Συνοπτικά, το νομοσχέδιο προβλέπει τη δημιουργία ενός Νομικού Προσώπου Ιδιωτικού Δικαίου με την επωνυμία «Κέντρο Πολιτισμού και Δημιουργίας Ακροπόλ», που θα αναλάβει τη διαχείριση του ακινήτου του πρώην ξενοδοχείου «Acropole Palace». Ο ειδικός αγορητής του ΚΚΕ, Γιάννης Δελής, ανέφερε πως το νομοσχέδιο εκφράζει επί της ουσίας την εμπορευματική πλευρά της Τέχνης και του Πολιτισμού, θέτοντας τόσο τις οικονομικές όσο και τις ιδεολογικές προεκτάσεις που έχει το ζήτημα. «Μόνη έγνοια» του νομοσχεδίου, όπως είπε, «είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για τη μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των επενδύσεων στον σύγχρονο πολιτισμό μέσα από το τετράπτυχο: επιχειρηματικότητα, εξωστρέφεια, ψηφιακός μετασχηματισμός, σύμπραξη δημόσιου και ιδιωτικού τομέα».
Ο βουλευτής του ΚΚΕ κωδικοποίησε τους στόχους του νομοσχεδίου, σημειώνοντας: «Στόχος είναι να πάψουν να υπάρχουν τόσες πολλές μικρές επιχειρήσεις και μεμονωμένοι αυτοαπασχολούμενοι καλλιτέχνες, δηλαδή να συγκεντρωθεί μέσα και από τη δραστηριότητα του ΑΚΡΟΠΟΛ - όχι αποκλειστικά μόνο μέσα από αυτό - η καλλιτεχνική παραγωγή σε μεγαλύτερες επιχειρήσεις και σε όσες μικρές επιχειρήσεις τελοσπάντων αποδειχθούν πιο ανθεκτικές, προκειμένου να γίνουν τι; Δορυφόροι των μεγάλων του πολιτιστικού χώρου και των γνωστών ιδρυμάτων που έχουν στήσει όλοι σχεδόν οι μεγάλοι κεφαλαιοκράτες, ιδρυμάτων που δεν φημίζονται βέβαια και ιδιαίτερα για την πρωτογενή καλλιτεχνική τους παραγωγή, παρά την ψάχνουν να τη βρουν έτοιμη».
Αλλος άμεσος στόχος «είναι η όσο γίνεται πιο μαζική προσέλκυση των νέων ειδικά καλλιτεχνών, που πένονται αυτό το διάστημα με ιδιαίτερα σκληρό τρόπο σε αυτήν την εποχή της πανδημίας», πληρώνοντας βέβαια ένα ακριβό αντίτιμο για τους ίδιους μα και για την Τέχνη τους. «Η υποχρέωσή τους να ενστερνιστούν και να ζυμωθούν με τις κάλπικες αξίες της καπιταλιστικής αγοράς, να εγκολπωθούν τις στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου για τον πολιτισμό και να ενσωματωθούν σε αυτές τις επιλογές. Με ποιον, άραγε, σκοπό; Στην καλύτερη περίπτωση για τους περισσότερους από αυτούς τους νέους καλλιτέχνες, να αποτελέσουν ένα χρήσιμο για τα κέρδη και αναλώσιμο φθηνό εργατικό δυναμικό. Αυτό είναι το πραγματικό νόημα της φράσης του νομοσχεδίου της αιτιολογικής έκθεσης "περί της ανάπτυξης", όπως λέει, "πλαισίου που θα χαρακτηρίζεται από βιώσιμα εργασιακά μοντέλα"», τόνισε ο Γ. Δελής.
Αναφερόμενος δε και στη λεγόμενη μεγιστοποίηση του κοινού, που πολύς λόγος γίνεται στο νομοσχέδιο, ο Γ. Δελής σημείωσε ότι διαφαίνεται πως «η τέχνη ως εμπόρευμα στον καπιταλισμό απευθύνεται αποκλειστικά σε αγοραστές και όχι σε κοινωνούς». Διαφορετικά, θα υπήρχε συστηματική προσπάθεια από το σχολείο, για να ανυψωθεί το μορφωτικό, το πολιτιστικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων, ώστε να μπορούν να κατανοούν, να μπορούν να συλλαμβάνουν και να απολαμβάνουν κάθε μορφή της Τέχνης. Αντίθετα, ως τρόποι μεγιστοποίησης του κοινού αναφέρονται το μάρκετινγκ, οι νέες τεχνικές ψηφιακής διανομής.
