Εκ μέρους της Τομεακής Επιτροπής Καρδίτσας του ΚΚΕ την αποχαιρέτησε ο Αστέρης Χαλάτσης, ο οποίος εξέφρασε θερμά συλλυπητήρια στον σύζυγό της, Θωμά, στα παιδιά της και στα εγγόνια της, και στη συνέχεια αναφέρθηκε στο πλούσιο και αγωνιστικό βιογραφικό της, σημειώνοντας μεταξύ άλλων:

«Η Χρυσούλα γεννήθηκε το 1933 στην Αμπελο και από μικρή ηλικία βίωσε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Γνώρισε την αδικία και το δίκιο του ισχυρού. Αφουγκράστηκε τα μηνύματα της Οκτωβριανής Επανάστασης, άκουσε τον τηλεβόα του ΕΑΜ και σε νεαρή ηλικία πήρε σημαντικές αποφάσεις ζωής. Χωρίς ταλαντεύσεις και διλήμματα στρατεύτηκε στις γραμμές του αγωνιζόμενου λαού. Δεν την τρόμαξαν των φασιστών τα βόλια, ούτε οι "φιλικές" απειλές και νουθεσίες των συμβιβασμένων, ούτε η άγρια τρομοκρατία που ακολούθησε τη Βάρκιζα. Με τον πατέρα της, αγωνιστή της Εθνικής Αντίστασης, παίρνει τον δρόμο του βουνού και εντάσσεται σε ομάδες καταδιωκόμενων αγωνιστών. Οταν γεννήθηκε το νέο αντάρτικο μετά τη Βάρκιζα, ακολουθώντας τη μοίρα του κάθε αδικημένου, του κάθε κυνηγημένου στη μεγάλη ταξική αναμέτρηση του 1946 - 1949, μόλις 15χρονο κορίτσι πλαισίωσε μάχιμες μονάδες του ΔΣΕ στα βουνά της Θεσσαλίας. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες, μεταξύ των οποίων στη Μάχη της Καρδίτσας τον Δεκέμβρη του 1948. Ηταν - όπως έλεγε η ίδια - στην 138 Ταξιαρχία και στη Διμοιρία με επικεφαλής τον Τασιάκο από τη Σέκλιζα, και κατευθύνθηκαν προς το Μουζάκι για να παρεμποδίζουν τον στρατό που θα πήγαινε για ενίσχυση στην Καρδίτσα. Στη Μάχη του Καρπενησίου τραυματίστηκε και στη συνέχεια αιχμαλωτίστηκε από τον κυβερνητικό στρατό και φυλακίστηκε στις φυλακές των Ιωαννίνων και της Λάρισας, από όπου αποφυλακίστηκε ως ανήλικη».

Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ δεν συμβιβάστηκε. Κόντρα στην τρομοκρατία του μετεμφυλιακού καθεστώτος, στις απώλειες από την αναμέτρηση και τη βαριά ψυχολογία της ήττας, δεν πρόδωσε τις ιδέες της. Παρόλο που τα αδέρφια της ακολούθησαν τον δρόμο της πολιτικής προσφυγιάς, η ίδια με νύχια και με δόντια έστησε το νοικοκυριό της. Με τον σύντροφό της στη ζωή και στον αγώνα, Θωμά Μπαντή, απέκτησε μια θαυμάσια οικογένεια που την προίκισε με το ήθος και τις κομμουνιστικές αξίες. Ξεπερνώντας τις κακοτοπιές, τις παγίδες και τη μικροψυχία που πολλές φορές χαρακτηρίζουν τις μικρές κοινωνίες, εξακολούθησε με τον δικό της τρόπο την αγωνιστική της διαδρομή. Πάντα πιστή στο Κόμμα, παρακολουθούσε και στήριζε τις δραστηριότητές του στο χωριό της και στην ευρύτερη περιοχή. Η μοίρα δυστυχώς δεν της φέρθηκε μεγαλόψυχα. Της στέρησε την αγαπημένη της κόρη, την Ντίνα, πριν λίγο καιρό, πλήγμα που δεν μπόρεσε να ξεπεράσει. Η κλονισμένη της υγεία δεν της άφησε περιθώρια. Εδωσε με αξιοπρέπεια αγώνα ζωής, αλλά δεν τα κατάφερε».

Κλείνοντας σημείωσε: «Αντλούμε διδάγματα από την αγωνιστική πορεία σου, και να είσαι σίγουρη πως στα χνάρια σου βαδίζουν και θα βαδίσουν πολλοί, το ίδιο αποφασισμένοι με εσένα».