Θέλω να απευθυνθώ κυρίως στη νεολαία που βρίσκεται σήμερα εδώ.

Προβληματιζόμαστε σήμερα όλοι οι νέοι άνθρωποι για το αύριο, αγωνιούμε για τα αδιέξοδα που συναντάμε στη ζωή μας. Τα καθιερωμένα πλαίσια που μας βάζουν το σύστημα και το σχολείο. Είναι η λογική της ατομικής λύσης και της μοιρολατρίας. Ακούμε συχνά: «Κοίτα να τα καταφέρεις εσύ κι άσε τους άλλους», «η δική σου επιτυχία εξαρτάται και από την αποτυχία του συμμαθητή σου», κοινώς «ο θάνατός σου η ζωή μου». Και όλα αυτά τα ονομάζουν ρεαλισμό.

Εμείς όμως ξέρουμε καλά πως εμείς που έχουμε κοινό συμφέρον, ανεξάρτητα από χρώμα, θρησκεία και εθνικότητα, αν δεν ενώσουμε τις γροθιές μας απέναντι στα εγκλήματα ενός συστήματος που πνίγει τις φωνές μας, θάβει τα όνειρά μας και ξεπουλά τις ελπίδες μας, δεν θα καταφέρουμε τίποτα.

Η δύναμή μας βρίσκεται στο εμείς και όχι στο εγώ.

Εμείς πρέπει να χτίζουμε το μέλλον μας με τη δίψα για συζήτηση, συλλογικότητα, πολιτιστική δημιουργία, άθληση και διασκέδαση, κόντρα στις ναρκωμένες συνειδήσεις που δημιουργεί η ναρκωκουλτούρα.

Ρεαλισμός για εμάς είναι συλλογικά να αποφασίσουμε ότι θα αγωνιστούμε για το δικαίωμα το δικό μας και των γονιών μας να ζήσουμε με ψηλά το κεφάλι, με καλυμμένες όλες τις βασικές μας ανάγκες.

Οφείλουμε στα όνειρά μας να μη συμβιβαζόμαστε με την κατάσταση που υπάρχει σήμερα, από το σχολείο μέχρι και τη γειτονιά και τον σύλλογο, όπου η δυνατότητα ενός νέου να αθληθεί εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την τσέπη του.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες όλων των κυβερνήσεων αλλά και των κομμάτων που στηρίζουν τη λογική της μετατροπής της ανάγκης του νέου ανθρώπου στην άθληση σε ακριβοπληρωμένο και απρόσιτο εμπόρευμα.

Ας αναλογιστούμε πόσα παιδιά φτωχών οικογενειών μπορούν πραγματικά να έχουν πρόσβαση στον Αθλητισμό. Παιδιά που έρχονται σε επαφή με τον κλασικό Αθλητισμό, έχοντας μεγάλες δυνατότητες και πραγματικό ταλέντο, να μην μπορούν να συνεχίσουν γιατί πρέπει να πληρώνουν τα ακριβά δίδακτρα στους συλλόγους ή γιατί η βιοπάλη είναι γι' αυτά μονόδρομος εφόσον οι οικογένειές τους δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά ούτε στα βασικά. Πώς αυτές οι οικογένειες θα ανταπεξέλθουν στην ένδυση, στην υπόδυση, στις αυξημένες διατροφικές ανάγκες αλλά και στην ιατρική κάλυψη ενός παιδιού που ασχολείται με τον Αθλητισμό;

Η πολιτεία όχι μόνο δεν διευκολύνει τα παιδιά αυτά να μπουν και να παραμείνουν στο στίβο του Αθλητισμού, αλλά απεναντίας με τη βάρβαρη πολιτική της τα στέλνει στο στίβο της δουλειάς από μικρή ηλικία, της στέρησης βασικών δικαιωμάτων τους.

Καλώ λοιπόν και απ' αυτό το βήμα κάθε νέο άνθρωπο που μας ακούει.

Να συμπορευτεί με τη «Λαϊκή Συσπείρωση», την παράταξη των κομμουνιστών και να διεκδικήσει το δικαίωμά μας στη Φυσική Αγωγή και τον Αθλητισμό, μέσα στο σχολείο, στο σωματείο και τη γειτονιά.

Να μη μείνει στην εξέδρα, θεατής ενός Αθλητισμού βουτηγμένου στα επιχειρηματικά συμφέροντα και τη σαπίλα.

Να αγωνιστεί μέσα στο σχολείο για την πραγματοποίηση των σχολικών πρωταθλημάτων. Να γραφτεί σε σωματεία και συλλόγους και να παλέψει για επαρκή χρηματοδότηση σύμφωνα με τις σύγχρονες ανάγκες μας. Για γενναία αύξηση των τακτικών επιχορηγήσεων των αθλητικών ομοσπονδιών και σωματείων, με βάση τις πραγματικές ανάγκες για την ανάπτυξη του κάθε αθλήματος.

Να αγωνιστούμε για να καταργηθούν οι συνδρομές και τα εισιτήρια για τα Δημοτικά Γυμναστήρια. Να διεκδικήσουμε τη χορήγηση δωρεάν από το κράτος όλων των απαραίτητων προϋποθέσεων για την άθληση, της υλικοτεχνικής υποδομής, σύγχρονων και ασφαλών γηπέδων και σταδίων, χώρων άθλησης, επαρκούς επιστημονικής υποστήριξης και απαραίτητου προσωπικού (γιατρούς, γυμναστές κ.λπ.).

Αξίζει να παλέψουμε μαζί, για τις σύγχρονες ανάγκες μας, να κοιτάξουμε μπροστά, έξω από το σύστημα της εκμετάλλευσης.