21 χρόνια μετά τη Διακήρυξη της Μπολόνια, το «Ευρωπαϊκό Ελληνικό Πανεπιστήμιο» είναι πραγματικότητα. Μία πραγματικότητα που διαμόρφωσαν όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά, «πατώντας» η μία στο έργο της άλλης, παρά τις επιμέρους διαφωνίες, τροποποιήσεις και προσαρμογές. Και δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς, αφού σε όποια λωρίδα και αν κινούνται, όλα τα αστικά κόμματα προχωράνε στη λεωφόρο της ίδιας στρατηγικής και στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Αλλωστε το ομολογούν και οι ίδιοι, όπως έκαναν με χαρακτηριστικό τρόπο στη συζήτηση στη Βουλή για το νομοσχέδιο περί «αναβάθμισης του σχολείου». «Και βέβαια ο νόμος 4009/2011 (ν. Διαμαντοπούλου, ΠΑΣΟΚ) (...) συνάντησε πρωτοφανή κοινοβουλευτική συναίνεση για εκείνα τα δεδομένα (...) Εμείς ήμασταν στην αντιπολίτευση και παρείχαμε τότε στήριξη σε αυτόν το νόμο», είπε ο Κυρ. Μητσοτάκης καλώντας σε ευρεία συναίνεση στην αντιεκπαιδευτική πολιτική, με τον Αλ. Τσίπρα να παίρνει πάσα, λέγοντας ότι τα ζητήματα της Παιδείας είναι «εθνικά ζητήματα», που απαιτούν μία κοινή «βάση συζήτησης».

Ποια είναι, όμως, η κοινή «βάση συζήτησης», πάνω στην οποία χτίζουν με τη σειρά όλες οι κυβερνήσεις; Ποια κοινή στρατηγική υπηρετούν;

Το Συμβούλιο Παιδείας της ΕΕ το 2018 - εξειδικεύοντας τη στρατηγική του κεφαλαίου στην Ανώτατη Εκπαίδευση - έθεσε μεταξύ άλλων τους εξής στόχους:

- Τη δημιουργία μίας «νέας γενιάς Ευρωπαίων, οι οποίοι μπορούν να συνεργαστούν και να δουλέψουν σε διαφορετικές ευρωπαϊκές και παγκόσμιες κουλτούρες, σε διαφορετικές γλώσσες και πέρα από σύνορα, τομείς και επιστημονικά πεδία».

- Τη «διεθνή ανταγωνιστικότητα των ευρωπαϊκών ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και συμβολή στην ευρωπαϊκή οικονομία της γνώσης, την απασχόληση» καθώς και «την ενίσχυση της σχέσης της με τον τομέα της έρευνας και καινοτομίας στην Ευρώπη και της προσέγγισής της στην κοινωνία και την οικονομία».

- Την «υλοποίηση των βασικών δεσμεύσεων της Μπολόνια (διασφάλιση ποιότητας, αναγνώριση, και, κατά περίπτωση, πτυχίο τριών κύκλων σπουδών)».

Με αυτούς τους στόχους συμφώνησε ο τότε υπουργός Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ, Κ. Γαβρόγλου. Πιάνοντας το νήμα της κοινής τους πολιτικής, η υπουργός Παιδείας Ν. Κεραμέως, σε πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, συμπύκνωσε τους ίδιους στόχους σε τρεις λέξεις: Εξωστρέφεια, Αυτονομία, Ελευθερία στην Ανώτατη Εκπαίδευση.

Στον ένα χρόνο διακυβέρνησής της η ΝΔ έχει προχωρήσει αποφασιστικά την ανάπτυξη του «εξωστρεφούς» πανεπιστημίου. Διάνθισε την αγοραπωλησία γνώσης στα πανεπιστήμια με ξενόγλωσσα προπτυχιακά προγράμματα, joint και double degrees μεταξύ ελληνικών ΑΕΙ και μεταξύ ελληνικών και ξένων ΑΕΙ, διευκόλυνε περαιτέρω τη σύνδεση της έρευνας με τις επιχειρήσεις, συνέχισε την ομηρία χιλιάδων φοιτητών σε νεοϊδρυθέντα ή πανεπιστημιοποιημένα Τμήματα, παγίωσε την κατηγοριοποίηση Τμημάτων με αφορμή και τις πρόσφατες αντιστοιχίες για τις μετεγγραφές, και ο κατάλογος συνεχίζεται.

