικά και να παλεύουν για το δικό τους μέλλον, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο».

Απ' όλα τα παραπάνω είναι φανερό ότι στην ευρύτερη περιοχή της ΝΑ Μεσογείου έχει μεταφερθεί αυτήν τη στιγμή το παγκόσμιο επίκεντρο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και των αντίστοιχων απειλών. Ωστόσο, εκτός από τη Συρία, η αντιπαράθεση δυτικών κρατών - Ρωσίας βρήκε το προηγούμενο διάστημα και άλλο ένα πεδίο εκδήλωσης, αυτό της δηλητηρίασης του Ρώσου πρώην διπλού πράκτορα Σεργκέι Σκριπάλ, στη Βρετανία, η οποία - παρά τις έντονες αντιδράσεις της Μόσχας - χρεώθηκε στις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες οδηγώντας σε απέλαση άνω των 150 Ρώσων διπλωματών από μια σειρά κρατών.

Ενα άλλο πεδίο στο οποίο υπάρχει έντονη κινητικότητα το τελευταίο διάστημα είναι αυτό της Κορεατικής Χερσονήσου, όπου διαφαίνεται σχετική αποκλιμάκωση στις σχέσεις μεταξύ Βόρειας και Νότιας Κορέας, με την καθοδήγηση των ΗΠΑ - Κίνας. Η Διακήρυξη που υπογράφτηκε μετά τη συνάντηση των ηγετών των δύο κρατών ανοίγει και το δρόμο για την υπογραφή μιας συμφωνίας ειρήνης που θα συνοδευτεί από οξυμένα παζάρια όχι μόνο ανάμεσα στα δύο κράτη, αλλά και ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. (...)

Αλλα πεδία ανταγωνισμού μεταξύ των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών αποτέλεσαν το τελευταίο διάστημα το κύμα οικονομικού προστατευτισμού που πυροδοτήθηκε από την κυβέρνηση Τραμπ, η αντιπαράθεση για το μέλλον της ΕΕ και της Ευρωζώνης, με 8 βορειοευρωπαϊκές χώρες να υπογράφουν κοινό κείμενο απόρριψης των σχετικών προτάσεων Μακρόν και να απαιτούν σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία, οι αντιθέσεις εντός της ΕΕ για τους όρους και το εύρος συμμετοχής των κρατών - μελών της στην κινεζική πρωτοβουλία «Μία Ζώνη, Ενας Δρόμος», ο ανταγωνισμός για τις αγορές της Αφρικής, με τους ΥΠΕΞ των ΗΠΑ και Ρωσίας να περιοδεύουν το Μάρτη σε μια σειρά από χώρες της ηπείρου κ.ά. (...)

Εννοείται ότι αυτοί οι ανταγωνισμοί διαπερνούν και το εσωτερικό των καπιταλιστικών κρατών, με εμβληματική την περίπτωση των ΗΠΑ, όπου ξεδιπλώνεται το τελευταίο διάστημα οξυμένη διαπάλη γύρω από μια σειρά ζητημάτων εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής. (...)

Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, το επίκεντρο του κυβερνητικού ενδιαφέροντος στις συζητήσεις με μια σειρά από ιμπεριαλιστικούς θεσμούς και κράτη είναι το πλαίσιο εποπτείας μετά την τυπική έξοδο από το μνημόνιο, το καλοκαίρι, σε συνδυασμό με τις προσπάθειες κερδίσματος δημοσιονομικού χώρου για την υποστήριξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας μέσω της ελάφρυνσης του κρατικού χρέους. Οπως και σε άλλες περιόδους, η συγκεκριμένη συζήτηση αποτελεί και αρένα διασταύρωσης αντίπαλων επιδιώξεων, με κεντρικούς πόλους το ΔΝΤ και τη γερμανική κυβέρνηση. Ως επίδικο παρουσιάζεται ο χαρακτήρας του «μηχανισμού ρύθμισης του χρέους», με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ, την Κομισιόν και τη Γαλλία να εκφράζονται υπέρ ενός αυτόματα προσαρμόσιμου (στους ρυθμούς ανάπτυξης) μηχανισμού και τις Γερμανία, Αυστρία, Ολλανδία, Φινλανδία υπέρ ενός υπό προϋποθέσεις ενεργοποιούμενου μηχανισμού, που θα εγκρίνεται κάθε χρόνο με ψηφοφορία στη γερμανική Βουλή.

Η αντιπαράθεση αυτή δεν αφορά σε καμία περίπτωση την αποδεκτή απ' όλες τις πλευρές ανάγκη απαρέγκλιτης συνέχισης της αντιλαϊκής πολιτικής. Το μόνο που αλλάζει μεταξύ τους είναι το όνομα, με τον επίτροπο Οικονομικών της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, να την βαφτίζει «μηχανισμό παρακολούθησης», τον πρόεδρο του Γιούρογκρουπ, Μ. Σεντένο, «μεταπρογραμματική συμφωνία», το στέλεχος της ΕΚΤ Μπ. Κερέ «ισχυρό μεταμνημονιακό διακανονισμό» και τον Ευ. Τσακαλώτο «ενισχυμένη παρακολούθηση».

Η απαρέγκλιτη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής παρουσιάστηκε ως αυτονόητη και συγκεκριμενοποιήθηκε περαιτέρω και κατά την πρόσφατη επίσκεψη του επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Α. Γκουρία, στην Αθήνα. (...)

Στη συνάντηση με τον Α. Γκουρία, ο Αλ. Τσίπρας έφτασε μάλιστα να πανηγυρίζει γιατί «η Ελλάδα έγινε πρωταθλήτρια χώρα του ΟΟΣΑ σε μεταρρυθμίσεις», προσπαθώντας να ιδιοποιηθεί όχι μόνο το δικό του, αλλά και το «μεταρρυθμιστικό» (και μνημονιακό) αντιλαϊκό έργο των προηγούμενων κυβερνήσεων. Στην ίδια γραμμή, ο Γ. Δραγασάκης χαρακτήρισε «τραγωδία» το ενδεχόμενο να εκληφθεί «η έξοδος από τα μνημόνια (...) ως επιστροφή στην κανονικότητα πριν την κρίση». Αυτή η πολιτική όμως έχει τη φανατική στήριξη ολόκληρου του αστικού πολιτικού κόσμου, με τον Ν. Δένδια της ΝΔ να φτάνει μάλιστα να δηλώνει (κατά τη συζήτηση της παράδοσης των υδρογονανθράκων της Ηπείρου σε πετρελαϊκούς ομίλους): «Ο διάλογος στο μέλλον θα διεξάγεται ακριβώς σε αυτό το επίπεδο. Ποιος είναι καλός στις ιδιωτικοποιήσεις».