Μας δίνεται η ευκαιρία, λοιπόν, να επισκεφτούμε την Ακρόπολη, που θεωρείται το κόσμημα όλου του πλανήτη. Την Ακρόπολη, που από μακριά αγναντεύουμε καθημερινά και όλο λέμε να πάμε και ποτέ δεν πηγαίνουμε. Να, όμως, που βρεθήκαμε εδώ και βλέπουμε τον Ιερό Βράχο και καμαρώνουμε. Είναι δικός μας, καταδικός μας, κανείς δεν μπορεί να μας τον πάρει... Ελπίζουμε...
Ο Βράχος της Ακρόπολης είχε κατοικηθεί ήδη από τη Νεολιθική Εποχή. Στους Μυκηναϊκούς Χρόνους οχυρώθηκε με τείχη. Στην Πρώιμη Ιστορική Εποχή, στη θέση των ανακτόρων, υπήρχε ναός αφιερωμένος στον Ποσειδώνα και την Αθηνά. Στα Αρχαϊκά Χρόνια, ο ναός καταστράφηκε και ξαναχτίστηκε δυο φορές. Τη δεύτερη φορά στολίστηκε με υπέροχα γλυπτά αετώματα. Μετά την καθιέρωση των Παναθηναίων, το 566 π.Χ., οικοδομήθηκαν στη δυτική πρόσβαση τα πρώτα Προπύλαια, ένας βωμός της Αθηνάς Νίκης και διάφοροι άλλοι ναοί και ιερά, αφιερωμένα σε θεούς, ημίθεους και ήρωες. Ομως, δυστυχώς, το 480 π.Χ. τα ιερά της Ακρόπολης, αλλά και ολόκληρη η πόλη των Αθηνών κάηκαν από τους Πέρσες.
Στη νότια πλαγιά της Ακρόπολης απλώνεται το θέατρο του Διονύσου. Οι γιορτές του θεού, τα Μεγάλα Διονύσια καθιερώθηκαν από τον Πεισίστρατο. Εκεί ερμηνεύτηκαν πρώτη φορά οι τραγωδίες του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, του Μενάνδρου και πολλών άλλων μεγάλων ποιητών. Δυτικά του θεάτρου Διονύσου και σε πολύ μικρή απόσταση βρίσκεται το Ωδείο Ηρώδου του Αττικού, που οικοδομήθηκε από τον Ηρώδη τον Αττικό, στη μνήμη της συζύγου του, Ρηγίλλης, που πέθανε το 160 μ.Χ.
Περνάμε απέναντι, στο λόφο στου Φιλοπάππου, στο κεντράκι πλάι, στον Αγιο Δημήτρη τον Λουμπαρδιάρη, καθόμαστε για να ξαποστάσουμε. Ξέρουμε πως και την επόμενη Κυριακή, εδώ θα βρεθούμε, έχουμε τόσα πολλά ακόμη να δούμε. Παραγγέλνουμε έναν καφέ, και ανοίγουμε ένα βιβλίο σχετικό με την πόλη μας, που μόλις κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις «Φιλιππότη»: «Αθηναϊκές αναμνήσεις» είναι ο τίτλος και ο συγγραφέας του, ο Ισίδωρος Σαπήρας.
...εκείνα τα χρόνια... διαβάζουμε:
Ετσι αρχίζει ο συγγραφέας τις «Αθηναϊκές Αναμνήσεις» του, και εμείς το παίρνουμε απόφαση: Δεν πρόκειται να το κουνήσουμε από εδώ, εάν δεν τελειώσουμε αυτήν τη νοσταλγική, συναρπαστική ανάγνωση.