Βγαίνοντας απ' την Ανκόνα, το πούλμαν κυλούσε με ταχύτητα πάνω στην οδοστράντα θαρρείς και βιαζόταν να φτάσει όσο γινόταν πιο γρήγορα στην Ελβετία. Κι όμως τούτη η διαδρομή είχε κι αυτή τις δικές της ομορφάδες. Οσο βρισκόμαστε ακόμα σε αστικές περιοχές το μάτι μας δεν παραξενευόταν μα μήτε κι εντυπωσιαζόταν με κείνο που έβλεπε. Οταν όμως ξεμακρύναμε, οι χιονισμένες Αλπεις με τις κάτασπρες σπαθωτές κορφές τους άρχισαν να τραβούν το βλέμμα μας, αφήνοντας κατά μέρος τα λιβαδοτόπια και τ' ανάνθιστα προς ώρας δέντρα που συναντούσαμε. Ακόμα κι ο στημένος κατάκορφα σ' ένα λόφο μεσαιωνικός πύργος μάς άφησε αδιάφορους.

Η μεγαλοπρέπεια και η φαντασμαγορία που προβάλλει μπροστά στα μάτια μας καθώς οι πανύψηλες Αλπεις επιμένουν να μας κάνουν επίδειξη δε μας επιτρέπει παρασπονδίες.

Φαίνεται πως το τρανό, το γιγάντιο, το μεγαλόπρεπο προκαλεί κάποια κατάπληξη, κάποια σαγήνη κι αιχμαλωτίζει το νου. Κάτι τέτοιο έγινε και με τις Αλπεις γιατί χρειάστηκε ώρα πολλή ίσαμε τα κεραμοσκέπαστα αγροτόσπιτα, γεμάτα χιόνια, που βγήκαν μπροστά μας να τραβήξουν την προσοχή μας και να μας κάνουν να συνειδητοποιήσουμε πως σε λίγο θα μπαίναμε στην πανέμορφη κοιλάδα της Αόστας.

Οι χιονισμένοι λόφοι δεξιά - ζερβά στολίζουν τη διαδρομή μας και τα γραφικά χωριουδάκια άλλοτε σφηνωμένα στα πλευρά τους κι άλλοτε απλωμένα στα πόδια τους τη γιομίζουν καλλιτεχνικές εικόνες.

Τα πέτρινα σπιτάκια, φτιαγμένα με τη γνωστή παραδοσιακή αρχιτεκτονική κάνουν το μάτι μας να χαίρεται και τη σκέψη μας να τρεχοβολάει σ' αλλοτινούς καιρούς.

Μα, να μπροστά μας ένα τούνελ. Μας καταπίνει και χάνουμε το γραφικό τοπίο. Μα σαν ξεβγαίνουμε κι αντικρίζουμε τα βαθυπράσινα έλατα και τα κλαδεμένα αμπέλια ν' αναπαύονται στις αψηλές κρεβατίνες πέφτουμε πάλι στο ρεμβασμό.

Οσο προχωράμε μέσα στην κοιλάδα της Αόστας οι λόφοι παίρνουν και τρανεύουν, γίνονται ψηλά βουνά. Για να δεις τις κορφές τους πρέπει να σηκώσεις το βλέμμα καταπάνω. Φορές, καθώς το πούλμαν τρέχει, το μάτι μας ξεχωρίζει κάποιο παλιό ιπποτικό κάστρο, μα δεν προφταίνω να τ' απολαύσω.

Στην περιοχή που περνάμε τα γύρω βουνά είναι ξερά, βραχώδη και γιομάτα αγριοπούρναρα. Μα καθώς ακόμα οι κορφές τους ξεμένουν χιονισμένες σ' εντυπωσιάζουν και σου προκαλούν ευχάριστα συναισθήματα. Αντίθετα, τα σκυθρωπά χωριουδάκια σε ρίχνουν σε συλλογή και σου φέρνουν ένα σωρό απορίες.

Τα βλέπεις σοβαρά, σκοτεινιασμένα κι αν δεν κάπνιζαν οι καμινάδες των σπιτιών θα 'λεγες πως ήσαν ακατοίκητα.

Σε τούτα τα μικροχώρια της κοιλάδας οι κάτοικοι ολημερίς είναι αποτραβηγμένοι στα αμπέλια και τις άλλες αγροτικές δουλιές, προσμένοντας να 'ρθει η ώρα της τουριστικής «σεζόν» για να νοικιάσουν τα δωμάτιά τους, και ν' αβγατίσουν το εισόδημά τους.

Κάποια στιγμή πρόσεξα πως άρχισαν να προβάλλουν μερικά αστικά χτίσματα, προμήνυμα ότι βρισκόμαστε στα προάστια της Αόστας. Και πραγματικά σε λίγο διασχίζουμε την πόλη, για να την προσπεράσουμε και ν' ανηφορίσουμε για το χωριό Κουρμάγιερ, που είναι και χιονοδρομικό κέντρο.

Οι χιονοδρόμοι είναι στημένοι εκεί, φορτωμένοι τα σύνεργα του σκι, περιμένοντας να 'ρθει η σειρά τους για να τους ανεβάσει το τελεφερίκ στην πίστα.

Εχουμε πια φτάσει στα σύνορα Ιταλίας - Γαλλίας. Υστερα από τις τυπικές διατυπώσεις το πούλμαν χώθηκε στο μεγάλο τούνελ που το μάκρος του είναι 12 χλμ. Οταν βγήκαμε από τη μεριά της Γαλλίας είχαμε την ευκαιρία να σταθούμε ν' απολαύσουμε το τοπίο και να χαρούμε τη θέα του Σαμονί.

Τώρα το πούλμαν πήρε το δρόμο για τη Γενεύη.

Περνώντας ένα εντυπωσιακό γιοφύρι, χτισμένο σε ύψος 400 μ. φτάσαμε στην κάτω Σαβοΐα.

Στα γαλλο-ελβετικά σύνορα πάλι οι συνηθισμένες διατυπώσεις και να 'μαστε λεύτεροι να πατήσουμε τα ελβετικά χώματα.

Από τα 1291 ίσαμε τα 1814 η Ελβετία κατάφερε να γίνει ένα ομόσπονδο κράτος με 19 καντόνια.

Σήμερα το ελβετικό έθνος το αποτελούν 4 εθνότητες με πληθυσμό 70% γερμανόφωνο, 20% γαλλόφωνο και 10% ιταλόφωνο.

Στ. Κ.