Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στη συζήτηση στη Βουλή για το Ασφαλιστικό την περασμένη Πέμπτη
Eurokinissi |
Οι εναλλαγές των κυβερνήσεων όλα αυτά τα χρόνια και οι νόμοι για το Ασφαλιστικό, που διαδέχονταν ο ένας τον άλλον, δυνάμωσαν την επίθεση στα ασφαλιστικά, στα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, την πλήρη αλλαγή του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης είχε απομείνει.
Εφεραν και ενίσχυσαν την κατεύθυνση για επαγγελματικά ταμεία και ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες.
Ξεχωριστή αναφορά έχουν κάνει όλοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, αλλά και οι ελληνικές εργοδοτικές οργανώσεις, όπως ο ΣΕΒ, για την τεράστια συμβολή που έχει ο νόμος του ΣΥΡΙΖΑ, ο νόμος του Κατρούγκαλου, στην ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού συστήματος, στην υλοποίηση των αλλαγών που θέλουν να προωθήσουν από τις αρχές της δεκαετίας του '90 για την κατάργηση αυτής της μεγάλης κατάκτησης των εργαζομένων.
Ο σημερινός στόχος της ΝΔ είναι να εφαρμόσει τον νόμο Κατρούγκαλου και όχι να τον καταργήσει.
Θέλει να τον βελτιώσει ακόμα και από νομικά κενά και να τον βάλει στη ζωή για να παραδοθούν τα αποθεματικά των Ταμείων στα νύχια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών και των περίφημων «επενδυτών της κεφαλαιαγοράς».
Στόχος είναι να απαλλάξουν τη μεγάλη εργοδοσία από την υποχρέωση, που με νόμο τής είχε καθοριστεί, να επιστρέφει ένα μέρος της κλεμμένης υπεραξίας, μέσω των εισφορών για το κοινωνικοασφαλιστικό σύστημα.
Οι εργοδότες από την εργασία των εργαζομένων που απασχολούσαν έβγαζαν αυτά που έδιναν.
Από αυτό θέλουν να απαλλαγούν, μειώνοντας αποφασιστικά το «μη μισθολογικό κόστος», όπως το λένε.
Η εξέλιξη αυτή ανοίγει το δρόμο για το τελειωτικό χτύπημα και τη διαμόρφωση ενός Ασφαλιστικού, στο οποίο πρόσβαση θα υπάρχει αν έχεις να πληρώσεις.
Σε αυτήν την κατεύθυνση, έχοντας μυριστεί ισχυρό πεδίο κερδοφορίας, έχουν πυκνώσει το τελευταίο διάστημα οι δραστηριότητες και οι παρεμβάσεις των μεγάλων ασφαλιστικών εταιρειών, των πάσης φύσεως εμπόρων της Υγείας.
Είναι σε όλους μας γνωστό ότι οι ανατροπές στο σύνολο των κοινωνικοασφαλιστικών δικαιωμάτων έχει ξεκινήσει εδώ και πολλά χρόνια.
Η πρώτη φορά που η λέξη «ανταποδοτικότητα» έκανε την εμφάνισή της ήταν το 1992 με τον νόμο Σιούφα.
Επειτα ακολούθησαν το νομοσχέδιο Γιαννίτση, ο νόμος Ρέππα, ο νόμος Πετραλιά, οι αλλαγές του Κουτρουμάνη, του Βρούτση. Η ανατροπή με τον νόμο Κατρούγκαλου.
Ο κατάλογος είναι μακρύς και οι πληγές μεγάλες.
Το Ασφαλιστικό που φέρνει η κυβέρνηση της ΝΔ δεν είναι νέα πρόταση, όπως παρουσιάζεται.
