Αξιοσημείωτο ήταν το workshop με τη συμμετοχή του προγράμματος ΚΕΘΕΑ «Αριάδνη» και μελών της θεραπευτικής κοινότητας, με θέμα: «Ψάξε την πραγματική ουσία. Πες όχι σε όλα τα ναρκωτικά», καθώς και το αφιέρωμα με αφορμή τα 100 χρόνια από τη Μικρασιατική Εκστρατεία με τίτλο: «Η Ελλάδα στη δίνη των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών».

Στο συναυλιακό μέρος συμμετείχαν μεταξύ άλλων οι: Γιώργος Μαργαρίτης, Μαρία Κώτη, Μιρέλλα Πάχου, Μύρωνας Στρατής κ.ά.

Κεντρικός ομιλητής ήταν ο Κύριλλος Παπασταύρου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που μεταξύ άλλων τόνισε:

«Πριν λίγες μέρες, από το βήμα της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός της χώρας παίρνοντας τη σκυτάλη από τον προηγούμενο μας διαφήμισε το σχέδιο της κυβέρνησης για την "ανάπτυξη για όλους". Ο Τσίπρας μάς μίλαγε για "δίκαιη ανάπτυξη". Βέβαια, όπως και ο προκάτοχός του δεν μπόρεσε - ούτε προσπάθησε βέβαια - να κρύψει, το αντίθετο μάλιστα, διαφήμιζε ότι αυτή η δίκαιη ανάπτυξη για όλους περιείχε κραυγαλέα δωράκια, παροχές, διευκολύνσεις όχι σε όλους, αλλά στο μεγάλο κεφάλαιο, στους επιχειρηματικούς ομίλους.

Τα δωράκια, οι παροχές, οι διευκολύνσεις, τα μεγάλα κέρδη που θα εξασφαλίσουν δεν πάνε μαζί με τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, δεν πάνε μαζί με μισθολογικά, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

Και δεν μιλάμε γενικά στον αέρα, ο κάθε κλάδος, ο κάθε τομέας, η κάθε περιοχή έχει τη δικιά της πείρα σε αυτό το ζήτημα. Και ο λαός, οι εργαζόμενοι, οι αγρότες και οι νέοι της Κρήτης ξέρουν τι πάει να πει αυτή η ανάπτυξη.

Ποια είναι τα "συγκριτικά πλεονεκτήματα" στην περιοχή, για τα οποία μίλαγε και η προηγούμενη κυβέρνηση και μιλάει και η σημερινή, όλα τα αστικά κόμματα και επιτελεία;

Πρώτα απ' όλα είναι ο τουρισμός. Είναι αλήθεια ότι στο νησί δραστηριοποιούνται μεγαθήρια ξενοδοχειακοί όμιλοι και tour operators. Είναι αλήθεια ότι και μεγάλες επενδύσεις έχουν γίνει και σχέδια καινούργια υπάρχουν για ακόμα μεγαλύτερες. Σχέδια που συνοδεύονται από πόρους εκατομμυρίων ευρώ μέσω ΕΣΠΑ και Προγράμματα Δημοσίων Επενδύσεων που στηρίζουν τις επενδύσεις των επιχειρηματικών ομίλων. Μήπως κέρδισαν τίποτα μέχρι τώρα οι εργαζόμενοι που δουλεύουν πραγματικά σε συνθήκες γαλέρας, σε πραγματικά εργασιακά κάτεργα που θεριεύουν η εντατικοποίηση, οι χαμηλοί μισθοί, η εργοδοτική τρομοκρατία, η καταστρατήγηση δικαιωμάτων; Μήπως κέρδισαν από το μεγάλωμα της τουριστικής πίτας οι αυτοαπασχολούμενοι που είδαν τα μικρομάγαζά τους να κλείνουν ή να φυτοζωούν μη ανταποκρινόμενα στον σκληρό ανταγωνισμό;

