«Συνεχίζουμε να παρέχουμε το ΝΑΤΟ ως πλατφόρμα για να συναντηθούν και να συζητήσουν οι σύμμαχοι πώς να βρουν τη λύση σε αυτήν την κατάσταση στην Ανατολική Μεσόγειο», έλεγε τις προάλλες ο γγ του ΝΑΤΟ, εκφράζοντας την «ανησυχία» του για τις εξελίξεις στην περιοχή. Πρόσθεσε μάλιστα ότι θα πρέπει να αναζητηθεί λύση «βάσει του πνεύματος της συμμαχικής αλληλεγγύης και του Διεθνούς Δικαίου». Η ανησυχία του ΝΑΤΟ δεν αφορά βέβαια την αμφισβήτηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, αφού με την ανοχή του η τουρκική αστική τάξη προβάλλει τις διεκδικήσεις της σε Αιγαίο και Ανατ. Μεσόγειο. Το ίδιο το ΝΑΤΟ χαρακτηρίζει αυτές τις περιοχές «διαφιλονικούμενα ύδατα», δίνοντας αέρα στα πανιά της τουρκικής επιθετικότητας. Αντίθετα, ο καημός του Στόλτενμπεργκ είναι η διασφάλιση της συνοχής του ΝΑΤΟ απέναντι στους ανταγωνιστές του και κυρίως απέναντι στη Ρωσία. Κι όπως είχε πει παλιότερα, από την αντιπαράθεση Ελλάδας - Τουρκίας και από τον κίνδυνο να συγκρουστούν μεταξύ τους, «κερδισμένη είναι μόνο η Ρωσία». Την «πλατφόρμα» όμως που προσφέρει το ΝΑΤΟ την έχει γνωρίσει τόσα χρόνια ο λαός από την καλή κι από την ανάποδη. Το μισό Αιγαίο είναι «γκριζαρισμένο», οι ΝΑΤΟικοί δεν λένε κουβέντα για το αυθαίρετο τουρκολιβυκό σύμφωνο και ολόκληρη η θαλάσσια περιοχή από τα Δαρδανέλια μέχρι τα ανοιχτά της Κύπρου θεωρείται από το ΝΑΤΟ «ενιαίος επιχειρησιακός χώρος», επιτρέποντας στην Τουρκία να τον «οργώνει» ελεύθερα. Τώρα, με ευρωατλαντική σφραγίδα «ζυμώνεται» η λύση της συνεκμετάλλευσης, που θα αποτελέσει το επόμενο επεισόδιο στο σίριαλ της «συμμαχικής αλληλεγγύης», προετοιμάζοντας τις επόμενες εντάσεις και την εκ νέου κλιμάκωση των ανταγωνισμών.