-Ιτς Οκέι;

Ούτε που μου απάντησε. Μόνο γύρισε προς τον άλλον τον Ταλιμπάν και άρχισαν την κουβέντα που κάθε τόσο τη διέκοπταν ξεκαρδιστικά γέλια. Ημουνα βέβαιος ότι σχολίαζαν τις εντυπώσεις τους από το χορό των μελαψών κοριτσιών. Εκανα πως δεν πρόσεξα τα γέλια των συνοδών μας και έβαλα μπρος. Βγήκαμε από το χωριό οδηγώντας μέσα σε μια μεγάλη λακκούβα με νερό. Και τότε μόνο ο Tαλιμπάν με το καλάζνικοφ έσκυψε προς τα μπρος και με ρώτησε.

-Do you like the girls of Afghanistan? ( Σου αρέσουν τα κορίτσια του Αφγανιστάν;)

-Yes, yes very much (Ναι, ναι πάρα πολύ). Απάντησα με ένα πετρωμένο χαμόγελο.

Και οι Ταλιμπάν άρχισαν πάλι τα γέλια.

-They are soldiers. Soldiers of Allah. They like dying for the Allah. They love Allah. They heat the Americans. They want Americans go home. (Αυτοί είναι στρατιώτες. Στρατιώτες του Αλλάχ. Τους αρέσει να πεθάνουν για τον Αλλάχ. Αγαπούν τον Αλλάχ. Αυτοί μισούν τους Αμερικάνους. Αυτοί θέλουν να πάνε στα σπίτια τους οι Αμερικανοί)

-Where are the Americans. (Πού είναι οι Αμερικάνοι;), ρώτησα.

-In the Mountains. (Στα βουνά), μου απάντησε και μου έδειξε με την κάννη του καλάζνικοφ τα βουνά που είχαν πάρει ένα περίεργο μπλε χρώμα και μας έδιναν την εντύπωση ότι απομακρύνονταν εγκαταλείποντάς μας μέσα σε μια οδυνηρή ερημιά. Και μεις πού πηγαίναμε; Στα βουνά; Δηλαδή στους Αμερικάνους; Και όλοι εκείνοι θλιβεροί μονοπόδαροι στρατιώτες του Αλλάχ πού πήγαιναν; Μήπως έρχονταν κι αυτοί μαζί μας για να συναντήσουν τον Οσάμα Μπιν Λάντεν και να του ζητήσουν να διώξει τους Αμερικάνους; Αναρωτιόμουνα και δεν έπαιρνα απάντηση. Και τα πράγματα σκοτείνιαζαν πιο πολύ. Τα βουνά χάνονταν και το μόνο που διακρίναμε μέσα στο επερχόμενο σκοτάδι ήτανε τα άσπρα ρούχα των στρατιωτών του Αλλάχ. Ωστόσο, έπρεπε να αντιδράσουμε. Εκείνο το ταξίδι άρχισε να χάνει το νόημά του και να γίνεται όλο και πιο αινιγματικό.