Τι άλλο, λένε, είναι "συγκριτικό πλεονέκτημα"; Η αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. Πράγματι η Κρήτη έχει πλούσια γη, μεγάλο κτηνοτροφικό κεφάλαιο. Τι έχει γίνει όμως μέχρι σήμερα; Και τι μέλλει να γίνει; Μήπως δεν ενισχύεται η τάση της συγκέντρωσης της γης και της παραγωγής σε όλο και λιγότερα χέρια. Μήπως δεν είναι που κάθε χρονιά μειώνεται το αγροτικό εισόδημα, δεν είναι οι βιοπαλαιστές αγρότες που στενάζουν κάτω από τη βαριά φορολογία, τις ελλείψεις υποδομών που τους αφήνουν έρμαιο των φυσικών καταστροφών; Μήπως η στενότερη σύνδεση με την αγροτοδιατροφική βιομηχανία δεν δένει ακόμα περισσότερο στο άρμα μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων σε μεγάλες βιομηχανίες τροφίμων - ποτών, σε βιομηχανίες τυποποίησης και μεγαλεμπόρους αγροτικών προϊόντων που δραστηριοποιούνται σε αυτόν τον τομέα; Που παίρνουν κοψοχρονιά το προϊόν του αγρότη, οδηγώντας τον σε βέβαιο ξεκλήρισμα;

Τι άλλο είναι "συγκριτικό πλεονέκτημα"; Μα τι άλλο από την ένταξη της Κρήτης στον ενεργειακό σχεδιασμό μεγάλων πολυεθνικών μονοπωλίων. Στα σχέδιά τους είναι το πέρασμα από την Κρήτη του αγωγού "EastMed", που θα μεταφέρει φυσικό αέριο από τα κοιτάσματα του Ισραήλ στην Ευρώπη, μέσω Κύπρου, Ελλάδας και Ιταλίας. Ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται το ζήτημα της εκμετάλλευσης των ενεργειακών θαλάσσιων οικοπέδων νοτιοδυτικά της Κρήτης, για τα οποία ενδιαφέρονται ενεργειακοί κολοσσοί, όπως η "ExxonΜobil" και η "Τotal". (...)

Το πιο ουσιαστικό όμως είναι ότι η Κρήτη θα βρεθεί ακόμα πιο κοντά στο επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και των συγκρούσεων για τον έλεγχο των πηγών και των δρόμων Ενέργειας. Δεν είναι τυχαίο ότι η βάση της Σούδας αναβαθμίζεται και επεκτείνεται συνεχώς, με στόχο να στρατωνίζεται μόνιμα δύναμη πεζοναυτών. Οπως δεν είναι τυχαία η μόνιμη παρουσία ευρωΝΑΤΟικών πλοίων, με πρόσχημα τον έλεγχο των προσφυγικών ροών, την ίδια στιγμή που οι Ρώσοι αναβαθμίζουν τη δική τους βάση στο Ταρτούς της Συρίας και τη ναυτική παρουσία τους στην Ανατολική Μεσόγειο.

Η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στο επικίνδυνο κουβάρι των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων προχωρά παράλληλα με τα σχέδια για συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, υπό τη σκέπη αμερικανικών και γαλλικών μονοπωλίων, που διεκδικούν τη μερίδα του λέοντος.

Για τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης, η κυβέρνηση συνεχίζοντας το έργο της προηγούμενης αναλαμβάνει τον επικίνδυνο ρόλο του σημαιοφόρου σε επιθετικά σχέδια του ΝΑΤΟ, ενώ η αναβάθμιση της βάσης της Σούδας παίζει και ρόλο "προστάτη" των επενδύσεων αμερικανικών και άλλων μονοπωλίων στην περιοχή. (...)

Η διαχείριση της κρίσης από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, των συμμαχιών των αστικών κομμάτων του, αξιοποιήθηκε για να περάσουν αναδιαρθρώσεις που είχαν καθυστερήσει για κάποια χρόνια, για να υποχρεωθούν οι εργαζόμενοι σε μεγάλες θυσίες, σε βαθιές αλλαγές στους όρους ζωής και εργασίας, ιδιαίτερα όσον αφορά τους νεότερους ηλικιακά, αλλαγές όχι έκτακτες και προσωρινές αλλά μόνιμες.

Παρά τις μεγάλες και σημαντικές κινητοποιήσεις της περιόδου, αυτό που πέρασε στο λαό και τους εργαζόμενους είναι ότι το φάρμακο στην καπιταλιστική κρίση είναι η καπιταλιστική ανάπτυξη. Δηλαδή θα γιατρέψουμε την κρίση με την αιτία που τη δημιούργησε. Αυτή η αντίληψη βεβαίως διανθίστηκε με "αντιμνημονιακό" περιεχόμενο, ότι δηλαδή για να έρθει η ανάπτυξη πρέπει να βγούμε από τα μνημόνια, ότι από την ανάπτυξη που θα έρθει θα αποκατασταθούν όσα χάθηκαν, θα διορθωθούν "αδικίες".