Οσο κι αν προσπαθούν να παρουσιάσουν τα παραπάνω ως τα απαραίτητα βήματα για ένα «σύγχρονο» πανεπιστήμιο, το ερώτημα που προκύπτει είναι λογικό: Ποιανού τις ανάγκες καλύπτουν αυτοί οι εκσυγχρονισμοί;

Εξάλλου, οι «σύγχρονες» προτάσεις της ΝΔ δεν κερδίζουν και βραβείο πρωτοτυπίας... Οπως ομολόγησε στη Βουλή και ο Αλ. Τσίπρας σχετικά με τα ξενόγλωσσα προγράμματα σπουδών: «Δυστυχώς και σε αυτό δεύτεροι έρχεστε και καταϊδρωμένοι. Εμείς ήμασταν αυτοί που τα καθιερώσαμε...», με το πρώτο ξενόγλωσσο προπτυχιακό πρόγραμμα με δίδακτρα στη Φιλοσοφική Αθήνας, που ίδρυσε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ παρέλαβε στρωμένη δουλειά από τον ΣΥΡΙΖΑ, γι' αυτό και παρά τις όποιες τροποποιήσεις και προσαρμογές, συνεχίζει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική και στα πανεπιστήμια. Ο ΣΥΡΙΖΑ ως διακυβέρνηση έκανε μεταρρυθμίσεις - τομές για την «ενίσχυση της εξωστρέφειας και της ενδυνάμωσης των σχέσεων πανεπιστημίων και παραγωγικών μονάδων» (Γαβρόγλου, 19/1/2020, «Αυγή»). Μεταξύ άλλων:

- Βάθυνε την κατηγοριοποίηση πτυχίων και αποφοίτων, την αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα, την πρόσδεση των Ιδρυμάτων με τους παραγωγικούς στόχους σε περιφερειακό επίπεδο. Με την εκτεταμένη αναμόρφωση του ακαδημαϊκού χάρτη της χώρας, τις πανεπιστημιοποιήσεις των πρώην ΤΕΙ, την ίδρυση διετών Προγραμμάτων Τεχνικής Εκπαίδευσης για αποφοίτους ΕΠΑΛ, τη δημιουργία του θεσμού των περιφερειακών Ακαδημαϊκών Συμβουλίων Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας (ΑΣΑΕΕ).

- Επέκτεινε την αγορά γνώσης και δεξιοτήτων, εκτοξεύοντας τον αριθμό των μεταπτυχιακών προγραμμάτων επί πληρωμή, αποσπώντας την παιδαγωγική επάρκεια από το πτυχίο κ.ά.

Σε αυτήν τη βάση, μόνο γέλιο μπορούν να προκαλέσουν οι «ενστάσεις» του Αλ. Τσίπρα για την ίδρυση ξενόγλωσσων προγραμμάτων σπουδών: «Εμείς ήμασταν αυτοί που τα καθιερώσαμε», αλλά «πήραμε κάθε μέτρο ώστε τα προγράμματα αυτά να μην υπονομεύουν ούτε τον δημόσιο και δωρεάν χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης, ούτε να δημιουργούν ένα πανεπιστήμιο πολλών ταχυτήτων».

Οι φοιτητές ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνει το πανεπιστήμιο - πρότυπο της ΕΕ, το ζουν!

