Οι εκάστοτε διαχειριστές του αστικού κράτους, όταν θέλουν να δώσουν το οριστικό χτύπημα σε έναν κοινωνικό τομέα για να τον μετατρέψουν σε επενδυτικό εργαλείο και πηγή ανταποδοτικών εσόδων, αφού προηγουμένως σε βάθος πολλών ετών έχουν συμβάλει ο καθένας με τη σειρά του στο να τον καταστήσουν - μέσα από μόνιμη υποχρηματοδότηση, υποστελέχωση και έλλειψη μέσων, υποδομών και εκσυγχρονιστικών παρεμβάσεων - υδροκέφαλο και αναποτελεσματικό, περιμένουν την κατάλληλη ευκαιρία για να προχωρήσουν στον τελικό τους στόχο.

Στην προκειμένη περίπτωση και όταν μιλάμε για τη δασοπροστασία και την πυρασφάλεια της χώρας, αφού επί 27 χρόνια ο ένας έκοβε και ο άλλος έραβε, έχοντας αφήσει συνειδητά τον εμπλεκόμενο μηχανισμό δασοπροστασίας έρμαιο όλων των προαναφερομένων, το πλήρωμα του χρόνου ήρθε με τον νόμο 4662/2020. Εχει μια σημασία όμως να θυμηθούμε ότι από το 1992 είχε διαπιστωθεί, με ομόφωνο πόρισμα της διακομματικής επιτροπής της Βουλής, η αναγκαιότητα για τη δημιουργία ενός ενιαίου φορέα για τη δασοπροστασία της χώρας. Το πόρισμα αυτό ποτέ δεν υλοποιήθηκε, αντ' αυτού η κυβέρνηση Σημίτη το 1998, για καθαρά δημοσιονομικούς λόγους, με τον διαχωρισμό της καταστολής από την πρόληψη έβαλε το πρώτο λιθαράκι για την αντίστροφη μέτρηση.

Εκτοτε, σε κάθε αντιπυρική περίοδο, μετά από μια μεγάλη καταστροφή περισσεύει η υποκρισία όλων όσοι μιλούν από κυβερνητική ή αντιπολιτευτική θέση, προσπερνώντας με μεγάλη ευκολία τις τεράστιες διαχρονικές τους ευθύνες. Αξιοποιούν μάλιστα τις συγκυριακές καταστάσεις από πλευράς αποτελεσμάτων μιας αντιπυρικής περιόδου, μαγειρεύοντας τα στατιστικά στοιχεία κατά το δοκούν για να επιδείξουν θετικό έργο. Μη μας διαφεύγει όμως ότι τον τρόπο προβολής των «επιτυχιών» τους, με τις μαθηματικές αλχημείες των στοιχείων, τον δίδαξε η «πρώτη φορά» αριστερά. Στα χνάρια αυτά βαδίζει και η σημερινή κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας. Μιας λοιπόν και διανύουμε τη νέα αντιπυρική περίοδο, ας δούμε πόσο ασφαλείς μπορεί να κοιμόμαστε λόγω του πολυδιαφημισμένου σχεδιασμού της κυβέρνησης, που φέρνει «επιτυχίες».

