Δίνουν και παίρνουν οι εκτιμήσεις και οι προβλέψεις για τη στάση του ΔΝΤ αναφορικά με τη συμμετοχή του στο πρόγραμμα για την Ελλάδα μετά τον Αύγουστο. Πέρα από το γεγονός ότι η κόντρα Ευρωζώνης - ΔΝΤ δίνεται αποσπασματικά, σαν να αφορά κατ' αποκλειστικότητα το χρέος της Ελλάδας και τη διαχείρισή του, η κυβέρνηση αξιοποιεί την κόντρα αυτή για να ενισχύσει τα ψευτοδιλήμματα στο λαό και να τον φορτώσει με «αγωνίες» που καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά του συμφέροντα. Για παράδειγμα, ένα από τα επιχειρήματα που «φοριούνται» πολύ τελευταία είναι το εξής: Η παραμονή του ΔΝΤ θα ενισχύσει την «εμπιστοσύνη των αγορών» και επομένως εκλείπει ο κίνδυνος για νέα δάνεια ή και νέα μνημόνια. Αν όμως φύγει το ΔΝΤ, τότε η κυβέρνηση θα έχει τάχα «μεγαλύτερα περιθώρια» να ασκήσει «κοινωνική πολιτική», αφού δεν θα δεσμεύεται από τις «αξιολογήσεις» του Ταμείου. Πρόκειται για κάλπικο δίλημμα και κοροϊδία στο λαό. Είτε μείνει είτε φύγει το ΔΝΤ, η κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι δεδομένη, και αυτό δεν χρειάζεται να είναι κανείς οικονομολόγος για να το καταλάβει. Αρκεί να ρίξει μια ματιά στα προαπαιτούμενα της 4ης «αξιολόγησης» και στο Μεσοπρόθεσμο για να αντιληφθεί ότι αποτελούν το «όχημα» για τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα, την περίοδο αμέσως μετά τα μνημόνια. Επομένως, καμία ανησυχία δεν πρέπει να έχει ο λαός για το «μένει - φεύγει» το ΔΝΤ. Πολύ περισσότερο, καμία προσδοκία ότι κάτι θα αλλάξει προς όφελός του αν η κόντρα του ΔΝΤ με την Ευρωζώνη, και κυρίως με τη Γερμανία, αφήσει τελικά το Ταμείο εκτός ελληνικού προγράμματος.