Παρουσία πλήθους κόσμου πραγματοποιήθηκαν χτες το απόγευμα, στη Θεσσαλονίκη, τα εγκαίνια της έκθεσης έργων 53 σύγχρονων εικαστικών δημιουργών που εμπνεύστηκαν από την 100χρονη πορεία του ΚΚΕ και ανταποκρίθηκαν με τη δημιουργία πρωτότυπων έργων τους στην πρόσκληση που είχε απευθύνει η ΚΟ Κεντρικής Μακεδονίας του Κόμματος.

Η έκθεση περιλαμβάνει έργα ζωγραφικής, φωτογραφίας, γλυπτικής, σύγχρονων μέσων (μεικτές τεχνικές, εγκαταστάσεις, βίντεο τέχνη). Λειτουργεί στην πρώην αποθήκη στρατού στην Α' προβλήτα του Λιμανιού της Θεσσαλονίκης και θα διαρκέσει έως τις 5 Νοέμβρη.

Στο χαιρετισμό της η Ελένη Μηλιαρονικολάκη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και επικεφαλής του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ, μιλώντας για την έκθεση ανέφερε πως είναι η πρώτη φορά, μετά από τουλάχιστον 30 χρόνια, που διοργανώνεται εικαστική έκθεση με αυτό το θέμα και ευχαρίστησε θερμά τους καλλιτέχνες που αφιέρωσαν σκέψη, συναίσθημα, ταλέντο και χρόνο για να τιμήσουν με τα έργα τους την 100χρονη πάλη του Κόμματός μας για την ανώτερη, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική οργάνωση της κοινωνίας.

Μεταξύ άλλων σημείωσε: «Το ΚΚΕ, παλεύοντας για τα πιο προωθημένα ιδανικά της ανθρωπότητας έναν αιώνα τώρα, παραμένει πάντα νέο και ικανό να συγκινήσει την τέχνη. Ομως αυτή η συγκίνηση σ' ετούτη την αντιηρωική και φαινομενικά στάσιμη περίοδο που ακολούθησε το προσωρινό πισωγύρισμα της Ιστορίας - τη νίκη της αντεπανάστασης και τη δραματική υποχώρηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος - δεν είναι σε καμία περίπτωση δεδομένη. Σε αυτές τις συνθήκες απουσίας φανερών αποτελεσμάτων στους αγώνες και αυξημένων προσωπικών και οικογενειακών αναγκών, δεν αρκεί το συναίσθημα για να δημιουργήσει ο καλλιτέχνης. Χρειάζεται πάνω απ' όλα ισχυρή πολιτική συνείδηση και ιδεολογική - θεωρητική θωράκιση, ακλόνητη βεβαιότητα πως το ιδανικό της κοινωνικής απελευθέρωσης δεν αποτελεί ουτοπία, αλλά επιστημονικά θεμελιωμένη και πρακτικά επιβεβαιωμένη αναγκαιότητα της Ιστορίας. Μια αναγκαιότητα που δεν εξαρτάται από τον συσχετισμό της ταξικής πάλης στη χώρα ή παγκόσμια, όσο κι αν αυτός ο παράγοντας είναι καθοριστικός για το πότε θα εκδηλωθεί και θα επικρατήσει η σοσιαλιστική επανάσταση.

Χρειάζονται με άλλα λόγια εκείνες οι πνευματικές - ψυχικές προϋποθέσεις που δυναμώνουν την αντοχή απέναντι στα αστικά ιδεολογήματα για την καπιταλιστική δήθεν παντοδυναμία και το υποτιθέμενο τέλος των ιδεολογιών, αλλά και απέναντι στο πάντα κυρίαρχο δόγμα της αστικής αισθητικής ότι η στράτευση είναι καταστροφική για την τέχνη, ειδικά όταν αυτή τολμά να θίξει την ιερότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος καλώντας σε ανατροπή του. "Ταπεινό χαρακτηρίζεται ό,τι είναι ωφέλιμο για τους ταπεινωμένους", παρατηρούσε εξαιρετικά εύστοχα ο Μπρεχτ.

Η συμμετοχή λοιπόν στην έκθεση αυτή 53 άξιων εικαστικών με 62 σοβαρά έργα, ξεχωριστής το καθένα τεχνοτροπίας και αισθητικής αντίληψης, αλλά όλα με σύγχρονο φιλοκομμουνιστικό περιεχόμενο, αποτελεί μια πρώτη, μικρή, σημαντική όμως κατάκτηση. Μια κατάκτηση που αντανακλά την αργή και βασανιστική φροντίδα ενός τμήματος συνειδητών καλλιτεχνών να ανταποκριθούν στο κάλεσμα της σάλπιγγας των καιρών, που στεντόρεια φωνάζει ότι "αυτός ο κόσμος πρέπει ν' αλλάξει, το χρειάζεται". Το πρώτο αυτό επίτευγμα καθόλου άσχετο δεν είναι βέβαια με την όσμωση που πραγματοποιείται εδώ και 10 χρόνια ανάμεσα σε μια ομάδα προοδευτικών εικαστικών και την κοινωνική πρωτοπορία - την εργατική τάξη - μέσα από τις εικαστικές εκθέσεις "Ανθρωποι - χρώμα+σίδερο" στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος και άλλους βιομηχανικούς χώρους.

