Tα «μεγάλα πνεύματα» της αντιΚΚΕ επίθεσης βγήκαν πάλι στο κουρμπέτι, με αφορμή τις παρεμβάσεις του Κόμματος αλλά και του ταξικού εργατικού κινήματος τη φετινή Εργατική Πρωτομαγιά, τις εικόνες στην πλατεία Συντάγματος στην Αθήνα και σε άλλες πόλεις και γειτονιές. Παρεμβάσεις που γέννησαν χαμόγελα, έσφιξαν γροθιές και φούσκωσαν στήθη με αγωνιστική αισιοδοξία.
Καμία έκπληξη δεν μας προξενούν. Αλλωστε, το ποιόν τους είναι γνωστό, οι προθέσεις τους το ίδιο, όπως και το... βάθος του επιπέδου τους.
Αφορμή για το σχόλιο, όμως, δεν είναι ο διόλου πρωτότυπος αντικομμουνιστικός οχετός, αλλά η περισπούδαστη ανάλυσή αρθρογράφου στην «Καθημερινή», ότι η επίκληση του συνθήματος «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» από το ΚΚΕ είναι ουσιαστικά ανιστόρητη, αφού αυτό ήταν το όνομα της πολιτικής ομάδας και του περιοδικού εξεχόντων αντισοβιετικών αναχωρητών και εχθρών του μαρξισμού - λενινισμού και του επαναστατικού εργατικού κινήματος.
Ομως, το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» είναι βαθιά ριζωμένο στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, όσο κι αν ο Καστοριάδης και οι όμοιοί του προσπάθησαν να το ξεριζώσουν και να το φέρουν στα μέτρα τους.
Το 1916, η Ρόζα Λούξεμπουργκ έγραφε στην «Μπροσούρα του Γιούνιους»: «Ο Φρίντριχ Ενγκελς είπε κάποτε: "Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σε ένα δίλημμα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή κατρακύλα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα". Τι σήμαινε όμως "κατρακύλισμα στη βαρβαρότητα" από τον υψηλό ευρωπαϊκό μας πολιτισμό; Μέχρι σήμερα, όλοι έχουμε πιθανόν διαβάσει κι επαναλάβει αυτά τα λόγια χωρίς να τα σκεφτούμε, χωρίς να υποψιαστούμε τη φοβερή τους σοβαρότητα. Μια ματιά γύρω μας αυτή τη στιγμή δείχνει τι σημαίνει κατρακύλα της αστικής κοινωνίας στη βαρβαρότητα».
Οσο για την επικαιρότητα του συνθήματος, πέρα από την επιβεβαίωση του περιεχομένου του από όσα συμβαίνουν γύρω μας, αρκεί να σημειώσουμε τα εξής:
- Φέτος συμπληρώνονται τα 200 χρόνια από τη γέννηση του Φρ. Ενγκελς, συνθεμελιωτή του μαρξισμού, της επιστημονικής κοσμοθεωρίας του κομμουνιστικού κινήματος, που αποτελεί όπλο στα χέρια του επαναστατικού εργατικού κινήματος και της πρωτοπορίας του, του Κομμουνιστικού Κόμματος, για να ανοίξει το δρόμο για την ανατροπή του σάπιου καπιταλισμού, τη δικτατορία του προλεταριάτου, την κοινωνική απελευθέρωση και την κομμουνιστική χειραφέτηση.
