Σε «θέσεις μάχης» δηλώνει πως βρίσκεται λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ για να υπερασπιστεί τα δικαιώματα των εργαζομένων και τα «ευρωπαϊκά κεκτημένα», τα οποία όπως λέει δέχονται χτύπημα από το νομοσχέδιο - έκτρωμα που ετοιμάζεται να φέρει η «εμμονική» κυβέρνηση της ΝΔ. Την παραπάνω «ετοιμότητα» για τη «μάχη των μαχών» κατέθεσε ο Αλ. Τσίπρας την περασμένη Τρίτη, σε σύσκεψη που διοργάνωσε με συνδικαλιστές ενόψει της απεργίας της 6ης Μάη.
Πρέπει να είναι καθαρό ότι επιδίωξη του ΣΥΡΙΖΑ είναι να αξιοποιήσει (όπως έχει ξανακάνει) τις εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης της ΝΔ για την κυβερνητική εναλλαγή. Τι είπε λοιπόν στους συνδικαλιστές ο Αλ. Τσίπρας; Οτι για να μην περάσει ο «αντεργατικός οδοστρωτήρας» της ΝΔ πρέπει οι κινητοποιήσεις της περιόδου να συγκλίνουν σε έναν βασικό στόχο: Να γίνει πρωθυπουργός και το κόμμα του να (ξανα)κυβερνήσει. Γι' αυτό διοργάνωσε τη σύσκεψη, αυτό το μήνυμα θέλει να περάσει στους εργαζόμενους, αξιοποιώντας και τις (όποιες) πρόθυμες συνδικαλιστικές δυνάμεις βρίσκει.
Σήμερα αγώνες - αύριο κάλπες - μεθαύριο διακυβέρνηση: Αυτό είναι το τρίπτυχο της «μάχης των μαχών» που ετοιμάζεται να δώσει ο ΣΥΡΙΖΑ, εξ ου και δεν έχει καμία σχέση με τις μάχες που πρέπει πραγματικά να δώσουν οι εργαζόμενοι αυτήν την περίοδο.
Το έργο βέβαια οι εργαζόμενοι το έχουν ξαναδεί, και έχουν κάθε λόγο να είναι όχι απλά «ψυλλιασμένοι» αλλά να απορρίψουν τα ΣΥΡΙΖΑίικα καλέσματα. Με ποιον άλλωστε να «ενώσουν τις δυνάμεις τους», όπως τους κάλεσε ο Αλ. Τσίπρας;
- Να «ενώσουν» π.χ. οι γιατροί τις δυνάμεις τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, που τους φόρεσε ...καπέλο τη 12ωρη δουλειά, εφαρμόζοντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα τα «βέλτιστα ευρωπαϊκά κεκτημένα» της «διευθέτησης» του εργάσιμου χρόνου; (βλ. και σελ. 8) Που πρωτοστάτησε στη δημιουργία νοσοκομείων ΑΕ;
- Να «ενώσουν» οι εργαζόμενοι στο Εμπόριο τις δυνάμεις τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, που στα χρόνια της διακυβέρνησής του σχεδόν ξέχασαν τι σημαίνει κυριακάτικη αργία, που το κόμμα του αρνείται να ψηφίσει τη νομοθετική κατοχύρωσή της;
- Να «ενώσουν» οι εργαζόμενοι σε όλο τον ιδιωτικό τομέα τις δυνάμεις τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, που είδαν τη διακυβέρνησή του να εφαρμόζει τον νόμο Βρούτση για την κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας; Που τον είδαν να απορρίπτει την πρόταση νόμου πάνω από 500 σωματείων για επαναφορά των συλλογικών διαπραγματεύσεων;
- Να «ενώσουν» οι εργατοϋπάλληλοι των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων τις δυνάμεις τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, που τους έβαλε πρόσθετα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, που καθιέρωσε για λογαριασμό της εργοδοσίας την αυξημένη πλειοψηφία για την προκήρυξη απεργίας στους χώρους δουλειάς;
- Να «ενώσουν» οι σημερινοί και αυριανοί νέοι εργαζόμενοι τις δυνάμεις τους με τον ΣΥΡΙΖΑ, που κάθε εξάμηνο της διακυβέρνησής του έσπαγε και ένα ακόμα ρεκόρ στις προσλήψεις ελαστικής απασχόλησης;
Το ζήτημα βέβαια δεν είναι μόνο τι έκανε ή τι δεν έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση, αλλά και το γεγονός ότι σήμερα προσπαθεί να ρίξει τους εργαζόμενους στην ίδια παγίδα, να τους πείσει πως τελικά αυτήν τη φορά βρήκε τη συνταγή για να ευημερούν ταυτόχρονα τα κέρδη του κεφαλαίου και τα δικαιώματα του λαού. Γι' αυτό άλλωστε για «τα έργα και τις ημέρες του» χρησιμοποιεί το άλλοθι των μνημονίων, που υποτίθεται ότι τον ανάγκασαν να εφαρμόσει μέτρα «έξω από το πρόγραμμά του». Στη σύσκεψη, μάλιστα, ο Αλ. Τσίπρας έκανε και ...«ταμείο», αραδιάζοντας κάτι «θετικές ρυθμίσεις» που τάχα κατάφερε να ψηφίσει ως κυβέρνηση κόντρα στη μνημονιακή επιτήρηση. Ρυθμίσεις - ψίχουλα για τους εργαζόμενους, βέβαια, που ακυρώνονταν στην πράξη μέσα στον ωκεανό των χιλιάδων αντεργατικών νόμων που ο ίδιος εμπλούτισε με ακόμα περισσότερους.
