Στο πλαίσιο της κινητοποίησης ο «Ριζοσπάστης» μίλησε με τον Αχιλλέα Σίμο, γραμματέα του Παραρτήματος Λάρισας του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου, την Λίνα Καρέτσου, γραμματέα του Παραρτήματος Τρικάλων, και τον Αρη Φαλιάγκα, πρόεδρο του Παραρτήματος Καρδίτσας.
Στη Θεσσαλία τον τελευταίο χρόνο συγκροτήθηκαν τρία παραρτήματα του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου. Η κουβέντα μας, λοιπόν, επικεντρώθηκε γύρω από αυτές τις διεργασίες, αλλά και τη δράση που έχουν αναπτύξει τα σωματεία. Ο Αχ. Σίμος αναφέρει ότι «η δημιουργία του παραρτήματος ήταν επιτακτική ανάγκη, ώστε να οργανωθούμε και να παλέψουμε για την τέχνη μας. Μέσα από συζητήσεις, συσκέψεις και αγωνιστικές διαδικασίες "γεννήθηκε" πέρσι στις 10 Ιούνη και σήμερα αριθμεί περίπου 90 μέλη. Μια σειρά από δράσεις έχουν γίνει όλο αυτό το διάστημα. Αξίζει να θυμηθούμε: Τις πανθεσσαλικές κινητοποιήσεις, τη διαδικτυακή συναυλία τον περασμένο χειμώνα με τη συμμετοχή 62 μουσικών, το τριήμερο δράσης #artattack όπου συμμετείχαν πάνω από 60 καλλιτέχνες, την Πρωτομαγιά. Κάπως έτσι φτάσαμε έως εδώ και έτσι πρέπει να συνεχίσουμε».
Ενώ ο Αρης Φαλιάγκας συμπληρώνει: «Το νεοσύστατο Παράρτημα δίνει το "παρών", για να πάρουμε τις ζωές μας πίσω. Εχουμε διανύσει μόνο έναν μήνα από τη σύστασή μας, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να είμαστε ενεργοί και παρόντες στο πλάι άλλων κοινωνικών ομάδων της πόλης μας. Δίπλα στους πλημμυροπαθείς, κοντά στους φοιτητές της Κτηνιατρικής Σχολής, μαζί με ιατρούς και νοσηλευτές, αντάμα στον αγώνα για την προστασία των Αγράφων. Μία μερίδα μουσικών της Καρδίτσας έδωσαν και πήραν αλληλεγγύη, στήριξη και ζεστασιά. Αλίμονο στον μουσικό που ακούει μόνο τη μελωδία και δεν λαμβάνει τις "συγχορδίες" από τους παλμούς των πληγωμένων ψυχών γύρω του. Αλίμονο στον ζωγράφο που ρίχνει το βλέμμα του μόνο στα χρώματα του πίνακα κι όχι στη σκληρή κι ασπρόμαυρη πραγματικότητα. Αλίμονο στον ερμηνευτή που χαρίζει τη φωνή του μόνο στο τραγούδι και δεν την ενώνει με τους ήχους της αγάπης και του ανθρωπισμού. Αλλωστε, αυτό είναι το νόημα της δημιουργίας συλλογικοτήτων. Οδηγός μας σε αυτήν την πρωτόγνωρα δύσκολη διαδρομή είναι η ανάγκη ύπαρξης και διατήρησης του πνεύματος. Ας ενωθούμε δυναμικά γι' αυτό το καλύτερο αύριο, για το αύριο των παιδιών μας».
Η Λίνα Καρέτσου συμπληρώνει λέγοντας: «Η κυβέρνηση από την πρώτη στιγμή της πανδημίας έδειξε ξεκάθαρα ότι δεν μας υπολογίζει και ότι θεωρεί την Τέχνη ως ένα είδος πολυτελείας στα χέρια λίγων και πάντα με τους δικούς τους όρους. Οπως φαίνεται, έχουμε ακόμα δρόμο μπροστά μας. Ο δρόμος αυτός σίγουρα δεν θα είναι εύκολος αλλά η Ιστορία έχει δείξει ότι τίποτα δεν μας χαρίζεται. Μόνο μέσα από τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη και τους αγώνες μας μπορούμε να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας και να κερδίσουμε. Οπως διαβάζουμε στα κείμενα του Μπ. Μπρεχτ, "Κι η Τέχνη πρέπει σ' αυτούς τους δύσκολους καιρούς των αποφάσεων ν' αποφασίσει. Μπορεί να κάνει τον εαυτό της όργανο μιας μικρής μερίδας ορισμένων που παίζουν τις θεότητες της μοίρας για τους πολλούς και που απαιτούν μια πίστη που πρέπει πρώτ' απ' όλα να είναι τυφλή, και μπορεί να σταθεί στο πλευρό των πολλών και να βάλει τη μοίρα τους στα δικά τους χέρια"».