Νομοθέτηση 10ωρης εργάσιμης μέρας αντί του 8ώρου, χωρίς μάλιστα αμοιβή για τις δύο επιπλέον ώρες υποχρεωτικής εργασίας, απαγόρευση ουσιαστικά της απεργίας σε μεγάλους και κρίσιμους για το κεφάλαιο κλάδους και χώρους δουλειάς, συνολικότερο χτύπημα των συνδικάτων που παλεύουν για τα εργατικά συμφέροντα, πρόσθετα μέτρα που οδηγούν σε παραπέρα μείωση του μέσου μισθού, περιλαμβάνει το νομοσχέδιο - έκτρωμα που παρουσίασε χτες ο υπουργός Εργασίας, Γ. Βρούτσης, στο υπουργικό συμβούλιο, υπό τον τίτλο «Ρύθμιση θεμάτων της αγοράς εργασίας».

Στόχος των νέων σαρωτικών ανατροπών σε βάρος της εργατικής τάξης, οι οποίες μία προς μία ενισχύουν και «απογειώνουν» το αντεργατικό οπλοστάσιο που έχουν ήδη διασφαλίσει στο κεφάλαιο όλες οι κυβερνήσεις του, είναι να έχει η μεγαλοεργοδοσία ακόμα πιο «λυμένα τα χέρια της» να ξεζουμίζει τους εργαζόμενους δίχως κανένα όριο και με τη συνδικαλιστική δράση «στο γύψο».

Προκλητικά η κυβέρνηση μιλά για... «εκσυγχρονισμό», την ώρα που γυρίζει τους εργαζόμενους τουλάχιστον έναν αιώνα πίσω!

Αναλυτικότερα, σε σχέση με τον εργάσιμο χρόνο:

• Σε ό,τι αφορά το αίσχος της νομοθέτησης του 10ωρου, η κυβερνητική ανακοίνωση αναφέρει: «Επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν εργαζομένους ως 10 ώρες ημερησίως κατά μέγιστο, χωρίς πρόσθετη αμοιβή, εφόσον εντός του ίδιου 6μήνου εξοφλούν τις ώρες με αντίστοιχη μείωση ωρών ή ρεπό ή ημέρες άδειας».

Δηλαδή οι εργοδότες θα μπορούν να επιβάλλουν όποτε θέλουν επιπλέον δύο ώρες εργασίας, τις οποίες οι εργαζόμενοι θα υποχρεώνονται να δουλεύουν, χωρίς μάλιστα να αμείβονται για αυτές. Η πρόβλεψη για «επιστροφή» των απλήρωτων ωρών υπερωριακής εργασίας με κάποια μείωση ωρών ή κάποια ρεπό κάποια στιγμή μέσα σε ένα ολόκληρο εξάμηνο δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός της επιμήκυνσης της εργάσιμης μέρας, χωρίς κανένα κόστος για τον εργοδότη, οδηγώντας σε αύξηση της εκμετάλλευσης. Η αναπλήρωση της εργατικής δύναμης, η δυνατότητα του εργαζόμενου να αναπληρώνει σωματικά και πνευματικά τις δυνάμεις του από την εργασία, γίνεται στη διάρκεια του ίδιου 24ωρου και όχι της βδομάδας, του μήνα ή του εξάμηνου. Για το λόγο αυτό, εξάλλου, η ίδια η πρόσθετη υπερωριακή αμοιβή, που τώρα καταργείται και με νόμο μέχρι τις 10 ώρες δουλειάς, ήταν μια μορφή «αποζημίωσης» για τη φθορά που προκαλούν στον εργαζόμενο οι πρόσθετες ώρες δουλειάς πάνω από το 8ωρο...

• Σε συνδυασμό με τα παραπάνω, το σχέδιο νόμου προβλέπει «αύξηση των ωρών των νόμιμων υπερωριών». Σύμφωνα με πληροφορίες, προωθείται μέχρι και ο διπλασιασμός τους, ειδικά στη βιομηχανία.
• Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση υπονομεύει παραπέρα και την Κυριακή αργία, προωθώντας με το νομοσχέδιο την «προσθήκη επιχειρήσεων και εργασιών στη λίστα που ήδη επιτρέπει την εργασία την Κυριακή».

Υπό διωγμό, ακόμα και ποινικό, τίθεται το απεργιακό δικαίωμα, με την κυβέρνηση να αναφέρει ότι αντιμετωπίζει... «χρόνιες υπερβολές του συνδικαλιστικού κινήματος».

Με έναν συνδυασμό απεργοκτόνων διατάξεων, που συμπληρώνουν προηγούμενες, η κυβέρνηση ουσιαστικά καταργεί την απεργία, ειδικά στο Δημόσιο και σε κρίσιμους για το κεφάλαιο κλάδους, ενώ οι εργαζόμενοι που περιφρουρούν την απεργιακή τους κινητοποίηση... θα «τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη»!

Ειδικότερα προβλέπονται τα εξής:

• Σε περίπτωση απεργίας «το προσωπικό στοιχειώδους λειτουργίας, που πρέπει να εξακολουθεί να εργάζεται στις επιχειρήσεις που η λειτουργία τους είναι κρίσιμη για το κοινωνικό σύνολο, στο Δημόσιο, τους ΟΤΑ και τα ΝΠΔΔ, ορίζεται σε τουλάχιστον 40%»!

