Στην έκθεση, μέσα από έργα και σπουδές που ανήκουν στη συλλογή του Ιδρύματος, καθώς και μέσα από γραπτές προσωπικές του μαρτυρίες, παρουσιάζεται η μελέτη του Γιάννη Τσαρούχη για το φως και ειδικά για τις «ερριμμένες σκιές» (οι σκιές που δημιουργούνται όταν ένα αντικείμενο σκιάζει ένα άλλο αντικείμενο), με τις οποίες αρχίζει να ασχολείται τη δεκαετία του '50, δουλεύοντας τη σειρά έργων με τα καφενεία. Η μελέτη του αυτή αφορά τόσο τις ανθρώπινες μορφές που ζωγραφίζει όσο και όλα τα θέματα που προσεγγίζει, καθώς και τις σκηνογραφίες του.
Αναφέρει χαρακτηριστικά για τη δουλειά του αυτή: «Αυτό που ονομάζουν σήμερα αναγέννηση στη ζωγραφική μου συνεχίζει με μαθηματική ακρίβεια την επανάστασή μου να είμαι κοντά στη ζωή. Δεν ενδιαφέρομαι για επαίνους παλαιών πολεμιστών. Η ομοιότης των έργων μου με την αναγέννηση είναι και ηθελημένη και συμπτωματική (...) Είχα πολλούς δασκάλους και είδα πολλές εκθέσεις και μουσεία. Εμαθα πολλά από πολλούς, όμως θα ήμουν ένα τίποτα αν δεν είχα δει μικρό παιδί το εξαίσιο φως του Πειραιώς».
Ενας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ζωγράφους του 20ού αιώνα, μια από τις πιο αξιομνημόνευτες, πολύπλευρες και ισχυρές προσωπικότητες της ελληνικής τέχνης. Μεγάλο μέρος της δημιουργίας του το διαπερνά η προσπάθειά του να αφομοιώσει γόνιμα τόσο την παράδοση όσο και τις πιο σύγχρονες προσεγγίσεις για την ελληνική έκφραση. Παράλληλα με τη ζωγραφική, ο Γ. Τσαρούχης καλλιέργησε με μεγάλη επιτυχία και την αγάπη του για το θέατρο, δημιουργώντας εκπληκτικά σκηνικά.