Την ίδια ώρα που και στον κλάδο του Μετάλλου εντείνεται πολύμορφα η αντεργατική επίθεση κυβέρνησης και εργοδοσίας, με απληρωσιά, μειώσεις μισθών, εκ περιτροπής εργασία, «λουκέτα» και απολύσεις, την ίδια ώρα που στο φόντο της νέας οικονομικής κρίσης και των εντεινόμενων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών προωθούνται αντιλαϊκοί σχεδιασμοί με άμεσες επιπτώσεις στους εργαζόμενους του κλάδου (π.χ. στη Ναυπηγοεπισκευή, στην εκμετάλλευση του ορυκτού πλούτου, όπως στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ κ.α.), η Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων Μετάλλου (ΠΟΕΜ) με απόφαση της πλειοψηφίας της διοίκησης (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ) προχωρά σε ένα αποκλειστικά εκλογικό συνέδριο, όπου οι αντιπρόσωποι εργάτες δεν θα μπορούν να συζητήσουν για όλα τα παραπάνω, για τα σοβαρά προβλήματα των εργαζομένων του κλάδου και για την οργάνωση της αγωνιστικής τους απάντησης.

Οι μεθοδεύσεις αυτές του εργατοπατερισμού δεν είναι καθόλου τυχαίες: Στόχος τους είναι με όσο γίνεται πιο συνοπτικές διαδικασίες, όσο γίνεται πιο μακριά από τους εργαζόμενους του κλάδου, να ανανεωθούν οι αρνητικοί συσχετισμοί στη διοίκηση της Ομοσπονδίας για να συνεχίσει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός να αντιμάχεται την ανάπτυξη ταξικών αγώνων απέναντι στο κεφάλαιο και την αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, να συνεχίσει να παίζει το ρόλο του στην υπηρέτηση επιχειρηματικών συμφερόντων.

Γι' αυτό μαζί με τους κανονικούς αντιπροσώπους των εργαζομένων φέρνουν και μερικές δεκάδες νόθους να ψηφίσουν, γι' αυτό και το συνέδριο - fast track της ΠΟΕΜ θα γίνει στο ίδιο πολυτελές ξενοδοχείο στο Καβούρι που χρησιμοποίησε για το «συνέδριο» - παρωδία που έστησε λίγους μήνες πριν η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, προδικάζοντας για τα ίδια εξευτελιστικά φαινόμενα, με την περιφρούρηση του εκφυλισμού από μπράβους και αστυνομία, σε διαδικασίες εντελώς ξένες και εχθρικές προς το εργατικό κίνημα και τα σωματεία του.

Τα ταξικά συνδικάτα καταγγέλλουν τη στάση της πλειοψηφίας του ΔΣ της ΠΟΕΜ και απαιτούν να γίνει στο Συνέδριο ουσιαστική συζήτηση για τα προβλήματα του κλάδου και για το πώς θα απαντήσουν οι εργαζόμενοι στην επίθεση.

Σε κοινή ανακοίνωσή τους, τα Συνδικάτα Μετάλλου Αττικής, Μαγνησίας «Μήτσος Παπαρήγας», Κεντρικής Μακεδονίας, Φθιώτιδας και Βοιωτίας σημειώνουν μεταξύ άλλων: «Η ΠΟΕΜ έπρεπε να είναι όπλο στα χέρια των μεταλλεργατών. Να γίνεται ασπίδα προστασίας των εργατικών δικαιωμάτων (...) Να πρωτοστατεί στην πάλη για να γίνει η εργατική τάξη αφέντης στον πλούτο που παράγει. Δεν είναι όμως αυτό. Και έχουμε όλοι μας ευθύνη για το τι Ομοσπονδία θέλουμε. Πριν μερικούς μήνες γίναμε όλοι μάρτυρες στο συνέδριο που αναβλήθηκε με ευθύνη της πλειοψηφίας, όταν η ίδια προσπάθησε να νομιμοποιήσει αντιπροσώπους με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το επιχειρεί και τώρα (...) Απευθυνόμαστε σε κάθε τίμιο συνδικαλιστή από όλες τις παρατάξεις, που όχι μόνο δεν πρέπει να τον ικανοποιεί αυτή η εικόνα, αλλά πρέπει να αντιδράσει στις μεθοδεύσεις της πλειοψηφίας ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, που θέλουν να αλλοιώσουν το σώμα των συνέδρων με νόθους, δημιουργημένους κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση της μεγαλεργοδοσίας».