Δηλαδή, στο Δημόσιο, στους ΟΤΑ, αλλά και σε κάθε κλάδο και μεγάλη επιχείρηση που θα κρίνεται κρίσιμη για το κεφάλαιο από το ίδιο και το κράτος του, όπως στις πρώην ΔΕΚΟ, στις μεταφορές, στα λιμάνια κ.ο.κ., στην απεργία θα υποχρεώνονται να δουλεύουν τουλάχιστον οι μισοί εργαζόμενοι!

• Στο παραπάνω προστίθεται διάταξη που χτυπά και ουσιαστικά καταργεί τις Γενικές Συνελεύσεις ως ανώτερο όργανο των συνδικάτων, με ζωντανή συμμετοχή των εργαζομένων στην ενημέρωση, στη συζήτηση, στη συνδιαμόρφωση και τη λήψη των αποφάσεων. Αντίθετα, ορίζεται ότι το Συνδικάτο «πρέπει να παρέχει πραγματική πρακτική δυνατότητα συμμετοχής και ψήφου εξ αποστάσεως, ηλεκτρονικώς, ιδίως για τη λήψη απόφασης απεργίας...».

Δηλαδή, αντί για λήψη αποφάσεων μέσα από συλλογικές, ζωντανές διαδικασίες με συμμετοχή των ίδιων των εργαζομένων, οι αποφάσεις συνολικά και ειδικά για τις απεργίες θα λαμβάνονται με τους εργάτες απομονωμένους τον ένα από τον άλλο, να πατούν ένα κουμπί από το σπίτι τους, ίσως και υπό την «επίβλεψη» του διευθυντή της επιχείρησης...

• Η παραπάνω διάταξη έρχεται να «κουμπώσει» με την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου που ψήφισε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, περί απαρτίας του 50%+1 στις Γενικές Συνελεύσεις.
• Ακόμα και αν οι εργάτες καταφέρουν να περάσουν όλες αυτές τις συμπληγάδες, το σχέδιο νόμου διευκολύνει το στήσιμο απεργοσπαστικών μηχανισμών της εργοδοσίας. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι «απαγορεύονται οι καταλήψεις χώρων και εισόδων και η άσκηση ψυχολογικής ή σωματικής βίας. Αν λάβουν χώρα, η απεργία καθίσταται παράνομη. Οσοι μετέχουν σε κατάληψη ή βιαιοπραγούν, τελούν ποινικώς κολάσιμη πράξη»!

Με μια κουβέντα, η περιφρούρηση της απεργίας από τους εργαζόμενους, ένα απεργιακό σύνθημα έξω από μια επιχείρηση, μπορεί να βαφτίζεται... «άσκηση ψυχολογικής βίας», καθιστώντας την απεργία παράνομη, με τους εργαζόμενους να διώκονται ποινικά...

• Με δύο επιπλέον διατάξεις η κυβέρνηση επιχειρεί να περιορίσει παραπέρα τη δράση των συνδικάτων που υπερασπίζονται τα εργατικά συμφέροντα, απέναντι στην εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Συγκεκριμένα, «καθίσταται προϋπόθεση για την άσκηση συνδικαλιστικού δικαιώματος η απογραφή στο ήδη νομοθετημένο Γενικό Μητρώο», ενώ το «δικαίωμα συλλογικής διαπραγμάτευσης αναγνωρίζεται μόνο στις οργανώσεις που έχουν εγγραφεί στα νομοθετημένα ψηφιακά Μητρώα». Με μια κουβέντα, για να λειτουργεί κάποιο συνδικάτο προϋπόθεση είναι να αποδεχτεί το φακέλωμα.
• Επιπλέον, βάζοντας και τυπικά... «το λύκο να φυλάει τα πρόβατα», το νομοσχέδιο προβλέπει ότι «η συμφιλίωση συλλογικών διαφορών αφαιρείται από τις Επιθεωρήσεις Εργασίας και ανατίθεται στον ΟΜΕΔ». Με άλλα λόγια, οι καταγγελίες των εργαζομένων και των συνδικάτων θα παραπέμπονται εξαρχής σε ένα στημένο γήπεδο «κοινωνικού εταιρισμού», με κυριαρχία των εκπροσώπων και της αντίληψης των εργοδοτικών ενώσεων.
• Αλλη διάταξη προβλέπει «θεσμοθέτηση δικαιώματος, μετά την προειδοποίηση για απόλυση και μέχρι αυτήν, ο εργοδότης να δικαιούται να αξιώσει να μην προσέρχεται ο εργαζόμενος στην εργασία, αλλά βεβαίως να μισθοδοτείται». Δηλαδή, ο εργοδότης να μπορεί να απολύει με «προειδοποίηση» και οι εργάτες να διώχνονται άμεσα από τον εργασιακό χώρο, δυσκολεύοντας την πάλη με τους συναδέλφους τους ενάντια στις απολύσεις.

Μετά από έναν τέτοιο αντεργατικό οδοστρωτήρα, έρχεται και το «τυράκι» - κοροϊδία με ενσωμάτωση σχετικών ευρωενωσιακών Οδηγιών, δίνοντας τη δυνατότητα άδειας τοκετού στον πατέρα 14 εργάσιμων ημερών και πρόσθετη γονική άδεια 6 μηνών μέχρι το παιδί να γίνει 8 ετών... Η εν λόγω 6μηνη άδεια μάλιστα δεν καλύπτεται οικονομικά, αφού ο εργαζόμενος πατέρας θα αποζημιωθεί μόνο για τους δύο πρώτους μήνες και μόνο με τον κατώτερο μισθό από τον ΟΑΕΔ...