Σύμφωνα με τον νόμο (1966/91) που κατοχύρωσε τα Ινστιτούτα Επαγγελματικής Κατάρτισης, αυτά δεν επιτρέπεται να εμφανίζονται ως εκπαιδευτήρια και οι διευθύνσεις υποχρεώνονται να ενημερώνουν τους σπουδαστές τους ότι δεν μπορούν να αποκτήσουν οποιοδήποτε τίτλο σπουδών, παρά μόνο απλές βεβαιώσεις. Σύμφωνα με τον ίδιο νόμο αυτές οι σχολές δεν ανήκουν σε καμία βαθμίδα εκπαίδευσης και κάθε διαφήμιση, που τα εμφανίζει να λειτουργούν ως πανεπιστήμια ή παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, ή κολέγια είναι παραπλανητική. Αφού η ίδρυση και λειτουργία ιδιωτικών πανεπιστημίων απαγορεύεται ρητά από το ελληνικό Σύνταγμα. Η σχετική διάταξη του Συντάγματος είναι σαφής και στο άρθρο 16 αναφέρεται ότι «η ίδρυση ανωτάτων σχολών από ιδιώτες απαγορεύεται».

Παρ' όλα αυτά πολλοί είναι οι ιδιώτες που, ανεξέλεγκτοι, διαφημίζουν τις σχολές τους είτε ως παραρτήματα ξένων πανεπιστημίων, είτε ως σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης και πλουτίζουν εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη μιας ολόκληρης γενιάς για μόρφωση.

Το όλο σκηνικό γίνεται ακόμα πιο ζοφερό αν πάρουμε υπόψιν τη λεγόμενη οδηγία 89/48 που εκδόθηκε από το Συμβούλιο των Ευρωπαϊκών Κοινοτήτων στα τέλη Δεκέμβρη του 1998 και σκοπεύει στην καθιέρωση ενός «γενικού συστήματος αναγνώρισης διπλωμάτων τριτοβάθμιας εκπαίδευσης», στις χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης που κάνει λόγο για τη «δυνατότητα πρόσβασης στο επάγγελμα» κάθε υπηκόου της ΕΕ, σε οποιοδήποτε κράτος - μέλος της ΕΕ.

Η οδηγία αυτή λύνει τα χέρια των σχολαρχών, αφού αναφέρει ότι «ως δίπλωμα νοείται οποιοσδήποτε τίτλος που χορηγείται από την αρμόδια αρχή κράτους - μέλους... και πιστοποιεί ότι ο κάτοχός του παρακολούθησε με επιτυχία κύκλο σπουδών μετά τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση, διάρκειας τουλάχιστον τριών ετών ή ισοδύναμης διάρκειας με ελάχιστη παρακολούθηση, σε πανεπιστήμιο ή ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, ή άλλο ίδρυμα του αυτού εκπαιδευτικού επιπέδου... εφόσον η εκπαίδευση έχει πραγματοποιηθεί κατά το μεγαλύτερο μέρος της στην Κοινότητα». Ετσι «εξομοιώνεται» κάθε τέτοιος τίτλος ως πανεπιστημιακό ουσιαστικά δίπλωμα και υποχρεούται να το αναγνωρίσει ως τέτοιο κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ.

Επιπλέον, αφού θα μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι οι απόφοιτοι πανεπιστημίων, ΤΕΙ, ΙΕΚ και διαφόρων άλλων σχολών και ινστιτούτων, ένα τέτοιο συνονθύλευμα πτυχιούχων - τυπικά ισότιμων, αλλά ουσιαστικά διαφορετικών ταχυτήτων - πώς θα μπορεί να διαπραγματεύεται συλλογικά συμβάσεις και επαγγελματικά δικαιώματα;

Ουσιαστικά, μιλάμε για πλήρη αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα και δημιουργία μιας στρατιάς ευέλικτου (εντός των συνόρων ολόκληρης της ΕΕ) εργατικού δυναμικού, φτηνού και εύκολα χειραγωγήσιμου, σύμφωνα με τις ορέξεις των πολυεθνικών.

Η κατάσταση αυτή που φαντάζει εφιαλτική χρειάζεται να αντιμετωπιστεί συντονισμένα και από όλους τους φορείς. Ιδιαίτερα στο χώρο των Ιδιωτικών Εργαστηρίων έχει δημιουργηθεί ο Σύλλογος Σπουδαστών Ιδιωτικών Σχολών, ο οποίος καλεί τους χιλιάδες νέους να αγωνιστούν, κόντρα σε εκείνους «που μας θέλουν αμόρφωτους, συνεχώς καταρτιζόμενους και εργασιακά περιπλανώμενους. Για μια παιδεία που θα έχει σκοπό τις επαγγελματικές ανάγκες του λαού και του τόπου και όχι του κεφαλαίου και της αγοράς».