Εχω αρχίσει να θέλω πάλι να ζήσω. Αυτό μου εκμυστηρεύτηκε αρχές Νοεμβρίου, λόγια μαχαιριά στην καρδιά, γιατί ήξερε και ξέραμε πως δεν του είχαν απομείνει ελπίδες. Τέτοιες ώρες τώρα, ίσως να είναι αναμενόμενος ο υπερθετικός της αγάπης και του θαυμασμού, ίσως είναι αναπόφευκτος ο λυρισμός, μοιάζει να λειτουργεί και κάπως ανακουφιστικά. Ωστόσο το ανεπίστρεπτο του θανάτου ξεκαθαρίζει με διάφανο τρόπο τα αισθήματα και λειτουργεί ως ζυγαριά ακριβείας για το βάρος της όλης ύπαρξης αυτού που χάθηκε, που χάθηκε για πάντα. Ημουν τυχερή, αφού για μένα ο Θάνος Μικρούτσικος δεν ήταν μόνο ο σπουδαίος μουσικός που άκουγα στο σπίτι, στο αμάξι ή σε μουσικές σκηνές και γήπεδα. Γνωριζόμασταν από τα φοιτητικά μας χρόνια. Μαζί μεγαλώσαμε τα παιδιά μας, φαγητά στην κουζίνα τους ή στην κουζίνα μας, χειροποίητα βιβλιαράκια με κολάζ και παλαβά συνθήματα, φθινοπωρινές βόλτες στην Πεντέλη για κυκλάμινα. Συζητήσεις επί συζητήσεων, προσδοκίες και λάτρα καθημερινότητας.

Περνώντας τα χρόνια και αλλάζοντας γειτονιές, χάρη στα τραγούδια του ουσιαστικά δεν ξεκόψαμε ποτέ. Προσωπικά, σε δύσκολες και σκοτεινές ώρες τον ένιωθα πολύ κοντά, ασπίδα και δόρυ οι αδρές μουσικές του, ζευγαρωμένες με σταράτους στίχους. Δεν ακούς Μικρούτσικο απλώνοντας την αρίδα σου στον καναπέ με μισόκλειστα βλέφαρα. Ακούς έχοντας τα μάτια ανοιχτά, να ταξιδεύουν στα γραφτά της Ιστορίας, σε νίκες και ήττες των ανθρώπων σε κάθε γωνιά της Γης, σε πάθη, έρωτες, καημούς και μικρές ταπεινές στιγμές. Ναι, ο λιτός, σχεδόν αυστηρός ρυθμός του τραντάζει αισθήσεις, ξυπνάει αισθήματα και δίνει τέμπο στην ανθρώπινη περιπέτεια. Δεν μπερδεύεις τα τραγούδια του με άλλων συνθετών, ούτε τον χάνεις μέσα στο πλήθος. Εκρηκτικός, νεανικός, ονειροπόλος, συντροφικός.

Εχω αρχίσει να θέλω πάλι να ζήσω, το είπε σαν να του ξέφυγε. Ας ζούσε περισσότερο, για να χαρεί ό,τι εκείνος ήθελε. Τα Καπετανιανά του στην Κρήτη. 'Η το πολυπόθητο ταξίδι στην Ισπανία με τον γιο του τον Στέργιο, να δουν στο «Καμπ Νου» την Μπάρτσα και τον Μέσι.