Οι επιτυχημένες πανελλαδικές απεργίες στις 24 Σεπτέμβρη και 2 Οκτώβρη απέναντι στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο - «σκούπα» της κυβέρνησης, που χτυπά τις Συλλογικές Συμβάσεις και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες των εργαζομένων, δίνουν δύναμη για τη συνέχεια και την παραπέρα ενίσχυση της μάχης των Ομοσπονδιών, Εργατικών Κέντρων και Συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, απαιτώντας να μην ψηφιστεί το κατάπτυστο νομοσχέδιο, διεκδικώντας σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής.

Αποτελεί μεγάλη επιτυχία και σημαντικό εφόδιο για τη συνέχεια το γεγονός ότι οι δύο αυτές απεργιακές μάχες αχρήστεψαν τους σχεδιασμούς του μαύρου μετώπου κυβέρνησης - εργοδοτών - συνδικαλιστικής μαφίας να περάσουν τα νέα αντεργατικά μέτρα με σιγή νεκροταφείου, χωρίς να κουνηθεί φύλλο.

Καθόλου τυχαία, το γεγονός ότι οι εργαζόμενοι απάντησαν σε αυτούς τους σχεδιασμούς ακριβώς με τα όπλα που βάζει στο στόχαστρό της η επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας, δηλαδή με την απεργία και με τα συνδικάτα τους, προκαλεί την οργή του κεφαλαίου και των διαφόρων εκπροσώπων του.

Είναι χαρακτηριστικά:

-- Η προκλητική δήλωση του Κυρ. Μητσοτάκη μετά την τελευταία απεργία, περί «μειοψηφιών» που τάχα «ταλαιπωρούν τους πολλούς», την ίδια ώρα που η κυβέρνησή του - ψηφισμένη από λιγότερο από το 30% του εκλογικού σώματος - προωθεί ένα νομοσχέδιο που κλιμακώνει την επίθεση στους μισθούς και τα δικαιώματα όλων των εργαζομένων.

-- Η κλιμάκωση των εκβιασμών από τη μεγαλοεργοδοσία για την καταστολή της απεργίας, με απολύσεις απεργών, απειλές κ.ά., με αποκορύφωμα τη σπουδή των εφοπλιστών να προσφύγουν και τις δύο φορές στα δικαστήρια εναντίον της απεργίας των ναυτεργατών, με την αστική Δικαιοσύνη, με διαδικασίες fast track, να κρίνει την απεργία και τις δύο φορές «παράνομη».

-- Ο εντεινόμενος αντικομμουνισμός που ξερνάει όπου σταθεί και όπου βρεθεί η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, η οποία μετά την προσπάθεια να καλλιεργήσει κλίμα αναμονής και ανοχής στα αντιλαϊκά μέτρα, μετά την ανοιχτή και αποτυχημένη επιχείρηση απεργοσπασίας στις 24/9, «κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο» επέστρεψε στο γνώριμο ρόλο της, καλώντας τάχα στην απεργία στις 2 Οκτώβρη, την ίδια ώρα που έκανε ό,τι μπορούσε για να την υπονομεύσει, γεγονός που αποτυπώθηκε και στην απόλυτη γύμνια που εμφάνισε για ακόμα μια φορά στις «απεργιακές συγκεντρώσεις» της (70 εργατοπατέρες όλοι κι όλοι στην Αθήνα... χωρίς απεργούς εργαζόμενους, ενώ αντίστοιχη ήταν η εικόνα τους και στην υπόλοιπη Ελλάδα).

Το παραπάνω αντιλαϊκό κάδρο συμπληρώνει η υποκριτική προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί ως υπέρμαχος των δικαιωμάτων των εργαζομένων, την ίδια ώρα που η κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης πατάει στα χτυπήματα που η δική του κυβέρνηση πρόσθεσε και προετοίμασε, όπως με την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου για το 50%+1, με το περιβόητο πόρισμα της «επιτροπής εμπειρογνωμόνων» που έστησε ο ΣΥΡΙΖΑ και το οποίο αντιγράφει σήμερα η ΝΔ για το χτύπημα των Συλλογικών Συμβάσεων, με τη συνολικότερη συμβολή του - και σήμερα ως αντιπολίτευση - στην προσπάθεια να εμφανίζεται η στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης ως «μονόδρομος» για τους εργαζόμενους και το λαό...

