Δεν είναι τυχαίο πως ο πατέρας όλων μας, ο Ομηρος, υμνούσε, ανάμεσα στα άλλα, και τα μαλλιά των πολεμιστών στην Ιλιάδα. Για τον Εύφορβο, τον πιο όμορφο από τους Τρώες που είχε πεθάνει, είπε: «Στο αίμα βαφτήκαν τα μαλλιά, στις Χάριτες που μοιάζαν / και οι πλεξούδες, που άργυρο και με χρυσό δενόνταν». Για τον Οδυσσέα: «... κι απ' το κεφάλι σγουρά μαλλιά κατέβασε, όμοια με το ζουμπούλι» και για τον Δία: «Στυλώθηκαν κυματιστά τ' άτακτα τα θεία μαλλιά του...».
Πού βρίσκεται ο Παράδεισος; Σίγουρα όχι στη φωνή του «φυλακισμένου» Γιασέρ Αραφάτ μέσα στην πατρίδα του, που έχει γίνει πια κόλαση από τους Ισραηλινούς. Για πρώτη, και σίγουρα όχι τελευταία, φορά φώναξε «Τζιχάντ» τη στιγμή που ο Λευκός Οίκος τον θεωρούσε αναξιόπιστο. Είναι να ανατριχιάζεις για τα υποψήφια νεκρά παιδιά που τώρα διαλέγει κάποιος Ισραηλινός χασάπης στους δρόμους της Ραμάλα. Μόνο η πέτρα που γνωρίζει το χέρι τους θα μιλήσει κάποτε για την ομορφιά τους.
Πού βρίσκεται ο Παράδεισος; Πάντως όχι στα λεγόμενα δελτία ειδήσεων. Οπου η αλήθεια, με τη μορφή υστερικής γεροντοκόρης σε διαβητικό κώμα, περιγράφει εγκλήματα κομμωτηρίου προελεύσεως με μικρές σφήνες αγωνίας. Δεν υπάρχει καμία μορφή ζωής έξω από τα τηλεοπτικά πλατό. Σύντομα ψηφίζεται νόμος για να συλλαμβάνεται όποιος κυκλοφορεί ελεύθερος εκτός στούντιο...
Τζον Λένον: «Κουταμάρες. Καλύτερα να σιγοσβήσεις σαν παλιός στρατιώτης παρά να πας με τη μία. Δεν καταλαβαίνω που θαυμάζουνε τον πεθαμένο Σιντ Βίσιους ή τον πεθαμένο Τζέιμς Ντιν ή τον πεθαμένο Τζον Γουέιν. Αυτοί όλοι το ίδιο είναι. Το να κάνεις ήρωα τον Σιντ Βίσιους, τον Τζιμ Μόρισον, για μένα είναι ηλιθιότητα. Εγώ θαυμάζω τους ανθρώπους που επιβιώνουν. Την Γκλόρια Σβάνσον. Την Γκρέτα Γκάρμπο. Λένε ότι ο Τζον Γουέιν νίκησε τον καρκίνο (...) αλλά τον καρκίνο δεν τον νίκησε. Ο καρκίνος τον νίκησε. Δε θέλω ο γιος μου να θαυμάζει τον Σιντ Βίσιους και τον Τζον Γουέιν. Τι να μάθεις απ' αυτούς; Τίποτα. Το θάνατο μόνο. Ο Σιντ Βίσιους γιατί πέθανε; Για να χορεύουμε ροκ; Ακου που που λέω, αυτά είναι τρίχες!».
Πόσο μακριά είναι ακόμα ο Παράδεισος...