Εχει συζητηθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, έχει αποτελέσει αντικείμενο και κείμενο προηγούμενων «επιτροπών σοφών» και συμπυκνώνεται στο εξής:
Οι εργαζόμενοι υποχρεώνονται σε όλη τη ζωή τους να πληρώνουν ατέλειωτες εισφορές από το μισθό τους και φόρους, όπως δηλαδή κάνουν και έκαναν όλα αυτά τα χρόνια, αλλά στο τέλος δεν θα γνωρίζουν τι θα πάρουν και αν θα πάρουν...
Διότι οι παράμετροι που μπαίνουν σχετίζονται με την επένδυση αυτών των εισφορών και τις αποδόσεις που αυτή θα δίνει...
Μια σειρά από Μέσα Ενημέρωσης, προλειαίνοντας το έδαφος της νέας αυτής επίθεσης, εξακολουθούν μέχρι και σήμερα να κάνουν λόγο για αποφάσεις του ΣτΕ που «γκρεμίζουν» δήθεν τον νόμο Κατρούγκαλου, ισχυρισμοί τους οποίους προβάλλουν και στελέχη της ΝΔ.
Η αλήθεια όμως είναι τελείως διαφορετική.
Οι αποφάσεις του ΣτΕ αποδέχονται και νομιμοποιούν όλον τον πυρήνα του νόμου και την αρχιτεκτονική του.
Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό είναι το περιεχόμενο της αναλογιστικής μελέτης που συνοδεύει το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο.
Πέρα από τη νομιμοποίηση όλων των ανατροπών σε βάρος συνταξιούχων και ασφαλισμένων την προηγούμενη δεκαετία, δηλαδή τις ανατροπές που οδήγησαν στις τεράστιες περικοπές σε κύριες, επικουρικές συντάξεις, στην αφαίρεση της 13ης και 14ης σύνταξης, στην αύξηση των ορίων ηλικίας στα 67 έτη, στην αύξηση από τα 35 στα 40 και στα 42 χρόνια εργασίας για το δικαίωμα στην πλήρη σύνταξη, η αναλογιστική μελέτη που τάχα επιστημονικά θεμελιώνει τον νέο νόμο Κατρούγκαλου - Βρούτση φέρνει και αναδεικνύει νέες επιθετικές πλευρές:
Ο νόμος Κατρούγκαλου, που αποτελεί τη βάση της νέας πρότασης της κυβέρνησης, καθόρισε όχι μόνο το παρόν των σημερινών συνταξιούχων, αλλά και τους όρους της Ασφάλισης για τα επόμενα 50 χρόνια.
Ολοι μπορούν να καταλάβουν τη μεγάλη μείωση των συντάξεων από την αλλαγή του τρόπου υπολογισμού.
Την προηγούμενη δεκαετία, η σύνταξη υπολογιζόταν με ποσοστό αναπλήρωσης στο 80% του συντάξιμου μισθού, που ήταν συνήθως ο τελευταίος μισθός.
Η αλλαγή του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων οδήγησε σε ποσοστά αναπλήρωσης κάτω του 40% του συντάξιμου μισθού, ο οποίος υπολογίζεται πλέον στο μέσο όρο όλου του εργάσιμου βίου.
Εμείς επικεντρώνουμε καθαρά και ντόμπρα στο μεγάλο έγκλημα, που συντελείται για τις σημερινές και κυρίως τις μελλοντικές γενιές: Τους νέους και τις νέες που εργάζονται με άθλιους όρους.
Σε όλους τους πίνακες στοιχείων που διαβάσαμε και είδαμε τις τελευταίες μέρες, οι αναφορές εστίαζαν σε εργαζόμενους που έχουν πάνω από 30 και κοντά στα 40 χρόνια ασφαλισμένης εργασίας.
Οι εργαζόμενοι που σήμερα είναι κοντά στην ηλικία των 40 ετών, αλλά κυρίως οι πιο νέοι, αυτοί που σήμερα κάνουν τα πρώτα μεροκάματα, που βγαίνουν στην παραγωγή, συναντούν και θα συναντήσουν τα μεγαλύτερα αδιέξοδα, όσον αφορά τα ασφαλιστικά, τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα.
