Πρόκειται για το 18ο και τελευταίο κεφάλαιο του «Οδυσσέα» του Τζέιμς Τζόις, που παρουσιάζει ο θίασος «Σωρείτες». Ελεύθερη στο χώρο και το χρόνο, η Μόλλυ Μπλουμ σκέφτεται και θυμάται εικόνες και αισθήσεις. Στο πρόσωπό της συναντώνται η Πηνελόπη, η Καλυψώ και η Γη. Ο μονόλογός της, είκοσι πέντε χιλιάδες λέξεις χωρίς σημεία στίξης, μπορεί να θεωρηθεί ως μία καταγραφή της ενδόμυχης σκέψης της γυναίκας και «της ψυχολογίας του θηλυκού». Μολονότι ο μονόλογος αυτός είναι καθ' όλα γήινος, ο συμβολισμός και η λυρική ομορφιά του είναι αναμφισβήτητα.