Το Κόμμα μας, άλλωστε, από τη γέννησή του είχε σταθερό προσανατολισμό στη μορφωτική, πολιτιστική, αισθητική καλλιέργεια της εργατικής τάξης και των άλλων καταπιεσμένων λαϊκών στρωμάτων, ακόμη και σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας, στις εξορίες και τις φυλακές. Κι αυτό γιατί η πνευματική καλλιέργεια δεν αποτελεί πολυτέλεια, αλλά πολύτιμο και αναντικατάστατο εφόδιο για να ανταποκριθεί και να ηγηθεί η κοινωνική πρωτοπορία στην πάλη με την αστική τάξη, τόσο σήμερα, όσο και αύριο, μετά την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας. Το ΚΚΕ, με την υπεροχή των ιδεών του, με την αυταπάρνηση, την αυτοθυσία και την ανιδιοτέλεια των μελών του, με τη σταθερή προσήλωσή του στην υπεράσπιση του δίκιου των αδικημένων, αλλά και με την αδιάλειπτη φροντίδα του για τις ανάγκες των καλλιτεχνών - δημιουργών και την ανάπτυξη πρωτοπόρου καλλιτεχνικού έργου, κατόρθωνε στην 100χρονη διαδρομή του να συνεγείρει και να κινητοποιεί τους πιο φωτισμένους, έντιμους και συχνά τους πιο ταλαντούχους εκπροσώπους των γραμμάτων και της τέχνης. Ανάμεσα στο Κόμμα και την καλλιτεχνική αυτή πρωτοπορία διαμορφώθηκε μια διαλεκτική σχέση αλληλεπίδρασης, αφού και αντίστροφα οι δημιουργοί με το έργο τους αφύπνιζαν συνειδήσεις, φλόγιζαν τις καρδιές, διέγειραν και οργάνωναν τις διαθέσεις για αντίσταση και πάλη.

Από τα πρώτα χρόνια μετά την ίδρυσή του, το ΚΚΕ, στο φως της σοσιαλιστικής Οκτωβριανής Επανάστασης και παρά τον άγριο διωγμό του, είχε ανεκτίμητη συμβολή στο ριζοσπαστικό μετασχηματισμό της τέχνης, στην εμφάνιση και ανάπτυξη μιας νέας τέχνης, με επίκεντρο τον εργαζόμενο λαό και την αναγκαιότητα μιας νέας κοινωνίας, που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο».

Η Ελ. Μηλιαρονικολάκη αναφέρθηκε στην προσπάθεια του αστικού κράτους, από τη δεκαετία του 1990 και μετά, να αντεπιτεθεί, για να εξοικειώσει μια κρίσιμη μάζα νεανικού κοινού με όλα εκείνα τα στοιχεία που συνθέτουν το απάνθρωπο, αηδιαστικό, εγκληματικό πρόσωπο του σαπισμένου καπιταλιστικού κόσμου. Επιχείρηση που συνοδεύεται με την προσπάθεια εξουδετέρωσης του κομμουνισμού, που εξισώνεται με τον φασισμό, συχνά με τις πιο χυδαίες αντικομμουνιστικές επινοήσεις και μυθεύματα από αστικές, αλλά και οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Τόνισε πως «για να χτυπηθεί το θηρίο χρειάζεται πάλη ανατρεπτική, πάλη με στόχο την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος και την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας που θα αφανίσει την πηγή του κακού: Τις εκμεταλλευτικές σχέσεις ιδιοκτησίας και το κέρδος.

Αυτό το δύσκολο έργο δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τη συμμετοχή και της τέχνης. (...) Η τέχνη της εποχής μας χρειάζεται να αποκαλύπτει τη σύγχρονη σκλαβιά των ανθρώπων - την καπιταλιστική εκμετάλλευση - και το δρόμο τους προς την ελευθερία - την ανατροπή του καπιταλισμού - δυο βασικές έννοιες που στο καπιταλιστικό σύστημα μένουν κρυφές».

Και κατέληξε τονίζοντας ότι τούτη η έκθεση «ανοίγει έναν δρόμο για να περάσει η εικαστική δημιουργία στην αντεπίθεση, να γίνουν το πινέλο, το καλέμι, το κοπίδι και πάλι όπλα θανατηφόρα, ενάντια στη σύγχρονη σκλαβιά».