Και επειδή οι εργαζόμενοι δεν σας βρίσκουν στους χώρους δουλειάς, αλλά και επειδή στα διάφορα τηλεοπτικά πάνελ και στα αφιερώματα στον Τύπο, αποφεύγετε αυτήν τη συζήτηση, όπως ο διάολος το λιβάνι, σας ρωτάμε:
-- Ποιος νέος εργαζόμενος, που βγήκε στην παραγωγή στα χρόνια της κρίσης, που είναι σήμερα 20 - 35 ετών, θα καταφέρει να έχει 40 έτη εργασίας;
-- Ποιος εργαζόμενος θα έχει 35 χρόνια δουλειάς, όταν η καταγεγραμμένη ανεργία όλα αυτά τα χρόνια είναι σταθερά πάνω από 1 εκατομμύριο;
-- Ποιος νέος εργαζόμενος, που έχει φάει τις απολύσεις με το κουτάλι όλα αυτά τα χρόνια, που έχει δουλέψει όλες τις μορφές της ευέλικτης εργασίας και που περιπλανιέται από δουλειά σε δουλειά, θα έχει τα 12.000 ένσημα;
Το ποσό της σύνταξης βασίζεται κυρίως σε δύο βασικές παραμέτρους: Στα ποσοστά αναπλήρωσης που διαμορφώνει η κάθε κυβέρνηση πάνω στα χρόνια της ασφάλισης και στον συντάξιμο μισθό.
Τα ποσοστά αναπλήρωσης για αυτό το πολύ μεγάλο τμήμα των εργαζομένων, που αποτελεί και το μέλλον της εργατικής τάξης της χώρας μας, τα αφήσατε ανέγγιχτα.
Είναι ακριβώς ίδια με του ν. Κατρούγκαλου.
Σε όλα αυτά τα παιδιά, που σήμερα μπορεί να μαζέψουν με το ζόρι 15, 20 άντε και 25 χρόνια δουλειάς και με μισθούς από 500 έως 700 ευρώ, γνωρίζετε τι ανταποδοτική σύνταξη τους δίνετε με τους νόμους που φτιάχνετε;
Φυσικά και γνωρίζετε, αλλά το κρύβετε!
60 έως 100 ευρώ θα πάρουν.
Δηλαδή, το τελικό ποσό σύνταξης θα προσεγγίζει το άθλιο ποσό της εθνικής σύνταξης, που τάχα εγγυάστε, δηλαδή τα 345 έως 384 ευρώ που είναι σήμερα.
Κάνετε τα πάντα για να στρέψετε τους νέους εργαζόμενους προς τις ασφαλιστικές εταιρείες που, σαν τα κοράκια, καραδοκούν από πάνω τους.
Θα πούμε και παρακάτω...
Μπροστά μας έχουμε να αντιπαλέψουμε το σχέδιο συνολικής ιδιωτικοποίησης της Κοινωνικής Ασφάλισης.
Το συγκεκριμένο ασφαλιστικό σύστημα, με τους 3 πυλώνες, δεν αποτελεί καινοτομία της σημερινής κυβέρνησης.
Ερχεται από πολύ μακριά και έχει μακρά διαδρομή.
Το ασφαλιστικό σχέδιο των «τριών στυλοβατών» χαρακτηρίστηκε ως η «Mercedes» των ασφαλιστικών συστημάτων, από τον Χοσέ Πινιέρα, γραμματέα Ασφάλισης της αιμοσταγούς χιλιανής χούντας.
Είναι το ίδιο μοντέλο που στηρίχτηκε το νομοσχέδιο Γιαννίτση, που έμεινε στα χαρτιά τότε, κάτω από τις μεγαλειώδεις απεργιακές κινητοποιήσεις των εργαζομένων.
Ολοι μαζί, ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, πήραν «το σύστημα Πινοσέτ» όπως το είπαν προεκλογικά οι του ΣΥΡΙΖΑ, άλλαξαν τη λέξη «στυλοβατών» και την έκαναν «πυλώνων»...
