Αρχές της δεκαετίας του '60. Ο Μίκης Θεοδωράκης, ανερχόμενος τότε συνθέτης, οραματίζεται το πάντρεμα του «δυτικού» συμφωνικού ήχου με τα ακούσματα της «καθ' ημάς» εκκλησιαστικής παράδοσης και το λαϊκό τραγούδι. Η ποίηση του Οδυσσέα Ελύτη δίνει στον Μίκη την έμπνευση που χρειαζόταν: Ετσι γεννιέται το «Αξιον Εστί», ένα αληθινό «λαϊκό ορατόριο».

Στη συναυλία της Παρασκευής το «Αξιον Εστί» παρουσιάζεται στην αυθεντική πρώτη εκδοχή του έργου (1964) χωρίς ηλεκτρική ενίσχυση στο συμφωνικό και λυρικό μέρος, αφήνοντας τη ρωμαλέα ενορχήστρωση του Μίκη να λάμψει μέσα από τις καθαρές γραμμές του ακουστικού ήχου. Βασίλης Παπακωνσταντίνου τραγουδιστής, Νίκος Καραθάνος αφηγητής, Δημήτρης Πλατανιάς ψάλτης και η Χορωδία του Δήμου Αθηναίων σε διεύθυνση του Σταύρου Μπερή.