- Το σύνθημα επανέφερε σχεδόν 20 χρόνια μετά το θάνατο του Ενγκελς η Ρόζα Λούξεμπουργκ, η δολοφονία της οποίας (μαζί και του Κ. Λίμπκνεχτ) τρία χρόνια αργότερα παραμένει ανεξίτηλο στίγμα για τη γερμανική και διεθνή σοσιαλδημοκρατία, αλλά και απόδειξη για τον πραγματικό χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας. Λίγες μέρες μετά τη δολοφονία, στις 19 Γενάρη του 1919, ο Λένιν ανέδειξε την πολιτική της σημασία ως εξής: «Σήμερα στο Βερολίνο η αστική τάξη και οι σοσιαλπροδότες πανηγυρίζουν. Κατάφεραν να δολοφονήσουν τον Κ. Λίμπκνεχτ και τη Ρ. Λούξεμπουργκ. Ο Eμπερτ και ο Σάιντεμαν, που τέσσερα ολόκληρα χρόνια έσπρωχναν τους εργάτες στο σφαγείο για ληστρικά συμφέροντα, ανέλαβαν τώρα το ρόλο δημίων των προλεταριακών ηγετών. Το παράδειγμα της επανάστασης στη Γερμανία μας πείθει ότι η "δημοκρατία" δεν είναι παρά ένα προκάλυμμα της αστικής καταλήστευσης και της πιο άγριας βίας»1. Δυο μήνες αργότερα, μιλώντας στο ιδρυτικό Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς το Μάρτη του 1919, ο Λένιν τόνιζε: «Η δολοφονία του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ αποτελεί γεγονός κοσμοϊστορικής σημασίας, όχι μόνο γιατί βρήκαν τραγικό θάνατο οι καλύτεροι άνθρωποι και ηγέτες της πραγματικά προλεταριακής, της Κομμουνιστικής Διεθνούς, αλλά και γιατί αποκαλύφθηκε πέρα για πέρα η ταξική ουσία ενός κράτους προηγμένου σε ευρωπαϊκή κλίμακα - μπορούμε να πούμε δίχως υπερβολή σε παγκόσμια κλίμακα. Αν κάτω από μια κυβέρνηση σοσιαλπατριωτών οι αξιωματικοί και οι καπιταλιστές μπόρεσαν να δολοφονήσουν ατιμώρητα κρατούμενους, δηλ. ανθρώπους που η κρατική εξουσία τούς είχε θέσει κάτω από τη φρούρησή της, βγαίνει το συμπέρασμα πως η ρεπουμπλικανική δημοκρατία στην οποία μπόρεσε να συμβεί ένα τέτοιο πράγμα δεν είναι παρά δικτατορία της αστικής τάξης».2
- Αυτές οι θεωρητικές παρακαταθήκες του Λένιν, όπως εξάλλου το σύνολο του έργου των κλασικών του μαρξισμού - λενινισμού, και οι παρακαταθήκες από την πορεία του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, την ηρωική δράση του Κόμματος, αποτελούν τη βάση του σύγχρονου επαναστατικού Προγράμματος του ΚΚΕ και της ακούραστης καθημερινής δραστηριότητας που αναπτύσσουν το Κόμμα και οι δυνάμεις του στους φορείς του μαζικού εργατικού - λαϊκού κινήματος, για την ενίσχυση της Κοινωνικής Συμμαχίας, για να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, ο δρόμος της σοσιαλιστικής προοπτικής.
Το Πρόγραμμα του ΚΚΕ αποτελεί το βάθρο για τη σταθερότητα στο στρατηγικό στόχο, την ικανότητα στην οργάνωση και διεξαγωγή της πάλης σε κάθε φάση και σε όλες τις συνθήκες, την ευελιξία και αντοχή στα σκαμπανεβάσματα και τα ζιγκ - ζαγκ της ταξικής πάλης, την ικανότητα κατάλληλου συνδυασμού όλων των μορφών και μέσων δράσης.
Να, λοιπόν, τι φοβίζει τους απολογητές της βαρβαρότητας!
Τους φοβίζει ότι οι εξελίξεις βάζουν και θα βάλουν ακόμα πιο έντονα στο μέλλον την απάντηση στο δίλημμα «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα».
Φοβίζει ακόμα ότι υπάρχει το ΚΚΕ, η συγκροτημένη - οργανωμένη πρωτοπόρα δύναμη που μπορεί να δείξει το δρόμο στο λαό για να απαντήσει: Σοσιαλισμός.
Παραπομπές:
1. Β. Ι. Λένιν: «Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 37, σελ. 434.
2. Ο.π., σελ. 497.
Δ. Κ.