Στήριγμα της σκηνοθετικής άποψης είναι τα λαϊκά κοστούμια της Ιωάννας Παπαντωνίου και το λιτό σκηνικό του Ανδρέα Σαραντόπουλου. Μεγάλο, όμως, «κόσμημά» της αποτελεί η παραδοσιακών, υπεραισθαντικών μελωδικών «χυμών» μουσική του Χριστόδουλου Χάλαρη.
Εμμονος λάτρης της διαχρονικής αξίας δραματουργίας, ο δημιουργός του «Μοντέρνου Θεάτρου» Γιώργος Μεσσάλας, ανέβασε φέτος στην «Αλκυονίδα», τον ιψενικό «Γιάννη Γαβριήλ Μπόργκμαν», ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας δραματουργίας. Ενα έργο διαχρονικό, αλλά και άκρως επίκαιρο, από οικονομικο-κοινωνική άποψη, καθώς ο «μύθος» του δεν περιορίζεται σε μια οικογενειακή τραγωδία, αλλά αφορά στις οικονομικές δομές, στους θεσμούς, στις αξίες, στα ήθη, στη «λογική» που διέπουν την καπιταλιστική κοινωνία.
Μέγας ρεαλιστής, σοφός κριτής της κοινωνίας και ψυχαναλυτής της ανθρώπινης ύπαρξης ο Ιψεν, αναζητούσε και διέκρινε πάντα το κοινωνικό «υπέδαφος» κάθε ανθρώπινου δράματος, και βέβαια του χαρακτήρα, των ιδεών, των αξιών, των ηθών, των σχέσεων, της συμπεριφοράς κάθε ανθρώπου. Κανένα δράμα και κανένα πρόσωπο της ιψενικής δημιουργίας δεν είναι αποκομμένο, ξένο, πέραν της κοινωνικής πραγματικότητας. Φέρουν όλα τη «σφραγίδα» της αστικής κοινωνίας του 19ου αιώνα και της τάξης τους (μεγαλοαστική, μικροαστική, λαϊκή). Δεν υπάρχει έργο του Ιψεν που να μην είναι βαθύτατα κοινωνικό, αν όχι πολιτικό. Ο Μπόργκμαν είναι το σύμβολο του ανερχόμενου, αυτοδημιούργητου αστού, που, για να γίνει τραπεζίτης, αρνήθηκε τη γυναίκα που αγαπούσε, πούλησε την ψυχή του στο «διάβολο» και από την αχόρταγη φιλοδοξία του για περισσότερη δύναμη και πλούτη «έπαιξε» με το μόχθο, τα χρήματα των καταθετών στην τράπεζά του. Στην ανταγωνιστική καπιταλιστική κοινωνία, όμως, και ο θύτης μπορεί να μετατραπεί σε θύμα. Ετσι και η «ύβρις» του Μπόργκμαν τιμωρείται με την αποκάλυψη της πράξης του από έναν ανταγωνιστή του. Με το διασυρμό του, τη δίκη, τη φυλάκισή του, τον εγκλεισμό του μέσα στο σπίτι του. Με το μίσος της γυναίκας του και με την αδιαφορία του νεαρού γιου του, ο οποίος «ελευθερώνεται» από την ανέχεια και την οικογενειακή «κόλαση», φεύγοντας με την πλούσια, μεγαλύτερή του και ζωντοχήρα ερωμένη του. Η πλήρης κάθαρση του Μπόργκμαν έρχεται με το μοναχικό του θάνατο.
Ο Γ. Μεσσάλας έχει μαθητέψει πιστά πλάι στον Μινωτή. Μπορεί να μη διαθέτει τη μεγαλόπνευστη σκηνοθετική και ερμηνευτική διάνοια του Μινωτή, διαθέτει όμως το σεβασμό και θαυμασμό απέναντι στη διδαχή του Μινωτή. Αγαπά και σέβεται το μεγάλο θέατρο, ξέρει τους απαιτητικούς κανόνες του, το αντιμετωπίζει με ορθή κοινωνική αντίληψη, με στέρεα, ευκρινή ερμηνευτική ματιά. Γι' αυτό, η σκηνοθετική δουλιά του, με συμπαραστάτες τη διακριτική απόδοση της Ντένης Θέμελη, το ρεαλιστικό σκηνικό του Βασίλη Τσιντσικώφ και τα αρμόζοντα στην εποχή κοστούμια (υπογράφονται από τον σκηνοθέτη), λιτά και καθαρά αναδείχνει το ήθος, το ύφος, την κοινωνική διάσταση του έργου γενικότερα και του κάθε προσώπου ειδικότερα.
Αντίστοιχες της σκηνοθετικής κατεύθυνσης, σεμνές και οι αξιόλογες ερμηνευτικές προσπάθειες του ίδιου και των: Ντένης Θέμελη, Παναγιώτη Σπηλιόπουλου, Στέλιου Αποστολίνα, Θωμαής Δεσύλλα, Κυριακής Γάσπαρη. Η ερμηνεία που κερδίζει τις εντυπώσεις με τη μεστότητα, τη δύναμη και την απλότητά της είναι της Αφροδίτης Γρηγοριάδου.