Σε αυτό το πνεύμα ο ΣΥΡΙΖΑ πούλησε ψεύτικες ελπίδες, αναδείχθηκε σε κυβέρνηση ασκώντας μια διαχείριση που έπαιξε έναν πολύ βρώμικο ρόλο. Ουσιαστικά, με την κατοχύρωση όλων των προηγούμενων μνημονίων και την ψήφιση ενός ακόμα "εκπαίδευσε" το λαό στη λογική του μονόδρομου, στη λογική της παραίτησης από όσα έχασε, στη λογική μείωσης των απαιτήσεων, στη λογική της προσαρμογής σε μια ζωή με ψίχουλα.

Σήμερα, σε συνθήκες ανόδου της οικονομίας, η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιώντας όλα αυτά έρχεται προκλητικά να τα θεωρεί αυτονόητα.

Η ανάπτυξη, λένε, δεν έχει "χρώμα", δεν είναι "αριστερή" ή "δεξιά". Είναι αυτονόητο ότι η ανάπτυξη σημαίνει κέρδη για τις επιχειρήσεις, διευκόλυνση, στήριξή τους από το κράτος. Αυτό άλλωστε είναι το περιεχόμενο του "αναπτυξιακού" νόμου που κατέθεσε η κυβέρνηση, προχωράει με σίγουρα βήματα παραπέρα τα επενδυτικά σχέδια, τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για νέα πεδία κερδών. Η ανάπτυξη, λένε, σημαίνει ότι δεν πρέπει να γυρίσουμε πίσω και ως πίσω εννοούν την ανάκτηση απωλειών που χάθηκαν την περίοδο της κρίσης.

Η ανάπτυξή τους δεν ξέρουμε τι χρώμα έχει, πάντως σίγουρα έχει ταξικό χαρακτήρα, είναι ανάπτυξη για τους επιχειρηματικούς ομίλους, φορτώνοντας τα βάρη στο λαό. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι το αναπτυξιακό τους σχέδιο περιέχει μέσα διατάξεις που βάζουν ταφόπλακα στις κλαδικές συμβάσεις εργασίας, συνεχίζοντας παραπέρα το έργο που ξεκίνησαν οι προηγούμενοι, και ο ΣΥΡΙΖΑ. Επικαλείται μάλιστα η κυβέρνηση δικό του νόμο αλλά και την επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα, συνέχεια και αυτή των αντιαπεργιακών νόμων του ΣΥΡΙΖΑ.

Προκύπτει λοιπόν το ερώτημα, θα δεχθούμε ως αυτονόητο ότι η δουλειά και η ζωή μας θα είναι λάστιχο; Είναι αυτονόητο ότι θα βάζουμε βαθιά το χέρι στην άδεια τσέπη για την Υγεία, την Παιδεία, την Κοινωνική Ασφάλιση; Είναι αυτονόητο ότι δεν θα μπορούμε να ικανοποιούμε στοιχειώδεις ανάγκες, ότι θα ζούμε πιο πίσω από τις δυνατότητες που μας δίνουν η επιστήμη και η τεχνολογία;

Εμείς λοιπόν λέμε ότι δεν πρέπει να μάθουμε, δεν πρέπει να συνηθίσουμε, δεν πρέπει να αποδεχτούμε, και αν η σημερινή κατάσταση του εργατικού, λαϊκού κινήματος είναι αυτή που δημιουργεί την αίσθηση και την αντίληψη ότι δεν μπορεί να γίνει τίποτα άλλο, εμείς πρέπει αυτή την κατάσταση να την αλλάξουμε, ξαναζωντανεύοντας τα συνδικάτα, τους συλλόγους, τα σωματεία, ανεβάζοντας την οργάνωση, τη συμμετοχή, ανασυντάσσοντας το κίνημα, ενισχύοντας τον αγωνιστικό, ταξικό, προσανατολισμό του βάζοντας στο στόχαστρο τον πραγματικό αντίπαλο».