Με βάση τα παραπάνω, τα 5 κλαδικά Συνδικάτα καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας του κλάδου τη μέρα του συνεδρίου, το Σάββατο 4/7, στις 8 π.μ., έξω από το χώρο του ξενοδοχείου.

Τα ναυπηγεία της χώρας, ένα ιδιαίτερα σημαντικό κομμάτι του κλάδου, με μεγάλες επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας και συγκέντρωση εργαζομένων, σχετίζονται άμεσα με τους γενικότερους σχεδιασμούς για μετατροπή της Ελλάδας σε διαμετακομιστικό κόμβο Εμπορίου και Ενέργειας, όπου οι θαλάσσιες μεταφορές θα έχουν το δικό τους μερίδιο. Ταυτόχρονα «τρέχει» με γρήγορους ρυθμούς η προσαρμογή της εγχώριας ναυπηγικής βιομηχανίας στους επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς στην περιοχή. Την πολιτική αυτή εφαρμόζει σήμερα η κυβέρνηση ΝΔ, συνεχίζοντας από το σημείο όπου την έφτασε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και έχοντας σε κάθε φάση την πλήρη στήριξη όλων των άλλων αστικών κομμάτων.

Τα Ναυπηγεία της Σύρου μεταβιβάστηκαν, σε καθεστώς «εξυγίανσης», στα τέλη του 2018 από τον όμιλο Ταβουλάρη στην αμερικανικών συμφερόντων «ONEX». Για την ολοκλήρωση της μεταβίβασης «κουρεύτηκαν» κατά 85% χρέη που έφερε το ναυπηγείο προς ΟΤΑ και πρώην ΔΕΚΟ, ενώ οι οφειλές τους προς ΕΦΚΑ και ελληνικό Δημόσιο θα αποπληρωθούν σε... 280 μηνιαίες δόσεις. Επιπλέον, η συμφωνία δεν περιλάμβανε καμία δέσμευση για τα δικαιώματα των εργαζομένων. Η «ΟΝΕΧ» παρέλαβε τα ναυπηγεία «καθαρά» από θέσεις εργασίας και εργασιακά δικαιώματα.

Σήμερα στα Ναυπηγεία Σύρου, όπου κάποτε δούλευαν 200 μόνιμοι, οι εργαζόμενοι δουλεύουν πλέον μέσω εργολάβου, αμείβονται με την ώρα, με ατομικές συμβάσεις, χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα όπως αμοιβή υπερωριών, άδειες, επιδόματα. Το ναυπηγείο έχει μετατραπεί σε μία από τις εγκαταστάσεις - βάσεις των ΗΠΑ στην Ελλάδα, με ελλιμενισμό ΝΑΤΟικών φρεγατών κ.ά., αποτελώντας έτσι μαγνήτη επιθέσεων, στο πλαίσιο των διαρκώς εντεινόμενων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Σε πλήρη εξέλιξη βρίσκεται το παζάρι για το μέλλον των Ναυπηγείων Ελευσίνας, που ουσιαστικά υπολειτουργούν, χωρίς εμπορικό κομμάτι, όπως και τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, με ισχυρά επιχειρηματικά και γεωπολιτικά συμφέροντα να συγκρούονται στις πλάτες των εργαζομένων. Και εδώ η «ΟΝΕΧ» έχει το προβάδισμα στην εξαγορά. Χαρακτηριστικά, πριν από δυο βδομάδες ο υπουργός Ανάπτυξης, Α. Γεωργιάδης, δήλωνε: «Είμαστε στην τελική ευθεία για την ολοκλήρωση μίας ακόμη μεγάλης επένδυσης, της μεταβίβασης των Ναυπηγείων Ελευσίνας στην εταιρεία "ONEX"».

