Από πρώτη άποψη μοιάζει αντιφατικό, αλλά δεν είναι. Το αντίθετο, είναι απολύτως προβλέψιμο και εύκολα ερμηνεύσιμο. Πώς δηλαδή γίνεται η «βάση» του ΠΑΣΟΚ να «αυτοακυρώνεται» και «αυτοκαταργείται», επιβραβεύοντας και πριμοδοτώντας μια νέα επίθεση κατά των λαϊκών στρωμάτων. Κατ' αρχήν ο «αφύσικα» μεγάλος αριθμός των συνέδρων δε σημαίνει και μεγαλύτερη δημοκρατία. Αντίθετα χρησιμοποιείται για να μπορεί, μέσα από το χάος, να επιβάλει η ηγεσία με άνεση τις επιλογές της. Από την άλλη το σώμα του συνεδρίου αποτελείται κατά κανόνα από στελέχη που είναι ενσωματωμένα - ιδεολογικά, πολιτικά και «οργανικά» - στην κυρίαρχη ιδεολογία και αφομοιωμένα από την πολύχρονη διαχείριση της κρατικής εξουσίας. Με άλλα λόγια, η «ελίτ» του ΠΑΣΟΚ βρίσκεται μακριά από τους αγώνες και τις αγωνίες των λαϊκών στρωμάτων, τις αντιμετωπίζει από την πλευρά των χορτάτων που δεν πιστεύουν στους πεινασμένους. Κριτήριο για τις επιλογές και αποφάσεις τους αποτελεί, πρώτα και κύρια, η διατήρηση της εξουσίας. Ολα τα άλλα ελάχιστα τους ενδιαφέρουν.