Βασικό επιχείρημα της κυβέρνησης, που κυριάρχησε και στη Βουλή, στη συζήτηση του νομοσχεδίου για τις διαδηλώσεις, ήταν αυτό περί «ταλαιπωρίας της πλειοψηφίας από τις μειοψηφίες». Το ίδιο επιχείρημα χρησιμοποιούσε και ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν νομοθετούσε τον περιορισμό του απεργιακού δικαιώματος. Η αντιστροφή της πραγματικότητας είναι εμφανής. Οι βιομήχανοι, οι κλινικάρχες, οι μεγαλέμποροι, οι εφοπλιστές, οι τραπεζίτες, η αστική τάξη δηλαδή, είναι η πραγματική μειοψηφία, που ζει παρασιτικά από τον πλούτο που παράγει η τεράστια κοινωνική πλειοψηφία, οι εργαζόμενοι στη βιομηχανία, στις μεταφορές, στα σούπερ μάρκετ. Τα εκατομμύρια εργατικά χέρια, και όχι τα κεφάλαια των επενδυτών, είναι αυτά που δίνουν ζωή στις μηχανές, στα εργοστάσια, στα καράβια, στους ηλεκτρονικούς υπολογιστές. Οπως έδειξε και η πανδημία, χωρίς αυτούς δεν κινείται κυριολεκτικά τίποτα. Κι όμως, την ίδια στιγμή οι εργατοϋπάλληλοι γνωρίζουν την απογείωση της εκμετάλλευσης και την ανασφάλεια, καταδικάζονται σε νέες θυσίες. Αυτή η πραγματική μειοψηφία, λοιπόν, τρέμει στην ιδέα ότι η πλειοψηφία θα συνειδητοποιήσει κάποια στιγμή τη δύναμή της και θα τους πάρει αμπάριζα. Γι' αυτό παίρνουν μέτρα απαγορεύσεων και καταστολής, συκοφάντησης και χτυπήματος του κινήματος ακόμα και με προβοκάτσιες. Το σύνθημα όμως της μεγάλης κινητοποίησης των συνδικάτων στο Σύνταγμα, την περασμένη Πέμπτη, δεν χωράει καμία αμφισβήτηση: «Τέρμα πια στη σύγχρονη σκλαβιά, κι αυτός ο νόμος θα μείνει στα χαρτιά»!