Μακάρι να μπορούσε κάποιος να κλείσει ένα Συνέδριο, το 21ο του ΚΚΕ, σε δυο λέξεις. Αν μπορούσε όμως, άκουγα σήμερα εντελώς συμπτωματικά ένα τραγουδάκι της μεταπολίτευσης, το '73 γραμμένο, το οποίο έλεγε «εσύ εδώ κι εγώ εκεί βρε πώς αλλάζουν οι καιροί». Οι καιροί αλλάξανε και γίνανε χειρότεροι. Το κίνημα μπορεί και να κόλλησε στη λάσπη, οι κομμουνιστές δεν κωλώσανε ποτέ. Επομένως αυτοί πάντα εκεί και εμείς πάντα εδώ. Και αυτό το πάντα εδώ είναι που μετράει, όταν είσαι σε θέση να αντέχεις και κυρίως να περνάς τη σκυτάλη στις επόμενες γενιές, στις νεότερες γενιές, διατηρώντας την επικαιρότητα του κομμουνισμού - σοσιαλισμού.