Σύμφωνα με πληροφορίες, η «ΟΝΕΧ» έχει προτείνει στην κυβέρνηση τη ναυπήγηση 4 φρεγατών, αμερικανικής σχεδίασης, για λογαριασμό του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, όταν αποκτήσει τα Ναυπηγεία Ελευσίνας από τον σημερινό ιδιοκτήτη (όμιλος Ταβουλάρη). Επίσης η αμερικανική πλευρά έχει ενημερώσει την κυβέρνηση για την πρόθεσή της να χρησιμοποιεί τα Ναυπηγεία Ελευσίνας για τη συντήρηση και επισκευή των μονάδων του 6ου Στόλου, που επιχειρεί σε Ευρώπη και Αφρική. Τα πλοία αυτά χρησιμοποιούν σήμερα για ελαφρά υποστήριξη τη Σούδα. Μια τέτοια εξέλιξη είναι φανερό ότι εμπλέκει βαθύτερα τη χώρα στα επικίνδυνα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια.

Στα ναυπηγεία απασχολούνται περίπου 600 εργαζόμενοι, στους οποίους ο όμιλος Ταβουλάρη από το 2016 και μετά καταβάλλει μόλις το 30% των δεδουλευμένων (το υπόλοιπο 70% το έχει αναλάβει το υπουργείο Αμυνας, με βάση το πρόγραμμα για τις πυραυλάκατους του Πολεμικού Ναυτικού), ενώ τους οφείλει δεδουλευμένα ετών, που φτάνουν τα 17 εκατ. ευρώ! Το κομμάτι των χρημάτων που αναλογεί στο κράτος είναι εξασφαλισμένο μόνο μέχρι το τέλος Ιούλη, σύμφωνα με τροπολογία που πέρασε στη Βουλή τον περασμένο Μάη. Στο σύνολο, ο μισθός των εργαζομένων έχει μειωθεί κατά 30%, ενώ σε ορισμένους εργαζόμενους που είναι σε 24ωρη βάρδια το ξεπερνά.

Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά βρίσκονται σε καθεστώς ειδικής διαχείρισης από το Μάρτη του 2018. Εχουν «σπάσει» σε 3 κομμάτια προκειμένου να πωληθούν. Το ένα κομμάτι, το 20% του σημερινού, έχει περάσει στο λεγόμενο «υπερταμείο». Το δεύτερο, το λεγόμενο «εμπορικό» κομμάτι, που περιλαμβάνει εγκαταστάσεις και σημαντικά εργαλεία του ναυπηγείου (πλωτές δεξαμενές, ρυμουλκά, γερανούς κ.λπ.), θα βγει σε πλειστηριασμό από τον ειδικό διαχειριστή, με τα έσοδα να πηγαίνουν στο κράτος για την πληρωμή του προστίμου που έχει επιβάλει η ΕΕ για τις λεγόμενες «παράνομες κρατικές ενισχύσεις». Το τρίτο κομμάτι, δηλαδή το υπόλοιπο 70% περίπου, το λεγόμενο «στρατιωτικό», θα βγει σε πλειστηριασμό από τον ειδικό διαχειριστή, όπου θα μπορούν να πάρουν μέρος μόνο εταιρείες από κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, από τα έσοδα θα πληρωθούν όλοι που τους οφείλονται χρήματα και... αν περισσέψει κάτι, θα πάρουν και οι εργαζόμενοι. Η «ΟΝΕΧ» έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον και για τα δύο κομμάτια, ενώ έχουν ενδιαφερθεί και άλλα μονοπώλια, μόνα τους ή με τη μορφή κοινοπραξιών.

