Η προσπάθεια δηλαδή της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος μέσα σε συνθήκες πανδημίας, σημαντικά πρωτόγνωρες για όλο το Κόμμα και την ΚΝΕ, εντέλει μας βοήθησε να ξεπεράσουμε νέες δυσκολίες, πολύ περισσότερο να ενεργοποιήσουμε τις δυνάμεις μας στο μέγιστο, αξιοποιώντας κάθε δυνατότητα που είχε γεννήσει η προσπάθειά μας όλο το προηγούμενο διάστημα. Σε κάποιους χώρους, μετά από παρέμβαση χρόνων των ΚΟΒ έφτασε η στιγμή που μέσα στην πανδημία έγιναν - αναλογικά μιλώντας - περισσότερα βήματα από το προηγούμενο διάστημα. Φυσικά, τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας αλλού είναι καλύτερα, στη δεδομένη φάση που εκτιμάμε τη δράση μας με βάση την πρόσφατη Απόφαση της ΚΕ, αλλού όχι τόσο. Μπορούμε να φωτίσουμε ορισμένες πλευρές.
Από την αρχή της πανδημίας έγινε προσπάθεια να στραφούν τα μάτια των οργάνων και των ΚΟΒ μέσα στους χώρους δουλειάς. Να σηκωθεί ο αγώνας για την προστασία της υγείας του λαού μας αλλά και της προστασίας του εισοδήματός του. Το σύνθημα που επιλέξαμε από την αρχή της πανδημίας, «Κάτω από τις μάσκες έχουμε φωνή!», έπρεπε να μεταφραστεί στο περιεχόμενο της διεκδίκησης που πρότασσαν οι κομμουνιστές και οι φίλοι του Κόμματος, σε μεθοδικό σχέδιο, που να αγκαλιάζει νέες μορφές επικοινωνίας, και απαραίτητα να «γειώνεται» ζωντανά μέσα στον κλάδο και στην επιχείρηση. Πολύ περισσότερο, να παίρνει υπόψη το επίπεδο της σκέψης και της δράσης των εργαζομένων στη συγκεκριμένη στιγμή.
Το παράδειγμα από τη δουλειά μας μέσα σε μεγάλη εμπορική επιχείρηση επιβεβαιώνει τα παραπάνω.
Φυσικά, οι προσπάθειές μας έχουν ξεκινήσει από παλιότερα, και ακριβώς γι' αυτόν το λόγο θέλουμε να το φωτίσουμε. Είναι αναντικατάστατη η προσανατολισμένη, μεθοδευμένη, με επιμονή δουλειά άνθρωπο τον άνθρωπο και βήμα το βήμα, ώστε να εκφραστεί την κρίσιμη στιγμή, φυσικά και με άλλες προϋποθέσεις.
Την περίοδο του 2ου lockdown, και εμείς αλλά και οι εργαζόμενοι είχαμε πλέον πείρα από την πολιτική που εφάρμοσε η κυβέρνηση, με τη στήριξη των αστικών κομμάτων, στη γραμμή ικανοποίησης των αναγκών του μεγάλου κεφαλαίου. Παρ' όλα αυτά, μεγάλο κομμάτι των εργαζομένων που βρίσκαμε στους χώρους που ήταν ανοιχτοί αλλά και σε αυτούς που ήταν κλειστοί, όπως και στη συγκεκριμένη εμπορική επιχείρηση, παρά την αγανάκτησή τους λόγω και του ότι ήταν σε αναστολή ήταν κουμπωμένοι, υπερτερούσε το μούδιασμα για το μέλλον.
Επιπρόσθετα, όταν ξεκίνησαν οι ΚΟΒ και οι Κομματικές Ομάδες να σχεδιάζουν την οργάνωση της απάντησης στο νομοσχέδιο - έκτρωμα που θα έφερνε η κυβέρνηση για το χτύπημα στο 8ωρο, στην Κυριακή αργία και στις συνδικαλιστικές ελευθερίες, με κορύφωση την απεργία της 26ης Νοέμβρη, έπρεπε να αντιμετωπιστεί το ότι ουσιαστικά απεργίες σε μεγάλο κομμάτι του Εμπορίου με μαζικές διαδικασίες δεν μπορούσαν αντικειμενικά να γίνουν. Και λόγω της αναστολής της λειτουργίας των επιχειρήσεων και λόγω της κατάπτυστης στάσης της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, της Ομοσπονδίας Εμπορίου, που δεν πήρε απόφαση απεργίας, αλλά και του ΕΚ Ηρακλείου, που αρνήθηκε να πάρει απεργιακή απόφαση, εναρμονισμένο με τη γραμμή της ΓΣΕΕ.