Είναι το πανεπιστήμιο που:

• Με την είσοδό του σε αυτό ένας φοιτητής - στην πλειοψηφία των περιπτώσεων - αναγκάζεται να διαμορφώσει τη δική του «συλλογή προσόντων», με στόχο να γίνει πιο ελκυστικός στην αγορά εργασίας, να βρει πιο εύκολα δουλειά. Από το πρώτο κιόλας εξάμηνο, σε πολλά τμήματα, πρέπει να διαμορφώσει το δικό του πρόγραμμα σπουδών, επιλέγοντας ανάμεσα σε έναν λαβύρινθο μαθημάτων (μαθήματα κορμού, ελεύθερης επιλογής, μαθήματα από άλλα τμήματα κ.ά.). Παίρνοντας στα χέρια του το πτυχίο, ξεκινάει αναζήτηση του κατάλληλου μεταπτυχιακού, αυτού που «πουλάει», που «ανοίγει πόρτες», των πιστοποιητικών που θα του παρέχουν τα πολυπόθητα μόρια για ένα διορισμό... και ο αγώνας συνεχίζεται. Με λίγα λόγια, καλείται να γίνει manager του εαυτού του, χωρίς να του προσφέρεται μια ολοκληρωμένη εικόνα του επιστημονικού του αντικειμένου, του αντίστοιχου κλάδου, των νέων δεδομένων που διαμορφώνονται. Και, βέβαια, με την προϋπόθεση ότι θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στο κόστος, στα εξαντλητικά ωράρια, αφού οι περισσότεροι νέοι συνδυάζουν αυτόν τον αγώνα με τη δουλειά.

Ακόμα κι αν κάποιος καταφέρει να βγάλει μια άκρη, οι εύστοχες επιλογές σήμερα μπορούν σύντομα να γίνουν ξεπερασμένες, να μείνουν χωρίς αντίκρισμα, αφού οι αλλαγές στη διάρθρωση κλάδων, στις ιεραρχήσεις των μονοπωλιακών ομίλων, ακόμα και οι επιστημονικές εξελίξεις είναι ραγδαίες. Ο απόφοιτος καλείται να προσαρμοστεί χωρίς να έχει λάβει από τις σπουδές του ολοκληρωμένη γνώση του επιστημονικού του αντικειμένου, να έχει αναπτύξει ερευνητική ικανότητα, ώστε να ακολουθεί τα επιστημονικά δεδομένα. Ο αγώνας, λοιπόν, εξελίσσεται σε ένα συνεχές κυνηγητό επανακατάρτισης, πιστοποιήσεων, πρέπει να είναι έτοιμος κατά τη διάρκεια του εργασιακού του βίου να αλλάξει αρκετές φορές εργοδότη, αντικείμενο δουλειάς, κλάδο ή ακόμα και χώρα. Χαρακτηριστικές είναι οι τοποθετήσεις των ίδιων των καθηγητών στον αστικό Τύπο. Οπως πρόσφατα διαβάσαμε, το σημερινό πανεπιστήμιο πρέπει να προετοιμάζει τους φοιτητές για «να εξειδικεύονται στην κάθε φορά νέα μορφή της επιστήμης τους, αλλά ακόμα και τη μεταπήδησή τους σε άλλη επιστήμη», αφού «οι σημερινοί έφηβοι θα αλλάξουν επάγγελμα τέσσερις φορές, κατά μέσο όρο, στη διάρκεια της ζωής τους». Αυτή είναι η «νέα γενιά Ευρωπαίων» που οραματίζεται η ΕΕ.