Σημείωσε, επίσης, ότι «θα επιχειρηθεί ο βαθύτερος έλεγχος των ιδεολογικών κατευθύνσεων της Τέχνης, με επιλεκτική ανάδειξη και χρηματοδότηση πολύ συγκεκριμένων και αρεστών στο σύστημα καλλιτεχνικών αντιλήψεων, όπως οι τελευταίου τύπου μεταμοντέρνες, αλλά και πολύ συγκεκριμένων καλλιτεχνών, αντίστοιχα». Ειδική αναφορά έκανε και στη σύνθεση του ΔΣ του νέου οργανισμού. «Το Διοικητικό του Συμβούλιο, ο διευθυντής του, αλλά και η συμβουλευτική του επιτροπή θα απαρτίζονται από πατενταρισμένους εκπροσώπους της επιχειρηματικής αντίληψης για την Τέχνη, με το ανάλογο, φυσικά, ιδεολογικό της περιεχόμενο. Και, φυσικά, δεν υπάρχει θέση στο Διοικητικό Συμβούλιο για τους εκπροσώπους των φορέων των ανθρώπων του Πολιτισμού και των Τεχνών», τόνισε ο βουλευτής του ΚΚΕ.
Ο Γ. Δελής αναφέρθηκε στο άρθρο 15, όπου το ΚΚΕ θα ψηφίσει τη διάταξη που προβλέπει την παράταση των αποσπάσεων των εργαζομένων στις κρατικές σκηνές. Οσον αφορά το άρθρο 17, όπως σημείωσε ο βουλευτής του ΚΚΕ, «δεν θα συναινέσουμε στη διάταξη για το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, μιας και δεν δίνει οριστική και μόνιμη λύση στο ζήτημα της στέγασης του Μουσείου στον χώρο του πρώην ΦΙΞ, που τώρα ανήκει στην ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ ΑΕ. Η καλύτερη λύση είναι αυτή η διάταξη να αποσυρθεί και να έρθει μια καινούργια, η οποία θα ορίζει ότι οι σημερινές κτιριακές εγκαταστάσεις, που χρησιμοποιούνται για τη στέγαση του ΕΜΣΤ, περνάνε στην κυριότητά του ως περιουσιακό του στοιχείο». Κατήγγειλε ιδιαίτερα έντονα το άρθρο 20, «το κερασάκι στην επιχειρηματική τούρτα του νομοσχεδίου», όπως σημείωσε. Με το συγκεκριμένο άρθρο, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι βελτιώνεται η υπάρχουσα νομοθεσία ως προς την προστασία των μνημείων - κινητών και ακινήτων - στην πραγματικότητα όμως, με τα όσα γράφονται για την απεικόνιση και την αποτύπωση ενός μνημείου, «ανοίγει διάπλατα κερκόπορτες στο νομοσχέδιο για να απαλλάσσονται από την υποχρεωτική αδειοδότηση ή το προβλεπόμενο τέλος για την απεικόνιση ή τη χρήση των μνημείων οι κάθε λογής επιχειρηματίες», τόνισε. Εφερε το παράδειγμα ότι μια πολυεθνική εταιρεία, με μια απλή αλλοίωση της εικόνας, την οποία θα εμφανίζει μάλιστα και ως καλλιτεχνική παρέμβαση, θα ξεφεύγει από την υποχρέωση της άδειας και θα εκμεταλλεύεται εμπορικά το μνημείο, τον απέραντο αρχαιολογικό πλούτο της χώρας μας.
Κλείνοντας, ο Γ. Δελής ανέφερε ότι το «Ακροπόλ» «θα μπορούσε να γίνει πράγματι ένας κόμβος πολιτιστικής δημιουργικότητας, ανταλλαγής, επικοινωνίας, ενίσχυσης και προβολής της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Αντ' αυτού, θεσμοθετείτε ένα διευθυντήριο για τη διαχείριση χρημάτων του Πολιτισμού με κριτήρια εμπορευματικά, εγκλωβισμό της καλλιτεχνικής δημιουργίας τελικά στα όρια της πολιτικής σκοπιμότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης».