«Αγρίνιο/.. σα αγαπώ/ γιατί είσαι η αγκαλιά που μέσα της γεννήθηκα/ και νιώθω πάντα σαν μικρό παιδί σου/ γιατί είσαι στην ψυχή μου ο μοναδικός/ ο μαγικός μου κόσμος, ο ακριβός, ο πιο ωραίος / και μέσα στην καρδιά, στη σκέψη και στο αίμα μου /ο πρώτος μου έρωτας κι ο τελευταίος». Ετσι ξεκινάει η ποιήτρια Μόλλη Βότση, κόρη της εκλεκτής ποιήτριας της Αιτωλοακαρνανίας της Τασίας Βότσης. Το μήλο κάτω από τη μηλιά έπεσε και αυτή τη φορά...
Οταν διαβάσει κανείς αυτά τα ποιήματα που περιέχονται στον τόμο «Νοητή Απόδραση», θα νιώσει μια ανακούφιση. Γιατί; Διότι, αλίμονο, στην εποχή που ζούμε όσοι πιστεύουν ακόμη στον Ερωτα, όσοι είναι ρομαντικοί και ευαίσθητοι, είναι υπόλογοι, είναι... παρωχημένοι και αν συνεχιστεί έτσι η κατάσταση, πράγμα που απευχόμαστε, σε λίγο οι ποιητές θα γράφουν «Δολάριο πως σε αγαπώ και πολύ σε ποθώ...» κλπ.
«Η Μόλλη Βότση» με τρομερή ευαισθησία αλλά και ποιητική μαεστρία υμνεί τον έρωτα, υμνεί τη νοσταλγία για τα χαμένα καλοκαίρια, υμνεί τη φιλία, την αγάπη, την άνοιξη αλλά και τους «χειμώνες» που έχουμε μπροστά μας και οφείλουμε, θέλουμε δε θέλουμε, να διανύσουμε. Ετσι, χωρίς τον παραμικρό φόβο, αυτό είναι το εκπληκτικό, μπορεί να ανακαλεί στιγμές, ωραίες, μοναδικές και ερωτικές, σπάνιες στιγμές, για να επιστρέψει σώα και αβλαβής στην παντοδύναμη καθημερινότητα. Η ποιήτρια (κόρη της εκλεκτής ποιήτριας Τασίας Βότση), ενώ δρα στην καθημερινή της ζωή (είναι δικηγόρος) γνωρίζει καλά να αποδρά. Φεύγει, διαφεύγει και αποφεύγει την ασχήμια κάνοντας μια ποιητική παράκαμψη και ποιητική ανάκληση μνήμης. Στίχοι που αγάπησα είναι αυτοί, στίχοι που με εκφράζουν, στίχοι που με κάνουν να νοσταλγώ.... τη νοσταλγία. Στίχοι που με κάνουν να θυμάμαι το υπέροχο ποίημα του Παλαμά για το Μεσολόγγι «Τα πρώτα μου χρόνια τα αξέχαστα τα έζησα κοντά στο ακρογιάλι, στη θάλασσα εκεί τη μικρή και ήμερη, στη θάλασσα εκεί την πλατεία τη μεγάλη»