Στο σημείωμα της προηγούμενης Κυριακής ασχολήθηκα με τον ιδεολογικό χαρακτήρα της «επιτροπής Καζάζη», που συγκροτήθηκε από τον υπουργό της Παιδείας, για να «μελετήσει» τα προβλήματα εφαρμογής της εκπαιδευτικής «μεταρρύθμισης» και να εισηγηθεί λύσεις. Να εισηγηθεί προφανώς ό,τι είχε ήδη αποφασίσει ο ίδιος ο κύριος υπουργός, αλλά δεν το αποκάλυπτε, γιατί ασφαλώς δεν ήθελε να δείξει ότι υποχωρεί, άρα ενδίδει στις πιέσεις του εκπαιδευτικού κινήματος. Ενώ με την παρουσία μιας επιτροπής, που ούτε «καχύποπτη» ούτε «επαναστατική» ήταν, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του ο πρόεδρος της επιτροπής, όλα θα λειτουργούσαν, όπως ακριβώς είχαν σχεδιαστεί. Ο υπουργός θα διατηρούσε το ανυποχώρητο, η επιτροπή θα υποκαθιστούσε, με νόμιμο και άκρως προεκλογικό τρόπο, το θρυλούμενο «διάλογο», προωθώντας την πολιτική βούληση του υπουργού της Παιδείας να υποχωρήσει, χωρίς όμως να γίνονται αντιληπτά το μέγεθος και η ουσία της υποχώρησης. Και τέλος, η «μεταρρύθμιση» θα εξακολουθούσε να χαροπαλεύει, εμπλέκοντας μέσα στους τριγμούς του επιθανάτιου ρόγχου της το ταλαίπωρο εκπαιδευτικό μας σύστημα.

Τι έκανε όμως ακριβώς η επιτροπή; Ποια μέθοδο ακολούθησε για να εντοπίσει τα προβλήματα και σε ποια επιχειρήματα στηρίχτηκε για να διατυπώσει τις προτάσεις της; Και, τέλος, ποιες λύσεις ανέλαβε να προωθήσει, ως προϊόν του δικού της μόχθου, ενώ, υποθέτω εγώ, ως καχύποπτος, όλα είχαν, προφανώς, αποφασιστεί στα απόκρυφα κέντρα του υπουργείου Παιδείας;

Οταν, λοιπόν, μια μεταρρυθμιστική παρέμβαση κλονίζεται και τόσο τα θεωρητικά, όσο και τα μεθοδολογικά της στοιχεία δεν αποδίδουν θετικά, αλλά αντίθετα ανατρέπουν τους ομαλούς ρυθμούς της κοινωνικής μας ζωής και αναστατώνουν την ηρεμία της σχολικής πράξης, αυτό σημαίνει πως η «μεταρρύθμιση» πρέπει να «μεταρρυθμιστεί». Δηλαδή να ανατραπεί. Οι μεταρρυθμίσεις δεν επιδιορθώνονται. Ούτε είναι δυνατό να δεχτούν μονομερείς αλλαγές στο ένα από τα δύο στοιχεία που την αποτελούν. Η συγκεκριμένη μεταρρυθμιστική θεωρία χρειάζεται αποκλειστικά τις συγκεκριμένες μεθοδολογικές της επιλογές. Και το αντίθετο. Με κανέναν τρόπο, κι αυτό είναι επιστημονικό αξίωμα, δεν επιτρέπεται η αλλαγή της μεθόδου στην περίπτωση που η θεωρία παραμένει η ίδια. Ούτε πάλι επιτρέπεται αλλαγή της θεωρίας, στην περίπτωση που οι μέθοδοι παραμένουν οι ίδιες.

Η«επιτροπή Καζάζη», όμως εγκλωβισμένη στη λογική της μη καχυποψίας και αδιαφορώντας για τα επιστημονικά αξιώματα αυτού του είδους, προχώρησε στην επιδιόρθωση των κενών της «μεταρρύθμισης», προτείνοντας απαράδεκτες λογιστικές προτάσεις. Μετέτρεψε, ούτε λίγο ούτε πολύ, ένα μείζον εθνικό θέμα σε ένα χυδαίο λογαριασμό πιστωτικής κάρτας. Μειώστε την ύλη διέταξε. Κατεβάστε τις βάσεις, κάντε πιο άνετες τις εξεταστικές περιόδους. Μόνο έτσι, αυτό δεν το είπε, βέβαια, αλλά το σκέφτηκε, μόνον έτσι θα καταλαγιάσουν όλοι αυτοί οι έφηβοι επαναστάτες. Οταν αντιληφθούν πως ούτε θα κοπιάζουν, ούτε θα ανησυχούν, ούτε θα παζαρεύουν το αντίτιμο της επιτυχίας τους.