Και αυτό προωθούν διαδοχικά ο ένας μετά τον άλλο.
Οπως ο ΣΥΡΙΖΑ είχε αλλάξει τις λέξεις «μνημόνιο» και «τρόικα» σε «συμφωνία» και «θεσμούς», έτσι κι αυτοί τώρα.
Είναι γνωστό, βέβαια, ότι το μοντέλο της Χιλής είναι το αγαπημένο παράδειγμα της Παγκόσμιας Τράπεζας, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, του ΔΝΤ και όλων αυτών των μηχανισμών που ασχολούνται με τις ιδιωτικοποιήσεις και την κατεδάφιση δικαιωμάτων που είχαν κατακτηθεί κάτω από άλλο διεθνή συσχετισμό τότε, από την πάλη βεβαίως των λαών αλλά και την τεράστια προσφορά του σοσιαλισμού τότε.
Κι ας τον λοιδορούσαν και τον λοιδορούν διάφοροι ανεγκέφαλοι, έτσι τους θεωρούμε εμείς, που δεν ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα...
Η μεγάλη ανησυχία για το μέλλον των εργαζομένων βρίσκεται στα εξής:
Δηλαδή, όλα αυτά τα ζητήματα που είναι η καρδιά του ασφαλιστικού συστήματος και τα οποία επιδιώκουμε να αποτελέσουν τη βάση προς συζήτηση και σήμερα και κάθε μέρα από δω και πέρα, άσχετα από τη σημερινή ψηφοφορία, αναπτύσσοντας παράλληλα δρόμους δράσης και διεκδίκησης συνολικά για την εργατική τάξη, τα σύμμαχα λαϊκά στρώματα των πόλεων και της υπαίθρου.
Νέοι και παλιοί κυβερνώντες επικαλούνται τα ελλείμματα των Ταμείων ως δικαιολογία, για να φέρνουν σε κάθε περίοδο μέτρα που πλήττουν τα ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά δικαιώματα.
Κανείς τους δεν λέει πως για τα ελλείμματα δεν φταίνε οι εργαζόμενοι, ούτε οι σημερινοί, ούτε οι αυριανοί συνταξιούχοι.
Η μεγάλη ανεργία, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, τα τσακισμένα μεροκάματα, η ανασφάλιστη εργασία επιδείνωσαν την κατάσταση, αλλά δεν αποτελούν την πηγή των προβλημάτων.
Αποσιωπούν ότι η διάλυση των εργασιακών σχέσεων επηρεάζει άμεσα και την Κοινωνική Ασφάλιση, διότι οι συγκροτημένες εργασιακές σχέσεις, η πλήρης, η σταθερή εργασία, δεν παρέχει μόνο διασφαλίσεις για τη μισθωτή εργασία, αλλά στηρίζει και την Κοινωνική Ασφάλιση.
Στο στόχαστρο έχει μπει ήδη η Επικουρική Ασφάλιση. Μετατρέπεται σε ατομική υπόθεση του κάθε ασφαλισμένου, ο οποίος θα έχει τον ατομικό του λογαριασμό στο ΕΤΕΑΕΠ, το οποίο θα αποτελεί πλέον ταυτόχρονα «διαχειριστή των λογαριασμών», αλλά και «επενδυτή».
Δηλαδή, το ΕΤΕΑΕΠ θα λειτουργεί πλέον τοποθετώντας τις εισφορές των ασφαλισμένων του σε αμοιβαία κεφάλαια και μετοχές ή άλλα παράγωγα.
Οι ασφαλισμένοι θα μπορούν να επιλέξουν όποιον επενδυτικό φορέα επιθυμούν και ταυτόχρονα σε ποια κατηγορία χρηματιστηριακών προϊόντων θα θέλουν να τζογάρουν τις εισφορές τους, σε χαμηλού, μεσαίου ή υψηλού ρίσκου.
