Συνοψίζοντας τη συζήτηση που έγινε την περασμένη Τρίτη στη Διαρκή Επιτροπή Εθνικής Αμυνας και Εξωτερικών Υποθέσεων της Βουλής, για την έγκριση της Συμφωνίας Ελλάδας - ΗΠΑ για τις Βάσεις, ο υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, έδωσε το στίγμα της συναίνεσης όλων των αστικών κομμάτων στους βασικούς προσανατολισμούς της εξωτερικής πολιτικής, λέγοντας μεταξύ άλλων:

«Πρέπει να πω επαινώντας - αν μου το επιτρέπουν τα κόμματα για τη συμπεριφορά τους - ότι μέχρι τώρα, παρά τις διαφωνίες που υπήρξαν, αλλά όχι κομβικές - με εξαίρεση την τελείως διακριτή θέση του ΚΚΕ, η οποία έχει μια τελείως άλλη λογική - υπήρξαν κατανοήσεις, για να μην πω συμπορεύσεις στα περισσότερα μείζονα θέματα, αν όχι όλα της εξωτερικής πολιτικής και των επιλογών που η χώρα και η κυβέρνηση είχαν».

Το συμπέρασμα αυτό αντανακλά το κλίμα που επικράτησε και στη συζήτηση της Συμφωνίας, την οποία διαπραγματεύτηκε αρχικά ο ΣΥΡΙΖΑ και την ολοκλήρωσε η ΝΔ, με την υπογραφή της τον περασμένο Οκτώβρη.

Στο ερώτημα για την «πατρότητα» της Συμφωνίας, η απάντηση που έδωσε ο Ανδ. Νικολακόπουλος, εισηγητής της κυβέρνησης, είναι η μεγαλύτερη απόδειξη της συναίνεσης ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική που μετατρέπει ολόκληρη τη χώρα σε πολεμικό ορμητήριο και στόχο, δίνοντας στους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς αέρα, γη και θάλασσα για τις φονικές επιδρομές τους στην περιοχή.

Οπως είπε ο βουλευτής της ΝΔ, στη Συμφωνία «προβλέπονται δραστηριότητες και χρήση εγκαταστάσεων στις οποίες έχει αναπτυχθεί η αμυντική συνεργασία, ειδικότερα τα τρία τελευταία χρόνια (...) Καθότι, πλέον, αυτές οι δραστηριότητες δεν πραγματοποιούνται εφάπαξ ή περιστασιακά, κρίθηκε σκόπιμο να συμπεριληφθούν στη Συμφωνία Αμοιβαίας Αμυντικής Συνεργασίας (...) με σκοπό να λειτουργούν σε νέο θεσμικό πλαίσιο».

Με άλλα λόγια, η σημερινή κυβέρνηση έρχεται να κατοχυρώσει και θεσμικά την παραχώρηση επιπλέον στρατιωτικών και πολιτικών υποδομών που χρησιμοποιούνταν ήδη από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς, με ιδιαίτερη ένταση την τελευταία τριετία, με τη συναίνεση της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, είναι τουλάχιστον αστεία η προσπάθεια του εισηγητή του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Δρίτσα στη συνεδρίαση της Επιτροπής να ασκήσει «κριτική» για πλευρές της Συμφωνίας, αλλά κυρίως επειδή η κυβέρνηση βιάστηκε να τη φέρει στη Βουλή, χωρίς να έχει εξασφαλίσει περισσότερα «ανταλλάγματα» από τις ΗΠΑ. Πάντως, για τη στάση του στην ψηφοφορία, ο ΣΥΡΙΖΑ επιφυλάχτηκε να τοποθετηθεί στην Ολομέλεια.

Ξεπερνώντας κάθε όριο υποκρισίας και κοροϊδίας, ο Θ. Δρίτσας ισχυρίστηκε ότι «η Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας και η παραχώρηση διευκολύνσεων πρέπει να στοχεύει σε κοινούς στόχους. Από τη δική μας την πλευρά ως χώρα, οι στόχοι αυτοί ήταν η εξασφάλιση της ειρήνης στην περιοχή μας. Της ειρήνης και της συνεργασίας με οποιονδήποτε τρόπο, έμμεσο ή άμεσο. Αυτό είναι το αμοιβαίο όφελος που επιδιώκεται».

