Ολες αυτές τις μέρες, από τα χείλη υπουργών και κυβερνητικών στελεχών ακούμε για «πόλεμο» και «αόρατο εχθρό». Γιατί όμως ένας τόσο επικίνδυνος εχθρός της υγείας του λαού παραμένει αόρατος, ενώ οι επιστήμες έχουν κάνει στις μέρες μας τεράστια άλματα; Φταίει μήπως το γεγονός ότι πρόκειται για έναν καινούργιο και σχετικά άγνωστο ιό; Οχι βέβαια! Είναι αόρατος γιατί μπορεί να βρίσκεται παντού και δεν τον βλέπουμε παρά μόνο αν κάποιος νοσήσει ή εξεταστεί ως «ύποπτος», στο πλαίσιο της ιχνηλάτησης ενός διαπιστωμένου κρούσματος. Η έκταση της διασποράς εικάζεται από τον αριθμό αυτών που νοσηλεύονται ή πεθαίνουν, και μάλιστα σε συνθήκες γενικευμένης καραντίνας, όπου πολλά κρούσματα κρύβονται πίσω από την κατ' οίκον νοσηλεία και τις διαγνώσεις από το ...τηλέφωνο! Πώς μπορούμε να μιλάμε για έναν αόρατο εχθρό όταν προηγήθηκε η έξαρση της επιδημίας στην Κίνα και οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες της Δύσης καθησύχαζαν το λαό ότι «είμαστε προετοιμασμένοι και θωρακισμένοι»; Και γιατί, ενώ υπήρχε ο χρόνος, δεν έγιναν όλα όσα έπρεπε στην ενίσχυση των συστημάτων ανίχνευσης, πρόληψης, διάγνωσης και θεραπείας, ώστε να μη μιλάμε σήμερα για έναν αόρατο εχθρό, που θερίζει ζωές; Πράγματι λοιπόν έχουμε πόλεμο. Αλλά για το λαό ο εχθρός δεν είναι μόνο η επιδημία που απειλεί την υγεία του, αλλά προπάντων ένα σύστημα που εκθέτει σε κίνδυνο ακόμα και τη ζωή του και συνθλίβει τις ανάγκες του στο βωμό του κόστους - οφέλους για το κεφάλαιο. Κι αυτός ο εχθρός μόνο αόρατος δεν είναι...