Οι δήθεν υψηλές αποδόσεις προϋποθέτουν υψηλές εισφορές των εργαζομένων, αλλά και τζογάρισμα σε προϊόντα μεγάλου ρίσκου, σε χρηματιστηριακές φούσκες δηλαδή που όταν σκάνε, οδηγούν σε κοινωνική εξαθλίωση και ασφαλισμένους και συνταξιούχους.
Ταυτόχρονα, μεγαλώνει ο κίνδυνος για την ίδια τη βιωσιμότητα, αφού θα στερηθεί το ΕΤΕΑΕΠ εισφορές νέων εργαζομένων, με τις οποίες θα κατέβαλλε τις επικουρικές συντάξεις των νυν συνταξιούχων.
Αρα, κινδυνεύουν οι επικουρικές και των σημερινών συνταξιούχων.
Το μοντέλο αυτό στην Επικουρική, «αν ευνοήσουν οι περιστάσεις» όπως λέγεται, προορίζεται να εφαρμοστεί εντέλει και στην κύρια Ασφάλιση για το κομμάτι της ανταποδοτικής σύνταξης.
Οι επιχειρηματικοί όμιλοι της ιδιωτικής ασφάλισης δεν θα δίνουν σύνταξη, καθώς αυτό που παρέχουν είναι «χρηματοοικονομικό προϊόν».
Το «ασφάλιστρο», που με θυσίες θα καταβάλλουν οι λαϊκές οικογένειες στις ασφαλιστικές επιχειρήσεις, θα εξαρτάται από την «αγορά», με ορατό τον κίνδυνο, αν όχι τη βεβαιότητα για μας, να μην πάρουν στο τέλος ούτε καν τα χρήματα που έδωσαν, όπως συμβαίνει με το εφάπαξ, ακόμα και να τα χάσουν όλα.
Οπως έγινε με την «Ασπίς Πρόνοια» για παράδειγμα, με δεκάδες άλλες περιπτώσεις «κανονιών» σε χώρες της ΕΕ, με το Ταμείο των εργαζομένων στην Τράπεζα της Ελλάδας.
Τα επαγγελματικά ταμεία που αποθεώνετε, αποτελούν μια μορφή τζόγου, την οποία στηρίζει και η σημερινή απαξιωμένη ηγεσία της ΓΣΕΕ.
Σε καταστατικό επαγγελματικού ταμείου που συγκροτήθηκε, των υπαλλήλων εμπορίου - τροφίμων, αναφέρεται επί λέξει: «Περιθώριο Φερεγγυότητας. Δεν απαιτείται περιθώριο φερεγγυότητας, δεδομένου ότι οι παροχές δεν είναι εγγυημένες από το Ταμείο».
Με λίγα λόγια και μέσα από τα κείμενα, από τα καταστατικά τους, τα επαγγελματικά ταμεία και οι ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες που αναλαμβάνουν να διαχειριστούν τις εισφορές δεν δεσμεύονται ούτε δίνουν εγγύηση για το ύψος των συντάξεων που θα πρέπει στο μέλλον να αποδοθούν στους ασφαλισμένους!
Αυτή είναι και η μεγάλη ανατροπή που επιχειρείται στην Ασφάλιση, μέσα από την προώθηση των σχημάτων αυτών.
Η ιδιωτική ασφάλιση είναι καθαρά κερδοσκοπική επιχείρηση, στηρίζεται στις διακυμάνσεις της αγοράς και υπόκειται στο νόμο του καπιταλιστικού κέρδους των χρηματιστηριακών ομίλων. Ετσι απλά! Στηρίζεται στην «προσφορά - ζήτηση», στη λογική κόστους - κέρδους, στην «ανταποδοτικότητα», σε ατομικά συμβόλαια για ορισμένο πλαίσιο παροχών, για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, με επώδυνους όρους αφαίμαξης του λαϊκού εισοδήματος.