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που δίνουν τη μάχη βρίσκονται σε ετοιμότητα για νέες συντονισμένες κινητοποιήσεις ενάντια στο αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο.

Για την παραπέρα ενίσχυση αυτής της μάχης απαιτούνται άμεσα ουσιαστικός σχεδιασμός, νέες πολύμορφες πρωτοβουλίες από κάθε συνδικαλιστική οργάνωση, σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.

• Στην πρώτη γραμμή προβάλλει η ανάγκη να φτάσει πλατιά μέσα στους χώρους δουλειάς η πείρα από τις δύο απεργιακές μάχες, ως απαραίτητος όρος για να καλλιεργηθούν η μαχητικότητα και η αγωνιστικότητα μέσα στους εργαζόμενους. Απέναντι στην προσπάθεια της κυβέρνησης, της εργοδοσίας και όλων των αστικών επιτελείων να συσκοτιστεί ο χαρακτήρας της επίθεσης, να παρουσιαστεί το αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο ακόμα και ως... «φιλεργατικό», είναι ανάγκη να δυναμώσει ακόμα περισσότερο η μάχη της ενημέρωσης μέσα σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, να αγκαλιάσει και αυτούς τους εργαζόμενους που δεν είναι σήμερα οργανωμένοι σε συνδικάτα ή δεν συμμετέχουν ενεργά στη ζωή και τη δράση τους. Με πολύμορφες πρωτοβουλίες, μαζικές εξορμήσεις σε χώρους όπου συγκεντρώνονται και κινούνται χιλιάδες εργαζόμενοι, με συγκεντρώσεις, συνελεύσεις και συσκέψεις μέσα σε εργασιακούς χώρους και σε κλάδους, να αναδεικνύεται η ανάγκη να γίνει υπόθεση κάθε εργαζόμενου η πάλη για την υπεράσπιση της συνδικαλιστικής δράσης, για την υπεράσπιση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας για όλους τους εργαζόμενους, με αυξήσεις μισθών και σύγχρονα δικαιώματα.
• Παράλληλα με την πάλη ενάντια στο πολυνομοσχέδιο, οι ταξικές δυνάμεις πρωτοστατούν για την ανάπτυξη κινητοποιήσεων σε κλάδους και χώρους δουλειάς ενάντια στην επίθεση της εργοδοσίας, οργανώνουν πολύμορφες πρωτοβουλίες και δράσεις, με μαζικές παραστάσεις διαμαρτυρίας, συγκεντρώσεις, συλλαλητήρια, απεργιακούς αγώνες. Δίνουν μάχη ώστε κάθε τέτοια κινητοποίηση να συνενώνεται σε ένα μαζικό και ενωτικό ρεύμα αντίστασης στην αντιλαϊκή επίθεση της κυβέρνησης και των επιχειρηματικών ομίλων. Τέτοιες κινητοποιήσεις, τέτοιες αγωνιστικές παρεμβάσεις, που χρειάζεται να στηριχθούν και να ενισχυθούν σε αυτήν την κατεύθυνση, είναι, για παράδειγμα, οι αγώνες που αναπτύσσονται σε χώρους δουλειάς για αυξήσεις στους μισθούς και αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας, οι αγώνες για μόνιμη και σταθερή δουλειά, ενάντια στις απολύσεις συμβασιούχων, οι αγώνες στα δημόσια νοσοκομεία ενάντια στα οξυμένα προβλήματα που προκαλεί η πολιτική της εμπορευματοποίησης και της υποχρηματοδότησης, οι αγώνες των εκπαιδευτικών, φοιτητικών συλλόγων και μαθητών ενάντια στα νέα αντιεκπαιδευτικά μέτρα που προετοιμάζει η κυβέρνηση κ.ά.
• Μέσα από μια τέτοια δράση είναι ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας με νέες δυνάμεις και νέα συνδικάτα. Να βρει μεγαλύτερη ανταπόκριση το κάλεσμα του ΠΑΜΕ για μαζικούς, ενωτικούς αγώνες, με σύνθημα «Διεκδικούμε σύγχρονους όρους δουλειάς και αμοιβής, ζωή με δικαιώματα», ένα σύνθημα που μπορεί να εκφράσει τη θέληση των εργαζομένων όχι μόνο να αμυνθούν αλλά και να περάσουν στην αντεπίθεση. Αποκαλύπτουμε την ενιαία επίθεση του κεφαλαίου, που δεν εξαιρεί κανέναν κλάδο ή χώρο δουλειάς, καμιά πτυχή της ζωής της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, αναδεικνύουμε την ανάγκη να δοθεί ενιαία απάντηση των εργαζομένων. Απευθυνόμαστε σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε τίμιο συνδικαλιστή, που δεν είναι διατεθειμένος να απεμπολήσει κι άλλα δικαιώματα κι άλλες κατακτήσεις για να θησαυρίζει με ακόμα πιο γρήγορους ρυθμούς το κεφάλαιο.

