«Οι Ισραηλινοί ψηφοφόροι δοκίμασαν την ειρηνευτική επιλογή του κ. Μπάρακ και απογοητεύτηκαν. Τώρα, όμως, απογοητεύονται και από την εξτρεμιστική λύση του κ. Σαρόν. Ηρθε, ίσως, η ώρα του ρεαλιστικού συμβιβασμού που μόνον η εξωτερική πίεση της Ουάσιγκτον μπορεί να πετύχει!» Ετσι, κλείνει το προχτεσινό του άρθρο στο «Βήμα» ο Αλ. Παπαχελάς και το σημειώνουμε γιατί είναι πολλοί που λένε ακριβώς τα ίδια. Ισχυρίζονται, μάλιστα, ότι η επιλογή αυτή είναι η μόνη που μπορεί να αποτρέψει την επέκταση του πολέμου στην περιοχή.

Τι σημαίνει, όμως, ρεαλιστικός συμβιβασμός; Θα συμπεριλαμβάνεται σ' αυτόν ή όχι η δίκαιη λύση του προβλήματος, με την ουσιαστική και ολοκληρωμένη αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους και την αποχώρηση των Ισραηλινών από τα κατεχόμενα, όπως ορίζουν και οι σχετικές αποφάσεις του ΟΗΕ; Προφανώς και όχι. Αλλωστε, γι' αυτό όλοι όσοι μιλούν για «ρεαλισμό» και «συμβιβασμό» χρησιμοποιούν τις λέξεις αυτές και δε λένε το παραμικρό για τα αναφαίρετα δικαιώματα των Παλαιστινίων.

Μπορεί, όμως, μια τέτοια επιλογή να αποτελέσει τη λύση του προβλήματος; Οχι βέβαια, και οι αποδείξεις γι' αυτό είναι πάμπολλες και καθημερινές, δεκαετίες τώρα.