Πέρα από τα γνωστά κραχ των «ENRON», «Maxwell» κ.λπ. στο εξωτερικό, έχουμε και στη χώρα μας πικρή εμπειρία.
Σας θυμίζουμε ότι την άνοιξη του 2009 οι οικονομικές στήλες έγραφαν:
«Οι φίλοι του ασφαλιστικού ομίλου της "Ασπίς Πρόνοια" θεωρούν ότι πρόκειται για τον πλέον δυναμικό όμιλο, κατέχοντας τη 2η θέση στην ασφαλιστική αγορά».
Μετά από 3 μήνες το κραχ λόγω του λουκέτου της ασφαλιστικής «Ασπίς Πρόνοια» έκανε κρότο σε όλη τη χώρα, μέχρι και σήμερα εκκρεμούν χιλιάδες αποζημιώσεις όσων πλήγηκαν από το λουκέτο.
Πιο συγκεκριμένα, ο Σύλλογος Ζημιωθέντων από την «Ασπίς Πρόνοια», που έχει συσταθεί για να διεκδικήσει τις απώλειες που είχαν οι ασφαλισμένοι, αναφέρει χαρακτηριστικά:
«Οι εκκρεμότητες είναι πάρα πολλές και ασφαλώς δεν τιμούν ένα πολιτισμένο κράτος δικαίου στο οποίο ηγείστε. Πιο συγκεκριμένα:
Το παραπάνω είναι ακριβώς τα λόγια που γράφουν, αποτελούν χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Δεν χρειάζεται να πούμε κάτι παραπάνω. Οι εργαζόμενοι καταστράφηκαν.
Είναι παράδειγμα που δείχνει τους άναρχους νόμους στην αγορά που όλοι σας προσκυνάτε και υπηρετείτε με ευλάβεια.
Ενδεικτικός είναι και ο κλάδος της Ασφάλισης, με τις δεκάδες ασφαλιστικές εταιρείες που έκλεισαν στα χρόνια της κρίσης, αφήνοντας χιλιάδες αυτοκίνητα ανασφάλιστα.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα του ρίσκου που μας καλούν να «επενδύσουμε».
Ομως, δεν μπορούμε να πούμε το ίδιο και για την υγεία μας ή την ασφάλιση των παιδιών μας. Ρίσκο σε αυτά τα ζητήματα δεν μπορεί να υπάρχει.
Την ίδια στιγμή, η κατηγοριοποίηση με τα ατομικά βιολογικά χαρακτηριστικά, το ψάξιμο για το αν προϋπάρχουν ασθένειες, αποτελεί κριτήριο για το κόστος της ιδιωτικής ασφάλισης και παράλληλα πρόκληση, καθώς υποβιβάζει και την προσωπικότητα και την αξιοπρέπεια των εργαζομένων.
Αυτό είναι στοιχείο αυτής εδώ της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.
Αλλωστε δεν το κρύβουν. Είναι κυνικοί και πάρα πολύ συγκεκριμένοι.
Λένε:
«Εάν αποφασίσετε πάντως να κάνετε ιδιωτική ασφάλεια υγείας, να έχετε υπόψη ότι όσο πιο νωρίς και όσο πιο υγιής είστε όταν την κάνετε τόσο το καλύτερο θα είναι για εσάς, για δύο βασικούς λόγους. Πρώτον, στις νεαρές ηλικίες τα ασφάλιστρα είναι σαφώς χαμηλότερα. Δεύτερον, όσο μεγαλώνετε κάνουν την εμφάνισή τους τα γνωστά χρόνια νοσήματα (καρδιά, διαβήτης κ.λπ.), τα οποία, πέραν του ότι εκτοξεύουν το κόστος των ασφαλίστρων, μπορούν να προκαλέσουν ακόμα και απόρριψη της αίτησής σας για ασφάλιση».