Συνολικά οι εργαζόμενοι είναι τα μόνιμα θύματα όλων των αλλαγών που έχουν γίνει μέχρι τώρα στο ιδιοκτησιακό καθεστώς των ναυπηγείων. Στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, Ελευσίνας και Σύρου έχουν δοκιμαστεί όλες οι πιθανές μορφές ιδιοκτησίας και διαχείρισης στο πλαίσιο του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Τα ναυπηγεία έχουν περάσει αλλεπάλληλα από την ιδιωτική - εγχώρια ή ξένη - ιδιοκτησία των επενδυτών στην κρατική και στη μεικτή καπιταλιστική ιδιοκτησία κράτους - τραπεζών. Ο επενδυτής αναλάμβανε τα κέρδη και παρέδιδε στη συνέχεια τη διαχείριση και τις ζημιές στο κράτος, που διατηρούσε τα ναυπηγεία σε «υπολειτουργία» με χρηματοδότηση και κρατικές παραγγελίες μέχρι να ξαναπεράσουν σε νέο ιδιώτη. Το αποτέλεσμα πάντα το ίδιο: Οι εργαζόμενοι, εγκλωβισμένοι στη λογική του «μικρότερου κακού», με το δίλημμα να μην κλείσει η επιχείρηση, έχαναν δικαιώματα και κατακτήσεις.

Στη μέση ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, βασικά μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας, βρίσκονται και οι εργαζόμενοι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος - Πειραιά - Σαλαμίνας, η οποία έχει παραχωρηθεί από το κράτος στην COSCO και όπου δραστηριοποιούνται σήμερα πλήθος εργολάβων, που παίρνουν δουλειές απευθείας από διάφορες ναυτιλιακές εταιρείες. Τα σχέδια της COSCO, όπως αυτά αποτυπώνονται στο «master plan», είναι να βγάλει η ίδια άδεια για ναυπηγεία αλλά και να αλλάξει τη χρήση της μισής Ζώνης για άλλου είδους δραστηριότητες. Στα σχέδια αυτά, που είναι μέρος ευρύτερων σχεδιασμών της Κίνας, βάζει εμπόδια η πλευρά των ΗΠΑ.

Οι εργαζόμενοι του κλάδου του Μετάλλου έχουν πλούσια πείρα για το πώς κράτη και οργανισμοί του κεφαλαίου παρεμβαίνουν για την αναδιάρθρωση της παραγωγής, για το πώς επιχειρηματικοί όμιλοι κλείνουν και ανοίγουν εργοστάσια με κριτήριο κάθε φορά τι τους εξασφαλίζει μεγαλύτερο κέρδος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την κλιμάκωση της επίθεσης σε βάρος των θέσεων εργασίας, των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ, οι εργαζόμενοι της οποίας βρίσκονται σε πολύμηνες κινητοποιήσεις ενάντια στον διαλυτικό σχεδιασμό κυβέρνησης - κεφαλαίου - ΕΕ. Υπηρετώντας τα συνολικότερα συμφέροντα του κεφαλαίου, η κυβέρνηση ψήφισε τροπολογία στη Βουλή στις 12 Φλεβάρη με την οποία έθεσε τη ΛΑΡΚΟ σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης, η εφαρμογή της οποίας ξεκίνησε από 3 Μάρτη, έχοντας ορίζοντα ολοκλήρωσης 1,5 έτος και κατάληξη είτε την πώληση της εταιρείας σε ξεχωριστά κομμάτια (ξεχωριστά το εργοστάσιο και ξεχωριστά τα μεταλλεία) είτε την πτώχευσή της.