Η πρότασή του όμως και σήμερα περιλαμβάνει την υιοθέτηση όλων των αντιλαϊκών στόχων του Ταμείου Ανάκαμψης, που ο ίδιος χειροκρότησε με πάθος, και βεβαίως των μνημονιακών δεσμεύσεων που τους συμπληρώνουν: Της «οικονομικής αποτελεσματικότητας», που μετριέται με τα κέρδη του κεφαλαίου, της «ανταγωνιστικότητας», που σημαίνει «φθηνός εργάτης», των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων για την «προσέλκυση επενδυτών», που αποτυπώνονται και στις «μεταμνημονιακές δεσμεύσεις» και στα «ευρωπαϊκά εξάμηνα», τα οποία έχει υιοθετήσει κατά γράμμα. Τελικά και στο «εθνικό σχέδιο ανάκαμψης και ανθεκτικότητας», που ξεκίνησε η ΝΔ και θα συνεχίσουν οι επόμενες κυβερνήσεις, το «Μνημόνιο 5.0».
Ολα τα παραπάνω είναι που «καθοδηγούν» και τη σημερινή και τη χτεσινή και τις αυριανές κυβερνήσεις, όπως και όλες τις κυβερνήσεις στην ΕΕ, σοσιαλδημοκρατικές και φιλελεύθερες. Ο εργασιακός μεσαίωνας αποτελεί άλλωστε την καρδιά των «βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών» (βλ. και σελ. 6 - 7), κι ας πασχίζει ο Αλ. Τσίπρας να τον χρεώσει σε «γραμμάτια» που τάχα εξοφλεί η ΝΔ σε κάποιες «σκοτεινές ελίτ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να κρύψει την ουσία και τον χαρακτήρα των «ανατροπών του αιώνα». Τις παρουσιάζει όχι ως τη βασική προϋπόθεση για την ανάκαμψη και την ανάπτυξη για το κεφάλαιο, αλλά ως «νεοφιλελεύθερες εμμονές», που ο ίδιος «δεν έχει», επομένως μπορούν οι εργαζόμενοι να τον εμπιστευτούν ως «χαλίφη στη θέση του χαλίφη».
Η «κήρυξη πολέμου» που ανακοίνωσε τελικά ο Αλ.Τσίπρας στη ΝΔ για το εργασιακό νομοσχέδιο, δεν έχει καμιά σχέση με τον αδιάκοπο πόλεμο στον οποίο βρίσκονται οι εργαζόμενοι και τα αφεντικά τους. Ο «πόλεμος» ανάμεσα σε αστικά κόμματα για τις υπουργικές καρέκλες ποτέ δεν είχε, ούτε και θα έχει ωφελημένους τους εργαζόμενους. Αντίθετα, προϋποθέτει την υποταγή τους, την καταστροφική αναμονή για «καλύτερες μέρες» μέσα από κυβερνητικές εναλλαγές που περνάνε χάντρες στο κομπολόι των αντεργατικών ανατροπών. Τι έχουν όμως να αντιτάξουν οι εργαζόμενοι στη σημερινή και τις αυριανές κυβερνήσεις, στην ενιαία στρατηγική τους; Τον αγώνα τους για να ζήσουν όπως τους αξίζει, σύμφωνα με τον πλούτο που παράγουν. Την πάλη τους για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους. Τη διεκδίκηση δηλαδή όλων εκείνων που, αν και υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να τα απολαύσουν, τους τα στερεί ο «στενός κορσές» της καπιταλιστικής ανάπτυξης: Από τη μόνιμη και σταθερή δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα μέχρι την πρόσβαση σε υψηλού επιπέδου υπηρεσίες Υγείας - Πρόνοιας κ.ο.κ. Σε αυτόν τον αγώνα μπορούν να συναντηθούν η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, προσπερνώντας τις παγίδες της ενσωμάτωσης. Αυτός ο δρόμος είναι και ο μόνος σίγουρος που μπορεί όχι μόνο να αποτρέψει τα χειρότερα, αλλά να δημιουργήσει και τις προϋποθέσεις για μια ριζική ανατροπή προς όφελος των εργαζομένων.