• Μετατρέπει το πτυχίο σε ένα ακόμα χαρτί, που δεν εξασφαλίζει την πρόσβαση στο επάγγελμα, πολύ περισσότερο τη δουλειά στο αντικείμενο σπουδών με δικαιώματα. Αυτό το ξέρουν από πρώτο χέρι χιλιάδες φοιτητές των πρώην ΤΕΙ που πανεπιστημιοποιήθηκαν και των νεοϊδρυθέντων πανεπιστημίων, που η προσπάθειά τους να μπουν σε μία σχολή, να σπουδάσουν, να εξασφαλίσουν το μέλλον τους, έμεινε στον αέρα με ευθύνη και των δύο τελευταίων κυβερνήσεων! Το ξέρουν από πρώτο χέρι οι χιλιάδες νέοι μηχανικοί από τα πρώην ΤΕΙ, που δεν έχουν αντιστοιχηθεί τα πτυχία τους, είναι εγκλωβισμένοι σε ένα πτυχίο χωρίς αντίκρισμα. Αλλά και οι διπλωματούχοι μηχανικοί των Πολυτεχνείων, με την προώθηση της εξατομικευμένης πρόσβασης στο επάγγελμα, με την αυστηροποίηση των εξετάσεων για τη λήψη άδειας ασκήσεως επαγγέλματος. Το γνωρίζουν καλά οι φοιτητές των καθηγητικών σχολών, με την εισαγωγή των «ακαδημαϊκών κριτηρίων», στη λογική «προσοντολογίου», που τους οδηγεί σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων και πιστοποιήσεων για ένα διορισμό σε θέση αναπληρωτή. Λίγο πολύ όλοι οι φοιτητές βιώνουν «παράδοξα» πράγματα στην πορεία των σπουδών τους. Είτε να χρειάζεται να αγοράσουν επιπλέον πιστοποίηση για γνώσεις που ήδη έχουν λάβει μέσα από τις σπουδές τους, με χαρακτηριστικό παράδειγμα την προσπάθεια απόσπασης της παιδαγωγικής επάρκειας από τα πτυχία των καθηγητικών σχολών. Είτε γνώσεις απαραίτητες για την άσκηση του επαγγέλματος να αφαιρούνται ή να διδάσκονται ανεπαρκώς, ώστε να αναγκαστούν οι απόφοιτοι να παρακολουθήσουν αντίστοιχα σεμινάρια, μεταπτυχιακά κ.ά. Ενας απόφοιτος Ιατρικής, για παράδειγμα, χρειάζεται να παρακολουθήσει διάφορα σεμινάρια που σχετίζονται με την Επείγουσα Ιατρική, με συγκεκριμένη χρονική ισχύ και αδρή αμοιβή.

Τα παραπάνω δεν αφορούν «προχειροδουλειές» της μίας ή της άλλης κυβέρνησης. Διαχρονικά και συνειδητά «παίζουν» με τα όνειρα και τη φιλοδοξία των φοιτητών να αποκτήσουν ολόπλευρη επιστημονική επάρκεια στο αντικείμενο σπουδών τους, που θα τους εξασφαλίζει δουλειά με πλήρη δικαιώματα. Διαμορφώνοντας μία δεξαμενή αποφοίτων και πτυχίων, μέσα από την οποία ο κάθε εργοδότης θα μπορεί να διαλέξει εκείνον που έχει τις συγκεκριμένες δεξιότητες και προσόντα, στη διαβάθμιση που τα χρειάζεται, τη δεδομένη στιγμή και για μια συγκεκριμένη θέση εργασίας. Οδηγώντας τελικά στη συμπίεση των δικαιωμάτων όλων των εργαζομένων προς τα κάτω. Αυτά είναι μερικά μόνο από τα αποτελέσματα της «υλοποίησης των βασικών δεσμεύσεων της Μπολόνια».

Η ανάγκη για «ενίσχυση της σχέσης της με τον τομέα της έρευνας και καινοτομίας στην Ευρώπη και της προσέγγισής της στην κοινωνία και την οικονομία», που θέτει ως στόχο το Συμβούλιο Παιδείας της ΕΕ, σίγουρα δεν είναι κάτι νέο.

Ωστόσο, σταθερά απασχολεί τα αστικά επιτελεία το πώς θα πετύχουν την πιο άμεση ευθυγράμμιση της ερευνητικής παραγωγής με τις ανάγκες και ιεραρχήσεις των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με βάση τους όρους κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητάς τους. Ιδιαίτερα σε συνθήκες όξυνσης των ανταγωνισμών σε διεθνές επίπεδο.

Γι' αυτό και στο όνομα της «αυτονομίας και ελευθερίας» των Ιδρυμάτων, παίρνουν όλα τα μέτρα ώστε να σφίξει ο έλεγχος του πανεπιστημίου από τα μονοπώλια. Βαθαίνει σε τέτοιο βαθμό η σύμφυση πανεπιστημίου - επιχειρήσεων, ώστε τελικά το ίδιο το πανεπιστήμιο να λειτουργεί ως επιχείρηση, σε όλο το εύρος δραστηριότητάς του.