Λέει, δηλαδή, ότι όσο διαπραγματευόταν ο ΣΥΡΙΖΑ τη Συμφωνία, στόχος ήταν η εξασφάλιση της ειρήνης και της συνεργασίας στην περιοχή! Γι' αυτό, η προηγούμενη κυβέρνηση παρέδωσε στις ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα: Για να τη μετατρέψουν σε βάση «ειρήνης και συνεργασίας» με τα πολεμικά αεροπλάνα, τα πλοία και τα στρατεύματά τους στα Βαλκάνια, στην Ανατ. Ευρώπη, στη Μέση Ανατολή!

Παίρνοντας την πάσα, ο υπουργός Εξωτερικών δήλωσε κι αυτός υπέρμαχος «της ειρήνης, της σταθερότητας και της ασφάλειας», τις οποίες «διασφαλίζει η συγκεκριμένη Συμφωνία διά της διεύρυνσης του αμερικανικού αμυντικού αποτυπώματος στην περιοχή, που επιδιώξαμε ως κυβέρνηση», όπως έκανε άλλωστε και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ανεξάρτητα, επομένως, από τις επιμέρους διαφορές τους, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν την επέκταση της αμερικανοΝΑΤΟικής παρουσίας στην Ελλάδα και στην ευρύτερη περιοχή ως παράγοντα «ειρήνης» και «σταθερότητας», πέρα από κάθε πραγματικότητα, όπως αποδείχτηκε για μια ακόμη φορά με τα πρόσφατα γεγονότα σε Ιράν - Ιράκ, τις εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ, τα γεγονότα στη Λιβύη κ.τ.λ.

Από την πλευρά του ΚΙΝΑΛ, ο Γ. Φραγκίδης ζήτησε από την κυβέρνηση να εξαργυρώσει με μεγαλύτερο τίμημα τον ενεργότερο ρόλο που παίζει πλέον η Ελλάδα στους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, τώρα που «τα ανατολικά σύνορα του ΝΑΤΟ είναι ευάλωτα, γεγονός που αυξάνει μέγιστα τη στρατηγική θέση της χώρας μας», εξαιτίας της κρίσης στις σχέσεις της Τουρκίας με τις ΗΠΑ.

Διαμαρτυρήθηκε ότι «το πρωτόκολλο τροποποίησης συμφωνίας είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των Ηνωμένων Πολιτειών, που θα εξυπηρετεί αποκλειστικά συμφέροντά τους και όχι πρωτευόντως στη χώρα μας», αφού «δεν κατοχυρώνει στο ελάχιστο τα ελληνικά συμφέροντα, ούτε στον οικονομικό τομέα, ούτε στην παροχή κάποιων εγγυήσεων ως προς την τουρκική προκλητικότητα, ούτε έστω στην προμήθεια κάποιου απαραίτητου εξοπλισμού για τις Ενοπλες Δυνάμεις με οικονομικές διευκολύνσεις».

Δεν μπόρεσε, πάντως, να κρύψει ότι ο τυχοδιωκτισμός της ιμπεριαλιστικής εμπλοκής, που στηρίζουν όλα μαζί τα αστικά κόμματα, μετατρέπει την Ελλάδα σε στόχο. Οπως είπε, «υπάρχει το ενδεχόμενο να μας στοχοποιούν ως χώρα, δεδομένου ότι ουσιαστικά δημιουργούνται και επίσημα βάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών στο έδαφός μας περισσότερες από αυτές που υπήρχαν μέχρι σήμερα. Και σαφώς, μεγαλύτερες δυνατότητες».

Στο διά ταύτα, και μετά από τέτοια εξαντλητική παρουσίαση των «πλεονεκτημάτων» που έχει για την Ελλάδα η παραπέρα εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, ο εκπρόσωπος του ΚΙΝΑΛ δήλωσε ότι το κόμμα του θα ψηφίσει τη Συμφωνία, «με αίσθημα ευθύνης», επειδή «ένα σοβαρό κράτος οφείλει να διατηρεί την αξιοπιστία του, πολύ περισσότερο τώρα, όπου οι αναταράξεις στην περιοχή μας είναι μεγάλες».