Πετυχημένη λοιπόν η αντιπυρική περίοδος του 2019 κατά την κυβέρνηση, γιατί παρότι ήταν αυξημένος ο αριθμός των πυρκαγιών (9.500) σε σχέση με το 2018 (8.006) δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός και κάηκαν λιγότερα στρέμματα δασικής γης το 2019 (78.351) σε σχέση με το 2018 (94.523). Καταρχάς, το γεγονός και μόνο του όγκου των πυρκαγιών σηματοδοτεί την αποτυχία της κυβέρνησης, γιατί δεν έκανε τίποτα το ουσιαστικό σε προληπτικό επίπεδο ώστε να μην εκδηλώνονται τόσο εύκολα και σε τέτοιο αριθμό οι δασικές πυρκαγιές. Να θυμίσουμε μήπως ότι κατά τη διάρκεια της μεγάλης πυρκαγιάς τον Αύγουστο του 2019 στο Μονοδένδρι Ευβοίας, και παρότι η ίδια περιοχή είχε καεί και τον Αύγουστο του 2018, τότε μόνο έστειλαν οι υπεύθυνοι της προβεβλημένης Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδας μηχανήματα για να ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες; Αξίζει να αναφερθεί ότι και τη φετινή αντιπυρική περίοδο τη χαρακτηρίζει η απουσία προληπτικών παρεμβάσεων. Η χρηματοδότηση των 326 ΟΤΑ μέσα στον Ιούνη με 18.400.000 ευρώ και η πρόβλεψη για χρηματοδότηση των αρμόδιων υπηρεσιών του υπουργείου Περιβάλλοντος (Δασικές Υπηρεσίες κ.λπ.) συνολικά με 4.454.105 ευρώ, σε αντιστοιχία με το γεγονός ότι συζητάμε για το 65% των εδαφών της χώρας που χρήζουν προληπτικών παρεμβάσεων και με ό,τι έχει προηγηθεί σε επίπεδο καταστροφών, λέγεται απλά εμπαιγμός.

Το γεγονός όμως ότι δεν υπήρξε κανένας νεκρός την αντιπυρική περίοδο του 2019 σε σύγκριση με την προηγούμενη χρονιά, του 2018, των 102 θυμάτων, και ότι κάηκαν λιγότερα στρέμματα δασικών εκτάσεων, δεν τεκμηριώνει την επιτυχία κανενός σχεδιασμού. Για τον απλούστατο λόγο ότι πριν από τη μεγάλη καταστροφή του 2007, όταν κάηκαν με τραγικό τρόπο 89 συνάνθρωποί μας συμπεριλαμβανομένων 9 πυροσβεστών και 2 πιλότων, προηγήθηκαν έξι (6) συνεχόμενες αντιπυρικές περίοδοι με αυξημένο όγκο συμβάντων μεν, χωρίς όμως ούτε έναν νεκρό πολίτη και μάλιστα με λιγοστές καμένες εκτάσεις συγκριτικά με κάθε άλλη φορά. Μια ματιά στα στοιχεία του πίνακα μπορεί να διαπιστώσει του λόγου το αληθές (τα επεξεργασμένα στοιχεία προέρχονται από το site του Πυροσβεστικού Σώματος).

Τα θύματα που καταγράφηκαν αυτήν την περίοδο ήταν οι 4 πυροσβέστες και οι 3 πιλότοι που χάθηκαν, λόγω των απαράδεκτων εργασιακών συνθηκών που υπήρχαν και συνεχίζουν σε ακόμα χειρότερη μορφή να υπάρχουν.

Το ίδιο συνέβη και πριν από τη δαντική κόλαση που βίωσαν οι κάτοικοι στο Μάτι το 2018 και που θα έπρεπε, με δεδομένη την τραγική εμπειρία του 2007, να έχουν πάρει οι κυβερνήσεις κάποια μέτρα. Στις 10 αντιπυρικές περιόδους που προηγήθηκαν της καταστροφής στο Μάτι, ενώ είχαν όλες πιο αυξημένο όγκο συμβάντων από αυτή του 2018 και οι 7 από αυτές πιο αυξημένο όγκο καμένων δασικών εκτάσεων, δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός πολίτης. Θύματα όμως στο διάστημα της δεκαετίας υπήρξαν στις τάξεις του Πυροσβεστικού Σώματος, επιβεβαιώνοντας τις τραγικές εργασιακές συνθήκες και την έλλειψη μέτρων προστασίας, με νεκρούς 10 πυροσβέστες και 1 πιλότο.

Με δεδομένο λοιπόν το τι προηγήθηκε του ξεσπάσματος των δύο κομβικών αντιπυρικών περιόδων του 2007 και του 2018, τα ίδια τα γεγονότα καθιστούν αυθαίρετη την κυβερνητική θριαμβολογία αλλά και επικίνδυνη, για τον αβάσιμο εφησυχασμό που διασπείρει στο λαό.