Αυτή η λειτουργία των πανεπιστημίων αφορά και την εξασφάλιση πόρων που θα αντισταθμίζουν τη μειωμένη κρατική χρηματοδότηση, κατεύθυνση που ούτως ή άλλως ακολουθούν όλες οι αστικές κυβερνήσεις. Ομως, το πανεπιστήμιο - επιχείρηση δεν είναι μόνο αυτό. Το πανεπιστήμιο - επιχείρηση έχει στόχο να πουλήσει προϊόν - εμπόρευμα: Πτυχία, πιστοποιητικά, κύκλους σπουδών, έρευνα κ.λπ. Είναι το πανεπιστήμιο που το σύνολο των λειτουργιών του συνδέεται με τις επιχειρήσεις και τις ανάγκες τους. Είτε αυτό εκφράζεται έμμεσα, από τον ίδιο το ρόλο και τις επιδιώξεις του, είτε άμεσα, με τη φυσική παρουσία εκπροσώπων επιχειρήσεων σε διοικητικές, διδακτικές κ.ά. θέσεις. Οι καθηγητές - businessmen είναι αυτοί που σε πολλά Τμήματα κρατούν εγκλωβισμένους τους φοιτητές, με πρακτική άσκηση χωρίς τα στοιχειώδη δικαιώματα και την ελπίδα να είναι οι «εκλεκτοί» για μια κακοπληρωμένη δουλειά στις επιχειρήσεις τους.

Τα παραπάνω αποτυπώνονται αρκετά γλαφυρά στο πώς αποτιμά το πανεπιστήμιο - επιχείρηση τις επιδόσεις του, με τις γνωστές «αξιολογήσεις». Στην ουσία, αξιολογείται το κατά πόσο τα Ιδρύματα και οι λειτουργίες τους προσαρμόζονται ευέλικτα στις αναδιατάξεις στοχεύσεων και ιεραρχήσεων του κεφαλαίου για τους διάφορους κλάδους. Γι' αυτό και όλες οι κυβερνήσεις διάνθισαν το πλαίσιο και τα κριτήρια της «αξιολόγησης», χωρίς να αμφισβητούν την ουσία της. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ εντάσσοντας και την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ, συνδέοντας την κρατική χρηματοδότηση με την αναμόρφωση των προγραμμάτων σπουδών και το βαθμό που αυτά «ανταποκρίνονται στις ανάγκες της αγοράς εργασίας». Η δε ΝΔ αναβαθμίζοντας την Αρχή Διασφάλισης και Πιστοποίησης της Ποιότητας στην Ανώτατη Εκπαίδευση σε Εθνική Αρχή Ανώτατης Εκπαίδευσης και αποτυπώνοντας τη σύνδεση «αξιολόγησης» - κρατικής χρηματοδότησης με την αναλογία 80% - 20%.

Γι' αυτό «φτιάχνει» αποφοίτους πολλών ταχυτήτων, με διαφορετικούς συνδυασμούς δεξιοτήτων. Είτε προσελκύοντας φοιτητές σε διάφορους κύκλους σπουδών, διετή προγράμματα κατάρτισης κ.λπ., είτε κλείνοντάς τους την πόρτα των «κλασικών» προγραμμάτων σπουδών, των Ιδρυμάτων α' κατηγορίας. Αυτός είναι ο λόγος που - στο όνομα της ανταγωνιστικότητας των Ιδρυμάτων - μπαίνουν εμπόδια στις μετεγγραφές, άνοιξε η συζήτηση για διαγραφές φοιτητών στα ν+2 έτη. Πόσο άσχετη μπορεί να είναι η συζήτηση για τη δυνατότητα των Ιδρυμάτων να προσδιορίζουν τα κριτήρια εισόδου φοιτητών, από την επιδίωξή τους να δημιουργήσουν πανεπιστήμια «κέντρα αριστείας», που θα απευθύνονται σε μία «ελίτ»;