Η τροπολογία προβλέπει την εκκαθάριση της ΛΑΡΚΟ εν λειτουργία, με περικοπή του λεγόμενου μισθολογικού κόστους κατά 25% (ποσοστό που έχει ήδη ξεπεραστεί και σύμφωνα με τους εργαζόμενους έχει φτάσει ακόμη και στο 40%), κατάργηση Δώρων και επιδομάτων (αδείας και άλλων). Παραπέμπει στις ελληνικές καλένδες της λίστας πιστωτών τις αποζημιώσεις εργαζομένων που συνταξιοδοτήθηκαν πριν από την εφαρμογή της ειδικής εκκαθάρισης και δεν έχουν λάβει τα χρήματά τους. Στην ίδια λίστα εντάχθηκαν και οι οφειλές σε αυτοαπασχολούμενους και μικροεργολάβους αυτοκινητιστές, που αγγίζουν τους έξι μήνες δεδουλευμένων.

Παράλληλα, η εφαρμογή της ειδικής εκκαθάρισης έχει οδηγήσει σε τεράστια μείωση της παραγωγής, καθώς στο εργοστάσιο της Λάρυμνας λειτουργεί μόνο το ένα από τα πέντε καμίνια. Επίσης, έχει σφραγιστεί ετοιμοπαράδοτο μετάλλευμα στα μεταλλεία της Καστοριάς, στα δε μεταλλεία της Ευβοίας δόθηκαν χρήματα σε εργολαβική εταιρεία για αποκάλυψη μεταλλεύματος, που θα γίνει μετά το τέλος της ειδικής εκκαθάρισης.

Απέναντι σε αυτόν τον αντιλαϊκό σχεδιασμό, το Συνδικάτο Μετάλλου Φθιώτιδας και τα σωματεία των εργαζομένων στη ΛΑΡΚΟ έχουν προχωρήσει σε πολύμορφες κινητοποιήσεις: Με συλλαλητήρια στην Αθήνα, στη Χαλκίδα, με σειρά από απεργιακές κινητοποιήσεις, συγκεντρώσεις στο χώρο του εργοστασίου, καταλήψεις στα γραφεία της διοίκησης, πολυήμερη απεργία στα μεταλλεία της Εύβοιας με αίτημα την επισκευή του τριβείου μεταλλεύματος.

Σε μια άλλη εξέλιξη, στις 7 Μάη, η θυγατρική του ομίλου «Schneider Electric» στην Ελλάδα ανακοίνωσε το οριστικό κλείσιμο του εργοστασίου της στα Οινόφυτα στις 31/10/2020. Σε αυτό απασχολούνται περίπου 90 εργαζόμενοι, ενώ μέχρι πέρυσι έφταναν ανά διαστήματα ακόμη και τους 160, αφού περιοδικά προσλαμβάνονταν δεκάδες συμβασιούχοι ορισμένου χρόνου. Το εμπορικό τμήμα της εταιρείας στην Ελλάδα, με κύριο αντικείμενο τη λιανική αγορά, θα συνεχίσει να λειτουργεί.

Η μητρική εταιρεία αποτελεί βιομηχανικό κολοσσό, με μονάδες και δίκτυο σε πάνω από 115 χώρες. Σε παγκόσμιο επίπεδο ο όμιλος εμφάνισε το 2019 τζίρο 27,2 δισ. ευρώ, ενώ το αντικείμενο των εργασιών του αφορά ένα τεράστιο εύρος δραστηριοτήτων, με επίκεντρο την ηλεκτρική ενέργεια. Στην Ελλάδα η εταιρεία εγκαινίασε την παραγωγική της δραστηριότητα τη δεκαετία του 1990, όταν εξαγόρασε το εργοστάσιο της «Ελληνικής Βιομηχανίας Μετασχηματιστών» (συμφερόντων «ΑΓΕΤ Ηρακλής») στα Οινόφυτα. Ολα αυτά τα χρόνια «έσκασε» στα κέρδη, με κύριο αγοραστή των μετασχηματιστών που παράγει τη ΔΕΗ και μετά τον ΔΕΔΔΗΕ, δηλαδή με χρήματα του ελληνικού λαού. Σήμερα, σε συνθήκες όξυνσης των καπιταλιστικών ανταγωνισμών, η «Schneider» καταγράφει απώλειες στα μερίδιά της και βλέπει ως πιο κερδοφόρες επενδύσεις τους τομείς της «πράσινης Ενέργειας» και του αυτοματισμού, οπότε κλείνει το εργοστάσιο στα Οινόφυτα. Με άλλα λόγια, η Ελλάδα μένει χωρίς εγχώρια παραγωγή μετασχηματιστών, όχι βέβαια γιατί έπαψαν οι ανάγκες, αλλά γιατί κριτήριο αυτής της παραγωγής ήταν το καπιταλιστικό κέρδος. Με το ίδιο κριτήριο πετιούνται στο δρόμο περίπου 90 εργαζόμενοι και απαξιώνεται η τεχνογνωσία τους.