Τι λένε οι εκπρόσωποι των ασφαλιστικών συμβούλων;
Λένε συγκεκριμένα και επώνυμα:
«Συνήθως ελέγχουμε το ιατρικό ιστορικό του ενδιαφερόμενου, και αυτό γίνεται γιατί εμείς προσπαθούμε να παίρνουμε υγιείς ασφαλισμένους, σε αντίθεση με τον ΕΟΠΥΥ ή το ΙΚΑ. Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις κάποιος να ζητήσει να ασφαλιστεί και η εκάστοτε ασφαλιστική να τον απορρίψει. Οσο μάλιστα περνάνε τα χρόνια, αυτό γίνεται ακόμα πιο σύνηθες. Οι ασφαλιστικές δεν θέλουν κάποιον ο οποίος, για παράδειγμα, έχει ζάχαρο ή ιστορικό καρδιακών νοσημάτων».
Συμπληρώνουν μάλιστα:
«Οι γυναίκες είναι πιο "ακριβές" από τους άντρες, λόγω του ότι έχουν μεγαλύτερο μέσο προσδόκιμο ζωής και επισκέπτονται πιο συχνά τους γιατρούς για στάνταρ εξετάσεις, όπως μαστογραφίες και τεστ ΠΑΠ».
Τα παραπάνω θεωρούνται απολύτως φυσιολογικά, για ένα σύστημα όμως που αντιμετωπίζει τον εργαζόμενο και την υγεία του ως κόστος και παράλληλα ως πεδίο νέας κερδοφορίας.
Το ΚΚΕ αντιμετωπίζει την Κοινωνική Ασφάλιση ως μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις των εργαζομένων.
Η Κοινωνική Ασφάλιση δεν χαρίστηκε σε κανέναν, δεν δόθηκε απλόχερα στον ελληνικό λαό.
Ηταν προϊόν πολύχρονων, αιματηρών συγκρούσεων σε όλο τον κόσμο, με τις κυβερνήσεις και τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους κάθε χώρας.
Με την εμφάνιση της εργατικής τάξης και με την οργάνωση στα σωματεία, μπήκε ως βασικό αίτημα να δημιουργηθεί ένα ισχυρό πλέγμα προστασίας γύρω από την εργατική οικογένεια το οποίο θα αφορούσε τις απολαβές μετά τον εργάσιμο βίο, την προστασία από την απώλεια εργασίας, την προστασία της μητρότητας, προστασία από ασθένειες κ.ο.κ.
Τα παραπάνω τα κάλυψε σε βάθος χρόνων η Κοινωνική Ασφάλιση, ως ένας ισχυρός μηχανισμός στήριξης των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Για τα μονοπώλια, για την κυβέρνηση, για τα άλλα κόμματα, το πρόβλημα στην Κοινωνική Ασφάλιση χαρακτηρίζεται κάπως οικονομοτεχνικό.
Δεν έχουν ως αφετηρία τις λαϊκές ανάγκες, αλλά την ανταγωνιστικότητα της οικονομίας.
Γι' αυτό και η επιχειρηματολογία τους στέκεται προκλητικά σε δευτερεύοντες δείκτες, όπως η κακοδιαχείριση, η σχέση μεταξύ ασφαλισμένων και συνταξιούχων κ.ά.
Για όλα αυτά ρίχνουν τις ευθύνες στον εργαζόμενο λαό, τον καθιστούν υπεύθυνο για την ανεργία του, για τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, για τη μείωση του εργατικού πληθυσμού, για τα ελλείμματα.
Για το ΚΚΕ, το πρόβλημα της Ασφάλισης είναι ταξικό, είναι πολιτικό, καθώς φανερώνονται ακόμα πιο καθαρά τα όρια αυτού του συστήματος που σαπίζει, που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Η βάση του ζητήματος της Κοινωνικής Ασφάλισης, όπως και των μισθών, του χρόνου εργασίας, των εργασιακών σχέσεων, δεν είναι τεχνική αλλά κοινωνική - οικονομική, γι' αυτό και δεν μπορούν να λυθούν μέσα σ' αυτό το σύστημα.
