Μια ασυνήθιστη, αξιέπαινη, πολύ συγκινητική πρωτοβουλία πήρε η Κομματική Οργάνωση Βοιωτίας του ΚΚΕ. Πρωτοβουλία τιμής και μνήμης ενός σεμνού αγωνιστή. Πρόκειται για την έκδοση του βιβλίου - μαρτυρίας του Χρήστου Θωμόπουλου «Ο δρόμος ενός δεσμώτη» (κυκλοφόρησε από το «Εντός»). Την έκδοση συνέδραμαν καθοριστικά (με τη βοήθεια του εγγονού και ανιψιών του Χρ. Θωμόπουλου) δυο άνθρωποι που δε λησμόνησαν, μετά το θάνατό του (1978), τον Χρ. Θωμόπουλο. Ο συγγραφέας και μέλος της διεύθυνσης του «Ρ», Γιώργος Μωραΐτης, και ο γιατρός Τάκης Κοντογιάννης. Ο Τ. Κοντογιάννης έγραψε και επιμελήθηκε στο κομπιούτερ και προλόγισε το βιβλίο αυτού του αγωνιστή «που κράτησε το κεφάλι ψηλά, όσα κι αν πέρασε!». Ο Γ. Μωραΐτης, σε ένδειξη τιμής στη μνήμη του «υποδειγματικού αγωνιστή και ανθρώπου», όπως χαρακτηρίζει τον Χρ. Θωμόπουλο στον επίλογό του, αφήνοντάς το ατόφιο, επιμελήθηκε ορθογραφικά και φραστικά το «λιτό, απλό, γλαφυρό, ντόμπρο, ανάγλυφης αλήθειας» γραπτό του συντρόφου του. Χρόνια περάσανε μαζί, δεσμώτες στις φυλακές Χαλκίδας, Κέρκυρας, Αλικαρνασσού, Αίγινας (1955-1963), αλλά και «λεύτεροι», έξω απ' αυτές, στους αγώνες που ακολούθησαν.

Γεννημένος το 1912, σ' ένα μικρό χωριό στους πρόποδες του Ελικώνα, στο Σουληνάρι Βοιωτίας, ο Χρήστος Θωμόπουλος χόρτασε της άκληρης αγροτιάς την πείνα. Τη δίψα της για γράμματα. Την τρομοκρατία του χωροφύλακα. Τα αγωνιστικά σκιρτήματα, την πρώτη απεργία - με μπροστάρη το ΚΚΕ - των καλλιεργητών της Κωπαΐδας, την οποία λυμαινόταν ο μεγαλοτραπεζίτης Ρότσιλδ. Είχε την τύχη, παιδί ακόμα, να γνωρίσει τον μορφωμένο κομμουνιστή, ράφτη στο επάγγελμα, Χαρ. Κορομπίλη, του οποίου το όνομα έγινε σύμβολο και όλων των κατοπινών αγώνων των Λειβαδιωτών. Δεκαοχτάχρονο παλικάρι ο Χρ. Θωμόπουλος, από τις γραμμές της ΟΚΝΕ, το δρόμο του Κορομπίλη πήρε. Αυτόν βάδισε σε χρόνους δίσεχτους, σκλαβωμένους, «πέτρινους». Πολέμησε στην Αλβανία και με τον ΕΛΑΣ τον ιταλογερμανικό φασισμό. Είκοσι χρόνια έζησε, θανατοποινίτης, στα κολαστήρια της αγλλο-αμερικανοκρατίας. Αλλα πέντε στης χούντας, όπου αρρώστησε. Ο Χρ. Θωμόπουλος, παρότι κακοπαθημένος από αγώνες και δεσμωτήρια, μέχρι την τελευταία του πνοή, ήταν δοσμένος στο όνειρο...