«Αναζωπυρώνεται» η ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση στην περιοχή της Ανατολικής Ουκρανίας μετά το επεισόδιο στον πορθμό Κερτς (που ενώνει τη Μαύρη Θάλασσα με την Αζοφική) στη Χερσόνησο της Κριμαίας, την περασμένη Κυριακή, όταν ρωσικά περιπολικά σκάφη με τη χρήση όπλων σταμάτησαν και κατέλαβαν τρία ουκρανικά πολεμικά πλοία με 24 Ουκρανούς ναύτες, οι οποίοι προφυλακίστηκαν για δύο μήνες με την κατηγορία της παραβίασης των ρωσικών συνόρων, ενώ απειλούνται ακόμα και με 6χρονη φυλάκιση.

Ο στρατιωτικός νόμος που τέθηκε σε ισχύ για 30 μέρες σε δέκα παραμεθόριες και παράκτιες περιοχές της Ουκρανίας, η ανακοίνωση του ρωσικού υπουργείου Αμυνας ότι σύντομα θα αναπτύξει αντιπυραυλικά συστήματα αεράμυνας «S-400» στη Χερσόνησο της Κριμαίας, η έκκληση της ουκρανικής κυβέρνησης για παρέμβαση του ΝΑΤΟ και για κλείσιμο των στενών του Βοσπόρου για τα ρωσικά πλοία, όλα όσα ακολούθησαν το νέο θερμό επεισόδιο, είναι ένα ακόμα βήμα επικίνδυνης κλιμάκωσης, δείκτης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών που φουντώνουν. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσεται και η πρόσφατη σφοδρή αντιπαράθεση του Οικουμενικού Πατριαρχείου της Κωνσταντινούπολης με αυτό της Μόσχας, λόγω της αναγνώρισης από το πρώτο του αυτοκέφαλου στην Ορθόδοξη Ουκρανική Εκκλησία, που ανήκει στη δικαιοδοσία του δεύτερου.

Κάθε βήμα κλιμάκωσης φέρνει τους λαούς ακόμα πιο κοντά σε πολύ επικίνδυνες εξελίξεις, συσσωρεύει επιπλέον «εύφλεκτη ύλη» πάνω στον ήδη οξυμένο ανταγωνισμό ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, από τη μια μεριά, και τη Ρωσία, από την άλλη. Αυτό αφορά ιδιαίτερα και τον ελληνικό λαό, καθώς και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ βάζει τη χώρα στο στόχαστρο. Σταθερά την τελευταία τετραετία αυξάνονται οι ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις στις ΝΑΤΟικές αποστολές και ασκήσεις στη Μαύρη Θάλασσα, ενώ στα επικίνδυνα αυτά σχέδια πρωταγωνιστικό ρόλο παίζουν και οι αμερικανοΝΑΤΟικές βάσεις της χώρας.

Η Μαύρη Θάλασσα παίζει όλο και πιο σημαντικό ρόλο στην επιθετική στρατηγική του ΝΑΤΟ, για την «περικύκλωση» της Ρωσίας. Στρατηγική που ξεδιπλώνεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς, μέσα από τα σχέδια «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» των Βαλκανίων, την ανάπτυξη της «αντιπυραυλικής ασπίδας» των ΗΠΑ στην Ανατολική Ευρώπη μαζί με την πρόθεσή τους να αποσυρθούν από τη συμφωνία για τα πυρηνικά, τις νέες διοικήσεις και τις συνεχείς ασκήσεις του ΝΑΤΟ στα ανατολικά και βέβαια την ευρωΝΑΤΟική επέμβαση στην Ουκρανία τα προηγούμενα χρόνια.