Δεν εξαρτάται δηλαδή από μια σοσιαλδημοκρατική ή νεοφιλελεύθερη διαχείριση και συνταγή ή έναν συνδυασμό τους, αλλά απαιτεί κεντρικό σχεδιασμό, δηλαδή μια οικονομία που απέναντι από τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων θα βάζει μόνο τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες.
Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει ότι τοποθετούμε τη λύση τους σε κάποιο αόριστο μέλλον.
Το εργατικό κίνημα, οι συνταξιουχικές οργανώσεις παλεύουν σήμερα, το ΚΚΕ παλεύει σήμερα, για την κατάργηση όλων αυτών των αντιασφαλιστικών νόμων που αναφέραμε καθ' όλη τη διάρκεια της συζήτησης και σας ανέφερα κι εγώ σήμερα εδώ.
Αυτή η σημερινή πάλη και οι καθημερινοί αγώνες εντάσσονται στη συνολική πρόταση του ΚΚΕ για έναν διαφορετικό δρόμο εξέλιξης και ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, που στηρίζεται στην αντίληψη ότι πρωταγωνιστής και παραγωγός του πλούτου είναι ο εργαζόμενος λαός.
Η Κοινωνική Ασφάλιση θεωρούμε ότι πρέπει να εξασφαλίζει στους εργαζόμενους αξιοπρεπείς συντάξεις και ανθρώπινη περίθαλψη και παροχές, να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες του εργαζόμενου, του συνταξιούχου, είτε στον ιδιωτικό τομέα είτε στο Δημόσιο είτε στην αυτοαπασχόληση στις πόλεις και στην αγροτιά στην ύπαιθρο.
Ολοι οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι θα πρέπει να είναι ασφαλισμένοι.
Γιατί οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να ζήσουν περισσότερα χρόνια εκτός παραγωγής, να ζήσουν ελεύθεροι, χωρίς τον βραχνά της εργοδοτικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης, να ξεκουραστούν και να διαθέσουν το χρόνο τους όπως αυτοί επιθυμούν, να απασχολούνται όπως αυτοί θέλουν, και όχι όπως επιτάσσουν η κερδοφορία διαφόρων ομίλων και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, που προσπαθούν να επιβάλουν την υποχρεωτική απασχόληση μέχρι τα βαθιά γηρατειά, με το βάρβαρο επιχείρημα της «ενεργού γήρανσης», που επανέρχεται πλέον με άλλο τίτλο.
Το ΚΚΕ αγωνίζεται για δημόσια, καθολική, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση, για την οικοδόμηση ενιαίου συστήματος, που περιλαμβάνει τα συνταξιοδοτικά δικαιώματα, τις υπηρεσίες πρόληψης και αποκατάστασης της υγείας, τις παροχές και υπηρεσίες Κοινωνικής Πρόνοιας.
Προτείνουμε λοιπόν στον ελληνικό λαό την υιοθέτηση του δικού μας προγράμματος, το οποίο περιλαμβάνει τα εξής εν συντομία:
Ειδικά για τις συντάξεις και όσον αφορά τα όρια ηλικίας και τις προϋποθέσεις συνταξιοδότησης, σας έχουμε καταθέσει και εδώ μέσα και έξω, στους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, συγκεκριμένη πρόταση, και δεν θα την επαναλάβω, για να κερδίζουμε χρόνο.
Εχουμε εμπιστοσύνη στη δύναμη της ταξικής πάλης.
Είμαστε σίγουροι ότι οι εργαζόμενοι, ο λαός θα πάρουν τις τύχες στα δικά τους χέρια. Δίπλα τους θα έχουν το Κόμμα μας, με νέες επεξεργασίες συνεχώς, στηριγμένες πλέον πολύ γερά στη μελέτη της πείρας του παρελθόντος, με Πρόγραμμα που απαντά στα σύγχρονα προβλήματα της εποχής.