Ολο και πιο συχνά τελευταία, εμφανίζονται οι όροι «ανταγωνισμός», «ανταγωνιστικότητα» και άλλοι συνώνυμοι σε δηλώσεις αρμοδίων, σε διάφορα άρθρα και αναλύσεις. Και, βέβαια, άπαντες οι οπαδοί της... νέας αυτής «αξίας» της «ελεύθερης αγοράς» συμφωνούν, πως από δω και πέρα και, κυρίως, με την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ, τα πάντα θα κριθούν από την «ανταγωνιστικότητα».

Θέλετε να μάθετε και μερικά απ' όσα περιλαμβάνει ο όρος αυτός - πάντα σύμφωνα με τους οπαδούς του - όπως αναφέρθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο των βιομηχάνων και επιδοκιμάστηκαν από τον υπουργό Ανάπτυξης, αλλά και τον αρχηγό της ΝΔ;

Πρώτο, πρέπει να μειωθεί - τουλάχιστον - το υψηλό κόστος της κοινωνικής ασφάλισης. Δεύτερο, πρέπει να μειωθεί το υψηλό κόστος της ενέργειας (βλέπε επιχειρηματικά τιμολόγια ΔΕΗ) και να προχωρήσει πολύ πιο γρήγορα η «απελευθέρωση» της παραγωγής και χρήσης της ενέργειας. Τρίτο, πρέπει να αυξηθούν σοβαρά οι επιδοτήσεις για προγράμματα κατάρτισης. Τέταρτο, πρέπει να θεσμοθετηθεί η σύνδεση μισθού - παραγωγικότητας. Πέμπτο, οι επιχειρήσεις πρέπει να προχωρήσουν με τόλμη στην εφαρμογή νέων εργασιακών σχέσεων και των υπολοίπων σχετικών αναδιαρθρώσεων, αλλά και το κράτος να εξασφαλίσει όλες τις απαραίτητες προϋποθέσεις, που θα διευκολύνουν αυτή την πορεία.

Και, βέβαια, δε χρειάζεται να σημειώσουμε, πως πρέπει να προχωρήσει πολύ πιο γρήγορα το ξεπούλημα όσων δημοσίων επιχειρήσεων και κρατικής περιουσίας απόμειναν, όπως και η «αποτελεσματικότερη» διαχείριση των κρατικών προμηθειών και έργων.

Κι εδώ που τα λέμε, με τη δική τους λογική, δεν έχουν άδικο οι άνθρωποι. Οταν η οικονομία της χώρας ταυτίζεται με τις μεγάλες επιχειρήσεις και τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους, μόνο μ' ένα τρόπο εξασφαλίζεται ο στόχος της «ανταγωνιστικότητας». Οσο πιο πολλά κέρδη εξασφαλίζουν, τόσο περισσότερο ανταγωνιστικοί γίνονται.