Με δυο λόγια ότι τα μνημόνια θα συνεχίσουν να «ζουν και να βασιλεύουν», μιας που εδώ θα βρίσκεται όχι μόνο το «σώμα» τους - οι πάνω από 700 αντιλαϊκοί νόμοι - αλλά και η «ψυχή» τους, που δεν είναι άλλη από τις αναδιαρθρώσεις που χρειάζεται το κεφάλαιο για να θωρακίσει την κερδοφορία του.

Ετσι κι αλλιώς, η δήθεν «αυτοτελής» οικονομική πολιτική της κυβέρνησης έχει απόλυτες δεσμεύσεις και προαποφασισμένα μέτρα, που μάλιστα «εξειδικεύονται» «με το νι και με το σίγμα» για τα επόμενα χρόνια.

Η κυβέρνηση έχει βάλει την υπογραφή της σε νέες περικοπές των κοινωνικών δαπανών, της χρηματοδότησης των δημόσιων νοσοκομείων, των επιδομάτων αναπηρίας, έχει δεσμευτεί για την «αποφασιστική μείωση» των «κόκκινων» δανείων που σφίγγουν τη θηλιά των πλειστηριασμών στα λαϊκά σπίτια, το παραπέρα τσεκούρι σε συντάξεις και αφορολόγητο και πάει λέγοντας.

Την τήρηση όλων αυτών εξασφαλίζει και η «μεταμνημονιακή εποπτεία», που ξεκίνησε τη βδομάδα που πέρασε, με το κουαρτέτο να περνάει κόσκινο τον προϋπολογισμό για το 2019, όπως και η μόνιμη «εποπτεία» της ΕΕ, με τα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», το Σύμφωνο Σταθερότητας κ.ο.κ.

Κάθε μέτρο που «πειράζεται» από αυτήν την ατελείωτη λίστα αντικαθίσταται από ένα εξίσου αντιλαϊκό και παράλληλα από επιπλέον διευκολύνσεις και προνόμια στο κεφάλαιο και τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η κυβέρνηση όχι μόνο λέει στους εργαζόμενους, τους νέους, τα λαϊκά στρώματα να λένε κι «ευχαριστώ» που τους παίρνει δέκα και ίσως τους επιστρέψει ένα, που ούτε στο ελάχιστο δεν θα αντιμετωπίζει τα προβλήματα και τις νέες απώλειες που έρχονται την επόμενη περίοδο, αλλά επιπλέον τους ζητάει να διαλέξουν από πού και από ποιον θα χάσουν.

Η λογική τού «μικρότερου κακού» και των μειωμένων απαιτήσεων στο απόγειό της. Προτιμάς να είσαι άνεργος ή να πληρώνεις τις ασφαλιστικές εισφορές του εργοδότη σου; Προτιμάς να μη βγαίνει ο μήνας τώρα ή να πεθάνεις στην ψάθα στα γεράματα; Ψευτοδιλήμματα, ώστε η απαιτητικότητα να πέφτει όλο και πιο κάτω.

Και μαζί το παιχνίδι του «παπά», με τα ίδια κουτσουρεμένα κονδύλια να αναγγέλλονται 5 - 6 φορές, να μεταφέρονται από λογαριασμό σε λογαριασμό, για να κερδίζεται χρόνος, να καλλιεργείται η αίσθηση ότι «κάτι αλλάζει».

Τα ψίχουλα που λένε ότι θα δώσουν αφού μετά από 8 χρόνια η καπιταλιστική οικονομία έχει μπει σε τροχιά - αναιμικής - ανάκαμψης, θα είναι «σταγόνα στον ωκεανό» και οι υποσχέσεις «ναρκοθετημένες» από χέρι, στο πλαίσιο της ανάπτυξης που έχει στο επίκεντρο τα κέρδη του κεφαλαίου.

Χαρακτηριστικό είναι ότι την ώρα που κάθε νέο προνόμιο στο κεφάλαιο είναι «άμεσα πληρωτέο», για κάθε νέο ψίχουλο που τάζει η κυβέρνηση βάζει μπροστά καμιά 10αριά «προϋποθέσεις»: «Αν» η ανάπτυξη είναι η προσδοκώμενη τα επόμενα χρόνια... «αν» οι αγορές και οι θεσμοί πειστούν... «αν» τα δημοσιονομικά το επιτρέπουν... «αν» ο «καιρός» στη διεθνή καπιταλιστική οικονομία είναι ευνοϊκός.

Χωρίς την κατάργηση, την ανατροπή όλων των μνημονιακών νόμων, καμία ανάκτηση απωλειών για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα δεν πρόκειται να υπάρξει.

Κριτήριο για τους εργαζόμενους, το λαό δεν μπορούν να είναι οι «ανάγκες» της καπιταλιστικής οικονομίας που σημαίνουν μόνιμη επίθεση στη ζωή του, αλλά οι σύγχρονες ανάγκες τους και οι μεγάλες δυνατότητες που υπάρχουν για την ικανοποίησή τους σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, την εξουσία του, τις κυβερνήσεις που το υπηρετούν.