Αντικειμενικά, μέσα από την ίδια την παρέμβαση των ταξικών δυνάμεων, μέσα από την αντιπαράθεση με το μαύρο μέτωπο κυβέρνησης - εργοδοσίας - εργατοπατέρων, αναδεικνύεται ακόμα πιο ξεκάθαρα το γεγονός ότι πρέπει να ανοίξει ακόμα πιο αποφασιστικά η συζήτηση μέσα στους εργαζόμενους για την ανάγκη ανασύνταξης και ισχυροποίησης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.

Τα όσα έγιναν στις δύο τελευταίες απεργίες έδειξαν ακόμα και στους πιο δύσπιστους ότι όχι μόνο δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από την ηγεσία του εργατοπατερισμού, από τις δυνάμεις που καλλιεργούν τη λογική του συμβιβασμού με έναν δρόμο ανάπτυξης που σπέρνει φτώχεια και εκμετάλλευση, αλλά ότι η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ είναι οι σύγχρονοι «Εφιάλτες» του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να οδηγήσουν τους εργαζόμενους σε σύγχυση και μοιρολατρία, να αποδυναμώσουν την ενημέρωση και την απάντηση των εργαζομένων.

Η προσπάθεια της κυβέρνησης να χτυπήσει τα συνδικάτα, το μεγάλο όπλο της συλλογικής οργάνωσης και πάλης των εργαζομένων, έχει τη σφραγίδα του εργατοπατερισμού, του υπονομευτικού και εκφυλιστικού του ρόλου.

Μάχη για την υπεράσπιση των συνδικάτων σημαίνει μάχη ενάντια στη λογική που θέλει τα συνδικάτα αποστεωμένους γραφειοκρατικούς μηχανισμούς στην υπηρεσία του κεφαλαίου, χωρίς μαζικές και συλλογικές διαδικασίες, με στόχο την αναπαραγωγή μιας εργατικής αριστοκρατίας που διακηρύσσει ξεδιάντροπα ότι οι απεργίες «έχουν φάει τα ψωμιά τους», που καλλιεργεί την ηττοπάθεια και εγκλωβίζει σε «διεκδικήσεις» στα όρια της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, μακριά από τις ανάγκες των εργαζομένων.

Στον αντίποδα, μέσα από την πολύμορφη αγωνιστική δράση των ταξικών δυνάμεων, μπορούν και πρέπει να δυναμώσουν τα συνδικάτα, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι, ιδιαίτερα νέες και νέοι, γυναίκες, μετανάστες, να βρουν τη θέση τους σε αυτά. Σε συνδικάτα που θα κατακτούν ουσιαστική και δημοκρατική λειτουργία, θα κατοχυρώνουν τη συμμετοχή των εργαζομένων με μαζικές και συλλογικές διαδικασίες, με ζωντανές Γενικές Συνελεύσεις, τόσο στη διαμόρφωση των πλαισίων πάλης και των αιτημάτων όσο και στους αγώνες, αλλά και στην πολύμορφη δραστηριότητα που πρέπει να αναπτύσσουν. Συνδικάτα που θα είναι πραγματικό αποκούμπι για τους εργαζόμενους κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο, αλλά και οργανωτές της πάλης για να κατακτήσουν οι εργαζόμενοι έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης και λαϊκής ευημερίας.