Βέβαια, η λογική του «ρεαλιστικού ή αναγκαίου συμβιβασμού» δε συναντάται μόνο στο προαναφερόμενο ζήτημα. Στην πραγματικότητα, παρουσιάζεται και αναπαράγεται καθημερινά, με διάφορες μορφές και τρόπους και αποτελεί ένα βασικό επιχείρημα των «εχόντων και κατεχόντων» τον πλούτο και την εξουσία, έναντι όλων όσοι ζητούν και διεκδικούν τα δικαιώματά τους, ιδιαίτερα όταν τα υπόλοιπα ψευτο-επιχειρήματα των πρώτων απορριφθούν και δεν έχουν πλέον πέραση.

Πάμπολλα είναι τα σχετικά παραδείγματα. Ως «ρεαλιστικός και αναγκαίος συμβιβασμός» παρουσιάζονται οι αντιλαϊκές θέσεις της κυβέρνησης για το ασφαλιστικό. Το ίδιο και οι πολύχρονες πολιτικές μονόπλευρης λιτότητας σε βάρος των εργαζομένων, με ολίγο φρου φρου από μελλοντικούς... παραδείσους. Το ίδιο και η εμπλοκή της χώρας στην «αντιτρομοκρατική» πολεμική εκστρατεία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και πάει λέγοντας.

Μόνο, που κανείς από τους «έχοντες και κατέχοντες» και όσους αναπαράγουν τις προαναφερόμενες λογικές και επιχειρήματα, δεν εξήγησε ποτέ, γιατί ο όποιος ρεαλιστικός και αναγκαίος συμβιβασμός πρέπει να είναι σε βάρος των πολλών και προς όφελος των ολίγων; Γιατί, να μην έχει το αντίθετο ακριβώς αποτέλεσμα; Στο κάτω κάτω της γραφής θα ήταν απείρως δημοκρατικότερο και δικαιότερο...