Γι' αυτό προσαρμόζει απόλυτα το περιεχόμενο των προγραμμάτων σπουδών, με τις επιταγές των μονοπωλίων, της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε αυτές υποτάσσεται ακόμα και η ένταξη μιας σειράς νέων δυνατοτήτων. Είναι χαρακτηριστική η τοποθέτηση του υφυπουργού Παιδείας Β. Διγαλάκη, σε ψηφιακή συζήτηση του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου στις 30/6/2020: «Η αλματώδης εξέλιξη και ο ανταγωνισμός που παρατηρείται στο επιστημονικό πεδίο της τεχνητής νοημοσύνης επιβάλλει τη δημιουργία προγραμμάτων σπουδών όχι μόνο σε μεταπτυχιακό επίπεδο αλλά και σε προπτυχιακό», τα οποία θα «αναπτύσσουν ακαδημαϊκά τις πτυχές της τεχνητής νοημοσύνης και την αξιοποίησή της στην οικονομία». Αλήθεια, με τι όρους θα γίνει αυτό, εξασφαλίζοντας την πρόσβαση όλων των φοιτητών, όταν ο ίδιος ο υφυπουργός κάνει λόγο για «αυτόνομα προγράμματα σπουδών» με τη συνεργασία «ανάμεσα σε διαφορετικά ΑΕΙ»; Πώς θα ενταχθούν αρμονικά στις σπουδές, σε συνδυασμό με την ολόπλευρη γνώση του επιστημονικού αντικειμένου, και με βάση τις προοπτικές και δυνατότητες που ανοίγονται σε αυτό, προς όφελος της κοινωνίας; Η «αξιοποίηση (...) στην οικονομία» - δηλαδή για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων - η οργάνωση και ο προσανατολισμός της έρευνας για αυτούς ακριβούς τους σκοπούς, δεν είναι αυτή που μπαίνει εμπόδιο σήμερα στη διεξαγωγή της με βάση τις πραγματικές ανάγκες της κοινωνίας; Στο όνομα του ανταγωνισμού δεν εμποδίζεται η δυναμική της επιστημονικής συνεργασίας, της ελεύθερης ανταλλαγής γνώσης και εμπειρίας; Δεσμεύοντας την έρευνα και την καινοτομία, μέσα από πατέντες, απόκρυψη αποτελεσμάτων κ.ά.; Πώς, λοιπόν, θα εξασφαλιστούν η ανάπτυξη και η διάχυσή τους, για την άνοδο του βιοτικού επιπέδου του λαού, σύμφωνα με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες του 21ου αιώνα;

Για να αποδεχτούν όλα τα παραπάνω οι φοιτητές, να συμβιβαστούν και ως αυριανοί εργαζόμενοι, απαραίτητη προϋπόθεση είναι ότι θα διαποτιστούν με τις αξίες του συστήματος, δεν θα το αμφισβητούν, ή ακόμα καλύτερα, θα είναι ενεργοί υποστηρικτές του. Θα μάθουν να προσεγγίζουν την ίδια την επιστήμη τους υπό το πρίσμα των συμφερόντων του κεφαλαίου, σαν επιχειρηματίες. Γι' αυτό το πανεπιστήμιο σήμερα εξασφαλίζει ότι η «αξία» της επιχειρηματικότητας θα μπολιάζεται στους φοιτητές, με όλους τους τρόπους. Μέσα από τα προγράμματα και το περιεχόμενο σπουδών, την παρέμβαση πολλών καθηγητών, αλλά και μέσα από την επιχειρηματική δράση του ίδιου του πανεπιστημίου. Είναι χαρακτηριστική η αναφορά της ΝΔ, στο πρόγραμμά της για την Παιδεία, στις spin-off επιχειρήσεις, ως «κυψέλες επιχειρηματικής δημιουργικότητας» μέσα στα πανεπιστήμια. Πρόκειται για επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται εντατικά οι ίδιοι οι φοιτητές, σε υποδομές και εργαστήρια των πανεπιστημίων που μένουν κλειστά για την πλειοψηφία, μαθαίνοντας να αποδέχονται ότι το ερευνητικό τους έργο θα κριθεί με βάση το αν μπορεί να αξιοποιηθεί επενδυτικά ή όχι.

