Την αξιοπιστία που κατέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ ως πυλώνας της αστικής διακυβέρνησης για τα «θέλω» του μεγάλου κεφαλαίου, αλλά και τη συντεταγμένη προσπάθειά του να αντλήσει ακόμα περισσότερες δυνάμεις από το ΠΑΣΟΚ, π.χ. στο συνδικαλιστικό κίνημα, την Τοπική Διοίκηση και αλλού, αποτυπώνει ανάμεσα σε άλλα το λεγόμενο «κείμενο απολογισμού» που συζητήθηκε και εγκρίθηκε ομόφωνα στις εργασίες της ΚΕ του κόμματος το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Με το κείμενο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει τον «απολογισμό» του, με το βλέμμα στραμμένο σε επόμενη κυβερνητική εναλλαγή, δείχνοντας ότι είναι πιο έμπειρος και έτοιμος για την αστική διαχείριση και αφήνοντας κατά μέρος ακόμα και τις όποιες διακηρύξεις αντλούσε από το οπορτουνιστικό παρελθόν του.

Σε αυτήν την κατεύθυνση, προβάλλει την προσήλωσή του σε αυτό που του αναγνωρίζουν άλλωστε και τα αστικά επιτελεία, δηλαδή στην ικανότητα χειραγώγησης και ενσωμάτωσης των λαϊκών αντιδράσεων, σημειώνοντας ότι κάνει τον απολογισμό με σκοπό «την οικοδόμηση σχέσεων εμπιστοσύνης με τους ψηφοφόρους».

Για παράδειγμα, επιχειρώντας να δώσει απάντηση στο «γιατί ηττηθήκαμε», επικαλείται την «κυριαρχία της νεοφιλελεύθερης μορφής του καπιταλισμού». Και, αξιοποιώντας αυτό το σχήμα, «δεσμεύεται» απέναντι στο κεφάλαιο ότι έχει «επίγνωση των ορίων των εφικτών λύσεων». Ακόμα και τα ψίχουλα του «Προγράμματος της Θεσσαλονίκης» τα παρουσιάζει ως μαξιμαλισμό που καλλιέργησε «τυφλές και αβάσιμες προσδοκίες», χωρίς να λαμβάνεται υπόψη «το ζήτημα της διαπραγμάτευσης». Πρόκειται για μια ...ξεπατικωτούρα της κριτικής που κάνει η ΝΔ στο πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, και έρχεται να προστεθεί στην εργαλειοθήκη της αστικής τάξης με την οποία καλεί το λαό να ξεκόψει κάθε συζήτηση για ανάκτηση των απωλειών που είχε στα χρόνια της κρίσης.

Μπορεί σε ένα κείμενο με πάνω από 32.000 λέξεις ο ΣΥΡΙΖΑ να κατάφερε να «ξεχάσει» να αποτιμήσει τη συνάντηση Τσίπρα - Τραμπ και τη Στρατηγική Συμφωνία που υπέγραψαν, όμως ξεκαθαρίζει για μια ακόμα φορά την προσήλωσή του στο ΝΑΤΟ και στη συμμαχία με τις ΗΠΑ. «Διαπιστώνει» χαρακτηριστικά ότι η Ρωσία και η Κίνα δεν θα έπαιρναν ποτέ αποφασιστικά το μέρος της Ελλάδας «σε ενδεχόμενη σύγκρουσή της με τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις». Ενώ δεν παραλείπει να διαγράψει και τη ρητορική του γύρω από τις χώρες που παρουσίαζε ως υποδείγματα σύγκρουσης με το «νεοφιλελεύθερο μοντέλο», επισημαίνοντας π.χ. για τη Λατινική Αμερική ότι «οι συνθήκες που αντιμετωπίζουν αυτές οι χώρες είναι ριζικά διαφορετικές σε πολλά επίπεδα. Μεταφορά λοιπόν, έστω και δημιουργική, δεν μπορούσε να συντελεστεί...».

Περνώντας στην αποτίμηση του μνημονίου που υπέγραψε μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, το κείμενο αναγνωρίζει ότι η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια ακόμα «μνημονιακή κυβέρνηση». Μάλιστα εξωραΐζει το 3ο μνημόνιο, συγκρίνοντάς το με τα προηγούμενα (τα οποία εφάρμοσε κατά γράμμα), λέγοντας ότι «συμπύκνωνε μερικές όχι ευκαταφρόνητες επιτυχίες», από αυτές που επιδίωκε η αστική τάξη, όπως της «ηπιότερης δημοσιονομικής προσαρμογής» και της ρύθμισης του χρέους.

Στην κατηγορία «επιτυχίες» ο ΣΥΡΙΖΑ απαριθμεί στο κείμενό του κάθε μέτρο που πήρε για να στηρίξει τους μονοπωλιακούς ομίλους, για τη σταθεροποίηση του αστικού πολιτικού συστήματος αλλά και για το ανακάτεμα της ακραίας φτώχειας με τα επιδόματα για τα μεγαλύτερα θύματα της κυβερνητικής πολιτικής. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ίδια κατηγορία εντάσσει το «καθολικό πρόγραμμα ενίσχυσης της κοινωνίας», το «ολοκληρωμένο σχέδιο ολιστικής ανάπτυξης της χώρας», τον «εθνικό σχεδιασμό για την ενέργεια», το κτηματολόγιο και τους δασικούς χάρτες, αλλά και την «απλή αναλογική», το εκλογικό του σύστημα για την ανάδειξη σταθερών κυβερνήσεων συνεργασίας. Επίσης τις «μεταρρυθμίσεις για την υποστήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας» μαζί με την ενίσχυση της «κοινωνικής και αλληλέγγυας οικονομίας».