Θυμίζουμε ότι στην πρόσφατη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, τον περασμένο Ιούλη, οι ΗΠΑ έκαναν λόγο για «ανάγκη ανανεωμένης εστίασης στη Μαύρη Θάλασσα», με τις αμερικανικές «δεξαμενές σκέψης» να εστιάζουν στις πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής και στους δρόμους του πετρελαίου και φυσικού αερίου καθώς και στο ρόλο που παίζουν οι ρωσικές δυνάμεις που σταθμεύουν στην περιοχή, στην ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση στη Μέση Ανατολή. Ενώ, μόλις λίγες μέρες πριν, το Ευρωκοινοβούλιο ενέκρινε κατά πλειοψηφία ψήφισμα στο οποίο ζητάει μέτρα απέναντι στον «πιθανό κίνδυνο να καταλάβει η Ρωσία τα υφιστάμενα ουκρανικά πετρέλαια και πεδία φυσικού αερίου στη Αζοφική Θάλασσα μόλις επιτύχει το στόχο της μετατροπής της σε εσωτερική λίμνη εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας».

Ετσι, και το επεισόδιο στον πορθμό του Κερτς αξιοποιήθηκε από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ ως μια ακόμη αφορμή για να σκληρύνουν τη στάση τους απέναντι στη Ρωσία, ενώ παράλληλα φουντώνουν και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις εντός της ΕΕ, εντός του ΝΑΤΟ, μεταξύ της ΕΕ και των ΗΠΑ. Ενδεικτική ήταν η έκκληση του Ουκρανού πρέσβη στη Γερμανία για σταμάτημα της κατασκευής του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου «Nord Stream 2» (σ.σ. συμμετέχουν και γερμανικά μονοπώλια), που θα καταλήγει στη Βόρεια Γερμανία και για επιβολή νέων κυρώσεων στη Ρωσία. Ανάλογες πιέσεις ασκεί και η αμερικανική κυβέρνηση προς τη γερμανική. Επίσης, ο Ουκρανός Πρόεδρος, Πέτρο Ποροσένκο, δήλωσε πως «η Γερμανία είναι ένας από τους πιο στενούς μας συμμάχους και ελπίζουμε ότι οι χώρες του NATO είναι πλέον διατεθειμένες να στείλουν πλοία στην Αζοφική Θάλασσα για να βοηθήσουν την Ουκρανία». Αρνητική ήταν η απάντηση της Γερμανίας τόσο για την ακύρωση του «Nord Stream 2», όσο και για την αποστολή πολεμικών πλοίων στην Αζοφική Θάλασσα, ενώ η ΕΕ απέκλεισε προς το παρόν την επιβολή νέων κυρώσεων προς τη Ρωσία.

Αυτά επίσης συμβαίνουν ενώ η Ουκρανία βαδίζει σε προεδρικές εκλογές τον Μάρτη του 2019, με τον Πρόεδρο, Πέτρο Ποροσένκο, να επιχειρεί εμφανώς να τονώσει το στοιχείο της «εθνικής ενότητας ενάντια στην επιθετικότητα της Ρωσίας». Το τελευταίο διάστημα, η κυβέρνηση του Κιέβου συνεχίζει να συγκεντρώνει στρατιωτικές δυνάμεις τόσο στα σύνορα με τη Ρωσία, όσο και στη λεγόμενη ζώνη επαφής με τις αυτοαποκαλούμενες Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ (τους θύλακες στις δύο επαρχίες της Ανατολικής Ουκρανίας που ελέγχουν πολιτοφυλακές και πρόκειται για αστικά καθεστώτα που προσβλέπουν στη Ρωσία). Τις τελευταίες μέρες όλο και περισσότερα βαρέα όπλα προωθούνται, που κατά τα άλλα απαγορεύεται να βρίσκονται σε μικρότερη απόσταση των 50 χιλιομέτρων, σύμφωνα με τη λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ του Φλεβάρη του 2015, έναν προσωρινό συμβιβασμό που όλοι επικαλούνται αλλά επί της ουσίας οι διφορούμενες διατάξεις έχουν μείνει στα χαρτιά.

Αυτό που επιβεβαιώνει και η τελευταία κλιμάκωση στην Κριμαία είναι ότι οι αιτίες της σύγκρουσης στην Ουκρανία πριν από σχεδόν 5 χρόνια είναι απόλυτα ενεργές, πολύ ευρύτερες και το ίδιο επικίνδυνες για τους λαούς. Αποτελεί ένα ακόμα μέτωπο της ευρύτερης αντιπαράθεσης της Ρωσίας με κράτη της ΕΕ, τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ και δεν αφορά μόνο μια διαμάχη στο εσωτερικό της Ουκρανίας.