«Εμείς ζητάμε πυροσβεστικά οχήματα να σώσουν τα σπίτια μας και αυτοί μας στέλνουν περιπολικά για να μας διώξουν... Αμα δεν έχουν μέσα, ας μας αφήσουν να σβήσουμε εμείς τη φωτιά». Τα παραπάνω λόγια - κραυγή αγωνίας από κάτοικο της φλεγόμενης Βαρυμπόμπης, που ακούστηκαν ζωντανά σε τηλεοπτικό ρεπορτάζ, μέσα σε λίγες λέξεις αποτύπωσαν τη διαχρονική γύμνια του κράτους όταν πρόκειται να προστατέψει τη ζωή και την περιουσία του λαού. Γιατί, αντί να εξασφαλιστεί σχεδιασμένα, με κάθε τρόπο και με όλα τα μέσα, ότι δεν θα καούν σπίτια μέσα στον αστικό ιστό, το μόνο που εξασφαλίστηκε και στην περίπτωση της φωτιάς στην Βαρυμπόμπη είναι αυτό που δεν «κοστίζει» τίποτα: Το να ειδοποιείται ο κόσμος να εγκαταλείψει «προληπτικά» και άρον άρον την περιοχή που καίγεται. Το αποτέλεσμα ήταν τελικά να καεί ακόμα και η κεντρική πλατεία της πόλης, με τους κατοίκους να μετακινούνται κατά σειρά από τη Βαρυμπόμπη στο Ολυμπιακό Χωριό και στη συνέχεια στις Αχαρνές, έχοντας τη φωτιά στο κατόπι. Δηλαδή ...τρεχάτε να γλιτώσετε.