Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, ως διεθνής αθλητικός θεσμός, έχουν μετατραπεί σε μια εξαιρετικά κερδοφόρα, οικονομική και πολιτική, επένδυση για τους διεθνείς επιχειρηματικούς ομίλους, τα παρακλάδια τους σε κάθε χώρα, για την εγχώρια πλουτοκρατία. Εκεί που βασιλεύει η κερδοφορία του κεφαλαίου δεν υπάρχει γνήσιο αθλητικό πνεύμα, υγιής συναγωνισμός. Εδώ και πολλά - πολλά χρόνια τον Αθλητισμό τον έχουν καταβροχθίσει τα διεθνικά μονοπώλια, και πίσω από αυτά ισχυρά κράτη και κυβερνήσεις που επενδύουν και οικονομικά και πολιτικά, σημείωσε τις προάλλες η Αλέκα Παπαρήγα, στη διάρκεια της σχετικής προ ημερήσιας διάταξης συζήτησης στη Βουλή. Επιχειρήματα, στα οποία ο Κ. Σημίτης δεν τόλμησε να αντιτείνει το παραμικρό. Τι να πει, άλλωστε. Και μόνον η μέχρι σήμερα πορεία του επίσημου προϋπολογισμού των αγώνων μιλάει από μόνη της.

Το 1996-97 (περίοδος διεκδίκησης - ανάληψης των αγώνων) η επίσημη εκτίμηση του κόστους ήταν 450 δισ. δρχ. περίπου. Τον Ιούνη του 2000 η πρώτη επικαιροποίηση του κόστους των αγώνων έφτασε το ποσό στα 1,15 τρισ. δρχ. και το περασμένο καλοκαίρι έφθασε στα 1,5 τρισ. δρχ., ενώ, σειρά έργων χαρακτηρίζονται «παράλληλα» ή «συμπληρωματικά» και άλλα έχουν ήδη εγκαταλειφθεί.

Και ακόμη βρισκόμαστε στις αρχές του 2002...