Οι κινητοποιήσεις στις οποίες προχώρησαν οι εργαζόμενοι και το σωματείο τους, με τη στήριξη και άλλων συνδικάτων, την ίδια ώρα που οι δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ προωθούσαν εξαρχής τη γραμμή της υποταγής και του «διαλόγου» με την εργοδοσία, βοήθησαν να φωτιστούν σε περισσότερους εργαζόμενους χρήσιμα συμπεράσματα, για την πραγματική αιτία αυτής της αντεργατικής εξέλιξης, για τη στάση της κυβέρνησης, που «νίπτοντας τας χείρας της» και επικαλούμενη τους νόμους της «ελεύθερης αγοράς» άφησε εντελώς απροστάτευτους τους εργαζόμενους.

Συνολικά στον κλάδο και με ακόμα μεγαλύτερη ένταση μετά την πανδημία, που επιτάχυνε την νέα οικονομική κρίση, εφαρμόστηκαν όλα τα αντεργατικά όπλα που έχει στη διάθεσή της η εργοδοσία: Η αναστολή συμβάσεων, η εκ περιτροπής εργασία μαζί με απολύσεις, οι διαθεσιμότητες κ.ά. Η «Χαλυβουργία Ελλάδος» στον Βόλο, για παράδειγμα, από τις αναστολές συμβάσεων μέσα στην πανδημία πέρασε τώρα το 50% του προσωπικού στο αντεργατικό πρόγραμμα «Συν-Εργασία», οδηγώντας σε νέα μείωση μισθών κατά 20%. Αντίστοιχα, η ΣΙΔΕΝΟΡ στη Θεσσαλονίκη (όμιλος ΒΙΟΧΑΛΚΟ), μετά τις εκατοντάδες διαθεσιμότητες εργαζομένων μέσα στο Μάρτη, προχώρησε το τελευταίο διάστημα σε 20 απολύσεις μόνιμων και συμβασιούχων εργαζομένων.

Σε μια τέτοια περίοδο, ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός βρίσκεται μπροστά σε πιο σύνθετα καθήκοντα. Δεν καλείται απλώς να νομιμοποιήσει αντεργατικούς σχεδιασμούς και μέτρα της εργοδοσίας και της κυβέρνησης, αλλά ταυτόχρονα να υπηρετήσει συγκεκριμένες επιλογές στο πλαίσιο ευρύτερων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, οι οποίες έρχονται σε ευθεία αντίθεση με τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Ταγμένη σε αυτές τις στοχεύσεις, η ηγεσία της ΠΟΕΜ όλα αυτά τα χρόνια κλίνει σε όλες τις πτώσεις το «μικρότερο κακό», προπαγανδίζει ότι πρέπει οι εργαζόμενοι να βάζουν πλάτη για την ανταγωνιστικότητα και την επιχειρηματικότητα.