Το κείμενο διαπιστώνει το έλλειμμα που έχει ο ΣΥΡΙΖΑ στις σχέσεις του με τους χώρους της Τοπικής Διοίκησης και του συνδικαλιστικού κινήματος, επισημαίνοντας ότι το κόμμα «ολιγώρησε» να οικοδομήσει «ισχυρές λειτουργίες και κουλτούρα συνεργασίας, ικανές να στηρίξουν την κυβέρνηση σταθερά και πλατιά». Μια επισήμανση αρκετά διαφωτιστική του τι επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, από την προσπάθειά του να «χωθεί» σε αγωνιστικές διεργασίες σε μέτωπα γύρω από την Υγεία, την Παιδεία, τα Εργασιακά κ.ο.κ.

Από τη μία αντιμετωπίζει τα παραπάνω ως έδαφος για να συναντηθεί με δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας που μέχρι σήμερα παρέμεναν μέσα και γύρω από το ΠΑΣΟΚ, από την άλλη οικοδομεί τις αναγκαίες «συμμαχίες» για την επάνοδό του στη διακυβέρνηση, επιχειρώντας τον νέο γύρο χειραγώγησης. Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται και στις κατευθύνσεις του κειμένου για το μέλλον, που περιλαμβάνουν: Αποκατάσταση της «χαμένης εμπιστοσύνης» ανάμεσα σε κοινωνία, κράτος, πολιτικό προσωπικό. «Μητρώο στελεχών» ώστε η επόμενη κυβέρνησή του να είναι «αμέσως σε θέση να στελεχώσει αποτελεσματικά τις πολιτικές θέσεις ευθύνης». «Ανοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία και συμμετοχή στα κινήματά της», διαπιστώνοντας «πολύ μεγάλο κενό» σε «ισχυρά δομημένες προσβάσεις» στους συνδικαλιστικούς χώρους. Βέβαια την ίδια στιγμή συκοφαντεί εργατικές κατακτήσεις, σημειώνοντας ότι η κυβερνητική πολιτική θα πρέπει να στηρίζεται από τους παραπάνω χώρους «ακόμα και όταν συγκρούεται με κάθε είδους ιδιοτελή συμφέροντα και αναχρονισμούς».

Στο ίδιο πλαίσιο και αφού πρώτα επιτίθεται στη «λογική του πολιτικού αναχωρητισμού», χαρακτηρίζοντας έτσι τη θέση για μη συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ ιεραρχεί μια «κοινωνική συμμαχία». Το τι φυράματος θα είναι αυτή η «συμμαχία» φαίνεται από τη διαπίστωση του κειμένου πως παρότι «υπερτονίσαμε την επικοινωνία μας με τους εκπροσώπους των εργοδοτών, δεν επιδιώξαμε κάποιου είδους επικοινωνία με τη ΓΣΕΕ». Δηλαδή, μετά τις ευχαριστίες του ΣΕΒ για την υλοποίηση της συντριπτικής πλειοψηφίας των αιτημάτων του από τον ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που του έλειπε ήταν η «επικοινωνία» και με την ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, την οποία οι εργαζόμενοι αποκαλούν συνδικαλιστική μαφία.

Στο μεταξύ, στο επίκεντρο των εργασιών της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν οι όροι της «διεύρυνσής» του, οι διεργασίες για τη συγκρότηση του νέου σοσιαλδημοκρατικού φορέα και το «άνοιγμά» του για να μαζέψει δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, με τις εκτιμήσεις του κειμένου (βλ. παραπάνω) να αποτελούν τη βάση για όλη αυτή τη διαδικασία.

Στα ζητήματα αυτά πλειοψήφησαν οι προτάσεις του προέδρου Αλ. Τσίπρα, ο οποίος παρουσίασε τη διαδικασία του απολογισμού ως «αναγκαία» για την προετοιμασία της «δεύτερης φοράς» στη διακυβέρνηση. Υπερασπίστηκε το κυβερνητικό έργο του ΣΥΡΙΖΑ για την καπιταλιστική ανάκαμψη, ξεχωρίζοντας τις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στις οποίες είχε καθοριστική συμβολή, όπως η Συμφωνία των Πρεσπών για τη ΝΑΤΟποίηση των Βαλκανίων.

Κάλεσε το κόμμα να είναι έτοιμο για «μαζικές κοινωνικές αντιστάσεις» και για «φθορά της κυβέρνησης», υπερασπιζόμενος αποφασιστικά την «οργανωτική ανασυγκρότηση και την πολιτική διεύρυνση», ώστε να γίνει «κόμμα των λαϊκών τάξεων και της νεολαίας». Οπως είπε, απαντώντας και σε διαφωνούντες για τη διαδικασία αυτή, «το κόμμα μας πρέπει να ανοίξει» και να «έρθουν όλοι ανεξαιρέτως όσοι δηλώνουν ότι συμφωνούν με τις αρχές της ιδρυτικής μας διακήρυξης», ανεξάρτητα αν συμμετάσχουν στις συνεδριάσεις των οργανώσεων. Υπέδειξε ως παράδειγμα προς μίμηση αυτό των Δημοκρατικών στις ΗΠΑ, ξεχωρίζοντας την εκστρατεία του Μπέρνι Σάντερς και την παρέμβασή του μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα.

Τέλος, σε ό,τι αφορά το όνομα του κόμματος ξεκαθάρισε ότι αυτό θα αλλάξει, για να εκφράζει και τους νεοφερμένους από το ΠΑΣΟΚ, παραπέμποντας σε σχετικές συνεννοήσεις μαζί τους.