Τα πρώτα χρόνια της πολιτικής προσφυγιάς στο Λονδίνο ήταν τα πιο δύσκολα για την οικογένεια Μαρξ. Η αφήγηση της Τζένι, συζύγου και συντρόφου του Μαρξ στον αγώνα, που περιλαμβάνεται στη συλλογή είναι πραγματικά συγκλονιστική: «Το Πάσχα της ίδιας χρονιάς, 1852, αρρώστησε από βαριά βρογχίτιδα η μικρή φτωχή μας Φραντσίσκα. Τρεις μέρες πάλευε το καημένο παιδί με το θάνατο. Υπέφερε τόσο πολύ! Το άψυχο κορμάκι της κειτόταν στο μικρό πίσω δωματιάκι. Ολοι εμείς οι άλλοι μεταφερθήκαμε στο μπροστινό και όταν ήρθε η νύχτα ξαπλώσαμε καταγής και μαζί μας ξάπλωσαν τα 3 ζωντανά μας παιδιά και κλαίγαμε το μικρό μας αγγελούδι, που κρύο και κατακίτρινο αναπαυόταν δίπλα μας. Ο θάνατος του αγαπημένου μας παιδιού ήρθε στην περίοδο της σκληρότερης φτώχειας μας. (...) Μέσα στην απελπισία μου έτρεξα σ' ένα Γάλλο πρόσφυγα που έμενε εκεί κοντά μας και που μας είχε κάποτε επισκεφτεί. Τον παρακάλεσα να μας βοηθήσει στη σκληρή εκείνη δοκιμασία. Μ' όλη του την καρδιά μου έδωσε 2 λίρες και με αυτές πληρώσαμε το φέρετρο που τώρα αναπαύεται σε ειρήνη το φτωχό μου παιδί. Οταν ήρθε στον κόσμο, δεν είχε κούνια και για καιρό επίσης στερήθηκε και την τελευταία μικρή του φωλίτσα».