Στα ναυπηγεία, για παράδειγμα, οι ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δείχνουν στους εργαζόμενους ως διέξοδο την ιδιωτική πρωτοβουλία, την έλευση του «σωτήρα - επενδυτή», σήμερα της αμερικανικών συμφερόντων «ΟΝΕΧ». Ετσι, το 2018 η ΠΑΣΚΕ στα Ναυπηγεία Ελευσίνας χαρακτήρισε «εξαιρετικά σημαντική» την προσφορά των Αμερικανών επενδυτών και κάλεσε την τότε κυβέρνηση να πάρει αποφάσεις με βάση τη «γεωπολιτική σημασία της πρότασης και τα εθνικά συμφέροντα»!

Μπροστά στις εξελίξεις φροντίζουν να κρατούν τους εργαζόμενους σε αδράνεια, βάζουν εμπόδια στις κινητοποιήσεις και στις συλλογικές διαδικασίες, ακόμα και στο να γίνει Γενική Συνέλευση ώστε να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι και να αποφασίσουν οι ίδιοι για το πώς θα αντιδράσουν. Η ΔΑΚΕ ξεκάθαρα καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν να έρθει η «ΟΝΕΧ», ενώ η ΠΑΣΚΕ καλλιεργεί αναμονή - προσμονή, δίνοντάς τους ψεύτικες ελπίδες. Οι όποιες κινητοποιήσεις στα Ναυπηγεία Ελευσίνας είναι αποτέλεσμα της πίεσης των εργαζομένων, με την καθοριστική συμβολή των ταξικών δυνάμεων μέσα στο ναυπηγείο.

Το Μάη, όταν το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής και Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας πήρε την πρωτοβουλία για κινητοποίηση στο υπουργείο Ανάπτυξης, την οποία οι εργαζόμενοι στήριξαν, οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού με υπόδειξη του Αδ. Γεωργιάδη και μέσω Facebook οργάνωσαν «αντικινητοποίηση» στο σπίτι του Ταβουλάρη, απαιτώντας να δώσει τις μετοχές στον Ξενοκώστα (Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας - ιδιοκτήτης της «ΟΝΕΧ»)!

Οι ίδιοι εργατοπατέρες στην ΠΟΕΜ επικαλούνταν με θράσος «οικονομική στενότητα», προκειμένου να δικαιολογήσουν την άρνησή τους να δεχτούν αιτήματα σωματείων εργαζομένων της ΛΑΡΚΟ, της «Schneider» κ.λπ. για έμπρακτη στήριξη μπροστά στις κινητοποιήσεις που οργάνωσαν αυτά στην Αθήνα ενάντια σε λουκέτα και άλλα αντεργατικά σχέδια. Κι όμως, τώρα που είναι να κάνουν συνέδριο μακριά από τους εργάτες, η «οικονομική στενότητα» δεν τους εμπόδισε να κλείσουν το χλιδάτο ξενοδοχείο στο Καβούρι, για να μπορούν μαζί με τα φιλαράκια τους στην ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ να δροσιστούν δίπλα από τις πισίνες του, όσο πιο μακριά γίνεται από τους εργαζόμενους, τις αγωνίες και τους αγώνες τους.

Οι δυνάμεις του εργατοπατερισμού επιτίθενται στις ταξικές δυνάμεις, στοχεύοντας το σύνολο των εργαζομένων, στην προσπάθειά τους να αφοπλίσουν μάζες εργαζομένων που άρχισαν να σκέπτονται διαφορετικά και να προτάσσουν μπροστά τις δικές τους ανάγκες.

Στην αντίπερα όχθη, οι ταξικές δυνάμεις προβάλλουν μέσα από πολύμορφη δράση τα καθημερινά μικρά και μεγάλα προβλήματα των εργαζομένων, αναδεικνύουν την αιτία τους και την ανάγκη ρήξης με τη λογική της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων» και της πάλης «στο μέτρο του εφικτού».

Διαμορφώνουν πλαίσιο πάλης με κριτήριο τις ανάγκες των εργαζομένων, θέτουν και διεκδικούν αιτήματα όπως μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις μισθών και κατοχύρωση δικαιωμάτων, μέτρα για την προστασία της υγείας και της ασφάλειας στην εργασία, καμία απόλυση.