Το βάρος μας λοιπόν έπεσε στο πώς θα μπορέσουμε να ανοίξουμε τη συζήτηση γύρω από τις πραγματικές αιτίες που προκαλούν τις άσχημες συνθήκες δουλειάς, υγείας και συνολικά της ζωής, δηλαδή το κέρδος των μονοπωλίων, που με βάση αυτό καθορίζονται τα νομικά πλαίσια, η εργατική νομοθεσία κ.ά.
Ο σκοπός μας ήταν να ανέβει ο προβληματισμός με επίκεντρο το διεκδικητικό πλαίσιο του σωματείου του κλάδου και να εκφραστεί με κάθε τρόπο, αλλά οργανωμένα, η αγανάκτηση των εργαζομένων, να ανέβει η διεκδίκηση. Κυρίως, να εξασφαλίσουμε πως παρότι δεν έχουμε επαφή λόγω των περιοριστικών μέτρων, η επαφή των εργαζομένων με τις θέσεις του Κόμματος είναι ανάγκη να βαθύνει, να ισχυροποιηθεί. Αντικειμενικά σε αυτές τις συνθήκες η μάχη της απεργίας δεν θα κρινόταν στη συμμετοχή της ή στη μαζικότητα της απεργιακής συγκέντρωσης.
Επειδή λοιπόν η επιχείρηση ήταν κλειστή, οι δυνάμεις μας επέλεξαν να οργανώσουν σύσκεψη - συζήτηση με αφορμή την Απόφαση της ΚΕ (τηρώντας όλα τα απαραίτητα μέτρα προστασίας) με εργαζόμενους, που ορισμένοι είναι μέλη του κλαδικού σωματείου, άλλοι είναι πρωτοπόροι, ωστόσο η πλειοψηφία τους είχε τα εξής κοινά χαρακτηριστικά: 1) Δεν είχαν γνώση των θέσεων του Κόμματος, καθώς και δεν το ψήφιζαν. 2) Πέραν του ότι ορισμένοι ήταν μέλη του κλαδικού σωματείου δεν είχαν καμία προσωπική πείρα μαχητικής συμμετοχής στο οργανωμένο κίνημα. 3) Λόγω της παρέμβασης των δυνάμεών μας όλο το προηγούμενο διάστημα, είχαν γενικά μία εκτίμηση και εμπιστοσύνη στο Κόμμα και στους κομμουνιστές, αναγνώριζαν τη σταθερότητά του απέναντι στα δικαιώματά τους. Το περιεχόμενο που εντέλει δώσαμε στη σύσκεψη βασίστηκε σε αυτά που πραγματικά τους προβλημάτιζαν, ξεκινώντας από τα βασικά, πώς γίνεται για παράδειγμα να μιλάνε για κρίση όταν η επιχείρηση που δουλεύουμε έχει αύξηση τζίρου μέσα στην πανδημία, τι μπορούμε εμείς να κάνουμε για να αλλάξουμε τους όρους και τις συνθήκες δουλειάς, γιατί υπάρχουν κόμματα μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα και αφού υπάρχουν γιατί δεν είναι όλα με τους εργαζόμενους κ.ά.
Απαντώντας τελικά σε τέτοια ερωτήματα που είχαν οι νέοι που συμμετείχαν στη σύσκεψη, μπορέσαμε να ανοίξουμε νέο δίαυλο επικοινωνίας, να συζητήσουμε ζωντανά και με βάση την πείρα τους τα συμπεράσματα της Απόφασης της ΚΕ, να εστιάσουμε σε όσα ουσιαστικά τους κρατούσαν έξω από τη συλλογική πάλη, μακριά από τη συνδικαλιστική δράση και τη διεκδίκηση. Προσπαθήσαμε δηλαδή να συζητήσουμε ανάποδα από ό,τι συνηθίζουμε, να πατήσουμε ακριβώς στη σκέψη όσων συμμετείχαν στη σύσκεψη, αντί να κάνουμε μια «τυπική» παρουσίαση της Απόφασης της ΚΕ.
Η συνείδηση αντικειμενικά κινείται, χρειάζεται ωστόσο διαρκώς τροφή και συνάμα το αντανακλαστικό των κομμουνιστών ώστε, όταν διαμορφώνεται ευνοϊκό έδαφος για μαζική κινητοποίηση, να παρεμβαίνουμε δείχνοντας τη διέξοδο.