Βέβαια δεν αρκούνται μόνο στην προσπάθεια να πείσουν, να στρατεύσουν νέους επιστήμονες στη στρατηγική τους. Θέλουν να είναι σίγουροι ότι τίποτα δεν θα διαταράξει τις business τους, δεν θα χαλάσει την εικόνα του «μαγαζιού». Φοβούνται το δυνάμωμα της συλλογικής διεκδίκησης, του οργανωμένου αγώνα, γι' αυτό και σταθερά προσπαθούν να φιμώσουν τη φωνή των φοιτητών, να αφοπλίσουν τα συλλογικά τους όργανα. Η συζήτηση γύρω από την ηλεκτρονική διεξαγωγή των διαδικασιών και εκλογών των φοιτητικών συλλόγων, που ανοίγουν η ΝΔ, ο αστικός Τύπος, η ΔΑΠ και διάφορες «ανεξάρτητες» παρατάξεις στις σχολές, εντάσσεται ακριβώς σε αυτήν την προσπάθεια. Ιδιαίτερα τώρα, που εν μέσω οικονομικής κρίσης ετοιμάζουν νέα επίθεση στα δικαιώματα των φοιτητών και των οικογενειών τους.

Σοσιαλισμός για καινοτόμες λύσεις στα σημερινά αδιέξοδα

Σήμερα υπάρχει το έδαφος περισσότεροι νέοι να συνειδητοποιήσουν ότι ο αγώνας που δίνει ο καθένας μας χωριστά για να ολοκληρώσουμε τις σπουδές μας, να εξασφαλίσουμε το μέλλον μας, είναι άνισος, μετέωρος, αν δεν συνδυαστεί με τον συλλογικό αγώνα και τη διεκδίκηση ενάντια στις πολιτικές και το σύστημα που υψώνουν απέναντί μας αδιέξοδα.

Γιατί το σημερινό σύστημα «πνίγει» τις φιλοδοξίες, τα όνειρα των φοιτητών με τον ασφυκτικό κλοιό της καπιταλιστικής κερδοφορίας, του ανταγωνισμού. Οι ίδιες οι δυνατότητες της επιστήμης, της τεχνολογίας, μετατρέπονται σε εργαλείο για την εξασφάλιση του μέγιστου καπιταλιστικού κέρδους.

Το πρόγραμμα του ΚΚΕ μπορεί να δώσει τις μόνες πραγματικά καινοτόμες λύσεις! Το πανεπιστήμιο στο σοσιαλισμό αναπτύσσεται σε συνθήκες κεντρικού σχεδιασμού στην οικονομία, εργατικής εξουσίας, που μπορούν να απελευθερώσουν την ανάπτυξη της επιστημονικής γνώσης, την καινοτομία, τον ίδιο τον επιστήμονα - ερευνητή. Η σύνδεση της Εκπαίδευσης με τη σοσιαλιστική οικονομία, με ευθύνη του εργατικού κράτους, μπορεί να εξασφαλίσει ουσιαστικά ελεύθερη εκπαίδευση και έρευνα που θα υπηρετούν συνειδητά το ανέβασμα του βιοτικού επιπέδου του λαού, τις μορφωτικές του ανάγκες και την πρόοδο της επιστήμης.

Η πρότασή μας - σε αντιπαράθεση με τη στρατηγική του κεφαλαίου, της ΕΕ, των κυβερνήσεων που την υπηρετούν - μπορεί να είναι ο καταλύτης για τη συμμετοχή περισσότερων στην οργανωμένη συλλογική διεκδίκηση, για να δυναμώσουν οι απαιτήσεις για τις ανάγκες τους, να γίνουν βήματα στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης των φοιτητών. Για ουσιαστική αναβάθμιση της πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης, με ένα πτυχίο ανά επιστημονικό αντικείμενο, που θα αντανακλά την πρόοδο της επιστήμης και τις ανάγκες της κοινωνίας. Για να είναι το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για δουλειά με δικαιώματα. Για αποκλειστικά δημόσια δωρεάν Ανώτατη Εκπαίδευση.