Από την πλευρά της Ελληνικής Λύσης, ο Κ. Χήτας ζήτησε κι αυτός ανταλλάγματα, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Πρέπει κάποια στιγμή, επιτέλους, να καταλάβουμε ότι ως χώρα η γεωπολιτική μας θέση μάς δίνει ένα τεράστιο πλεονέκτημα (...) το πλεονέκτημα της διαπραγμάτευσης (...) Και γι' αυτό το λόγο δεν θα πρέπει να παραδιδόμαστε άνευ όρων (...) Η Ελλάδα είναι το "μήλον της Εριδος" ακριβώς για αυτήν τη γεωπολιτική της θέση. Οι ελληνικές κυβερνήσεις, όμως, για κάποιον ακατανόητο, μέχρι στιγμής, λόγο, πραγματικά, ποτέ δεν κατάφεραν να το κεφαλαιοποιήσουν αυτό». Για τη στάση του κόμματός του στην ψήφιση της Συμφωνίας, επιφυλάχτηκε να τοποθετηθεί στην Ολομέλεια.

Τέλος, εκ μέρους του ΜέΡΑ 25, η Σοφία Σακοράφα επικαλέστηκε γενικά τη θέση τους «υπέρ της ειρήνης και εναντίον του μιλιταρισμού» για να δηλώσει ότι το κόμμα της καταψηφίζει τη Συμφωνία, την ώρα που άφηνε κι αυτή υπονοούμενα για «ανταλλάγματα», καταγγέλλοντας την «άνευ όρων πρόσδεση της χώρας στη μιλιταριστική πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής».

Κλείνοντας τη συνεδρίαση, ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Δένδιας, εμφάνισε ως «επαρκή» και «αμοιβαία» τα «ανταλλάγματα» που αποσπά η Ελλάδα από τη Συμφωνία με τις ΗΠΑ.

Αξιοποιώντας το πρόσφορο έδαφος από τη στάση των άλλων κομμάτων, προσπάθησε κι αυτός να κρύψει την ουσία της Συμφωνίας, που αποτελεί σκαλοπάτι για την παραπέρα εμπλοκή της χώρας σε περιπέτειες και μεγάλους κινδύνους. Αλλά και το ρόλο των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ, που δεν προσφέρουν καμιά εγγύηση για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας. Αντίθετα, η συμμετοχή της Ελλάδας στους σχεδιασμούς τους, τα υπονομεύει ακόμα περισσότερο.

Απαντώντας στο αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ να παγώσει η ψήφιση της Συμφωνίας, αντέτεινε ότι «θα μπορούσατε να μας ασκήσετε κριτική γιατί αργήσαμε, αλλά όχι κριτική γιατί κυρώνουμε και δεν καθυστερούμε», επειδή «η Συμφωνία αυτή σε πολλά από τα σημεία της, εφαρμόζεται (...) ποια κυβέρνηση μπορεί να επιτρέψει στον εαυτό της να εφαρμόζεται μια Συμφωνία, χωρίς να έχει την έγκριση της εθνικής αντιπροσωπείας (...) Δεν θα ήταν αυτό εκτός του πλαισίου του ισχύοντος Συντάγματος;».

Πέρα, λοιπόν, από τις σοφιστείες του υπουργού και τους θεατρινισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, η πραγματικότητα είναι ότι οι βάσεις στην Ελλάδα «δουλεύουν υπερωρίες» για τα δολοφονικά σχέδια των ΑμερικανοΝΑΤΟικών. Εχει, επομένως, μεγάλη σημασία να δείξει ο λαός την αντίθεσή του στη Συμφωνία και στην πολιτική των κομμάτων που τη στηρίζουν, είτε τη διαπραγματεύτηκαν, είτε την υπέγραψαν.

Να δυναμώσει ταυτόχρονα ο αγώνας για να κλείσουν όλες οι ξένες βάσεις, να απεμπλακεί η χώρα από τις αμερικανοΝΑΤΟικές αποστολές και τα σχέδια, να αποδεσμευτεί από τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του κεφαλαίου, βάζοντας γερά θεμέλια για την οργάνωση της αντεπίθεσης, την πάλη για την ανατροπή αυτού του σάπιου συστήματος, που συνθλίβει τις ανάγκες του λαού σε ιμπεριαλιστική ειρήνη και πόλεμο.