Οι δυνάμεις μας μέσα στη συγκεκριμένη επιχείρηση, σωστά με βάση τις κατευθύνσεις του Κόμματος την ίδια περίοδο, πρότασσαν τη διεκδίκηση για τα μέτρα προστασίας της υγείας του λαού μέσα και έξω από τους τόπους δουλειάς. Αυτήν την αιχμή ωστόσο δεν καταφέρναμε να τη μεταφράσουμε σε δράση, αφού δεν άγγιζε τον προβληματισμό των εργαζομένων, που ήταν κλεισμένοι, με την επιχείρηση να μη λειτουργεί λόγω των περιοριστικών μέτρων.
Οι εργαζόμενοι τελικά κινητοποιήθηκαν και μάλιστα απότομα, όταν αποκαλύφθηκε πως ενώ νόμιζαν ότι βρίσκονταν σε καθεστώς αναστολής, λόγω της υποχρεωτικής αναστολής λειτουργίας των επιχειρήσεων με απόφαση της κυβέρνησης, η εργοδοσία τούς είχε βάλει το σύνολο της υπολειπόμενης άδειας, και μάλιστα χωρίς ειδοποίηση. Ετσι, κινδύνευαν να χάσουν το επίδομα των 800 ευρώ, αλλά και το δικαίωμα είτε να πληρωθούν την άδεια που δεν είχαν πάρει μέχρι το τέλος του έτους, είτε να την πάρουν όταν θα το επέλεγαν οι ίδιοι. Τα αντανακλαστικά μας ήταν ανεβασμένα. Οργανώθηκε έκτακτα διαδικτυακή σύσκεψη των εργαζομένων της επιχείρησης, για να αποφασίσουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι τα επόμενα βήματά τους, η οποία ήταν επιτυχημένη. Εγινε παρέμβαση στην εργοδοσία, αυξήθηκε η πίεση, ώσπου πήρε πίσω τις υποχρεωτικές άδειες, εντάχθηκαν οι εργαζόμενοι σε καθεστώς αναστολής, κέρδισαν τις άδειές τους. Η αιτία δηλαδή για να κινητοποιηθούν οι εργαζόμενοι ήταν κάτι πολύ «δικό τους», και όχι τα συγκεκριμένα αιτήματα για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς.
Ετσι, μας άνοιξε ο δρόμος να συζητήσουμε πιο ολοκληρωμένα τις θέσεις μας. Να κουβεντιάσουμε τους λόγους για τους οποίους η εργοδοσία διεκδικεί εν μέσω πανδημίας τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, ώστε να μπορεί να έχει stand by τους εργαζόμενους όποτε υπάρχει μεγάλη κίνηση για να βγάζουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη, και όταν δεν τους χρειάζεται, με βάση τις πωλήσεις, να τους δίνει άδειες και ρεπό. Με αφορμή τον προβληματισμό των εργαζομένων για το αν είναι «νόμιμο» αυτό που κάνει ο εργοδότης με τις άδειες, ανοίξαμε καλύτερα το τι σημαίνει νόμιμο και παράνομο με βάση τις σύγχρονες ανάγκες μας και όχι με βάση τις ανάγκες του εργοδότη, το γεγονός ότι στον καπιταλισμό οι νόμοι εξυπηρετούν αυτούς και όχι εμάς, την ανάγκη σε αυτήν τη βάση να ανασυντάξουμε τους αγώνες μας, να οργανωθεί ο αγώνας και σε επιχειρησιακή βάση πέραν του κλάδου, να εμπιστευτούν το Κόμμα ακόμα παραπάνω σε αυτήν τους την προσπάθεια.
Εκτιμάμε ως αποτελεσματική την παρέμβασή μας σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, ακριβώς γιατί γίνονται βήματα στους δείκτες που συλλογικά έχουμε ξεχωρίσει. Η συμμετοχή των εργαζομένων σε ορισμένους μεγάλους χώρους δουλειάς και κομβικούς κλάδους έχει ανέβει, νέες ηλικίες και πιο άπειρες μπήκαν στη μάχη, με στόχο να κερδηθούν περισσότεροι με το σωματείο και τον αγώνα. Η μάχη για την επιτυχία της απεργίας της 26ης Νοέμβρη μας πήγε ένα βήμα παραπέρα, φανέρωσε τις σημαντικές δυνατότητες σε όλες τις συνθήκες να γίνονται βήματα στην ανασύνταξη του κινήματος, στην οικοδόμηση του Κόμματος και της ΚΝΕ.
Μπορούμε και πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί και πιο αποτελεσματικοί στο μεγάλο καθήκον της ιδεολογικής - πολιτικής διαφωτιστικής δουλειάς, το αναπόσπαστο αυτό καθήκον στο πλαίσιο της προσπάθειας να κερδίζουμε περισσότερους στην οργανωμένη ζωή και δράση.